Η ζωγραφική του Τάσου Δήμου, πάντα αισιόδοξη και γεμάτη ζωντάνια, επιστρέφει σε μία γνώριμη θεματολογία, εκείνη της ανθρώπινης και κυρίως της παιδικής φιγούρας. Σε μια εποχή με πανδημίες, πολέμους και άλλα δεινά, τα παιδιά είναι εκείνα που βάλλονται περισσότερο από όλους, καθώς είναι πολύ νέα για να συμμετέχουν ενεργά στα κοινωνικά ζητήματα, αλλά αρκετά μεγάλα ώστε να καταλαβαίνουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Στους πίνακες του καλλιτέχνη, οι φιγούρες των παιδιών και των νέων παρουσιάζονται γεμάτες δυναμισμό, αλλά και χαρακτηριζόμενες από μία αθωότητα, την οποία οι «μεγάλοι» φαίνεται να έχουν ξεχάσει.
Η έκθεση αυτή του Δήμου είναι, συνάμα, ένα βλέμμα προς τους «Νέους ορίζοντες» του τίτλου, που σαν τον ουρανό μετά από μια δυνατή μπόρα, αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο ευδιάκριτος, καθώς τα σκούρα σύννεφα διαλύονται ένα-ένα. Ο ζωγράφος μοιάζει να μας υπενθυμίζει πως όταν ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, πάντα επιστρέφει στον έρωτα και στο παιχνίδι, που είναι άλλωστε και αυτά που τον ωθούν προς τη ζωή.
