Μετά την επιτυχία των Αδερφών Καραμάζοφ στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, η Νατάσα Τριανταφύλλη επιστρέφει στο Αίθριο του Μουσείο Μπενάκη με το αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας «Περιμένοντας τον GODOT», του Σάμουελ Μπέκετ – στον ίδιο χώρο όπου παρουσίασε για πρώτη φορά την «Αντιγόνη» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το 2013.
Έχοντας στο πλευρό της τους ηθοποιούς Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Δημήτρη Μπίτο, Αντώνη Αντωνόπουλο και Αινεία Τσαμάτη, τη Μόνικα στη σύνθεση του μουσικού τοπίου, τη Λένα Παπαληγούρα στη φωνή του νεαρού αγοριού και προσκαλώντας για δεύτερη φορά τον σταθερό συνεργάτη του Bob Wilson, Scott Bolman, να αναλάβει τους φωτισμούς της παράστασης, η νεαρή σκηνοθέτις επιλέγει το Αίθριο της οδού Πειραιώς, ως ιδανικό τόπο για να αναπτυχθεί αυτός ο «μη-κόσμος» όπως περιγράφεται από τον συγγραφέα, αλλά και για να κλείσει μια άτυπη τριλογία γύρω από το ‘απόκοσμο’ και το ‘κοσμικό’, ανάμεσα στους Σοφοκλή, Ντοστογιέφσκι και Μπέκετ.
Don΄t touch me! Don΄t question me! Don΄t speak to me! Stay with me!
A tragicomedy in two acts – H υπόθεση
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν συναντιούνται σε ένα χώρο οικείο αλλά όχι συγκεκριμένο, κοντά σ’ ένα δέντρο. Συζητώντας ανακαλύπτουν και αποκαλύπτουν ότι βρίσκονται εκεί γιατί περιμένουν απλώς έναν άντρα, τον Γκοντό. Στη διάρκεια της αναμονής τους, έρχεται ο Πότζο, που έχει δεμένο με σκοινί τον Λάκυ, το δούλο του, τον οποίο πηγαίνει να πουλήσει στην αγορά. Ο Πότζο συζητάει με τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν για διάφορα θέματα βάζοντας τον Λάκυ να τους διασκεδάζει, διατάζοντάς τον να χορέψει, να σερβίρει, ακόμα και να… σκεφτεί! Οι δύο τους φεύγουν, αφήνοντας τους άλλους δύο να περιμένουν. Να περιμένουν τον Γκοντό. Ένα νεαρό αγόρι, αναγγέλλει ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει, ανανεώνοντας το ραντεβού για την επομένη. Οι δύο άντρες αποφασίζουν να φύγουν. Αλλά όχι. Την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν συναντιούνται στο ίδιο μέρος, κοντά στο ίδιο δέντρο, μόνο που αυτή τη φορά το δέντρο έχει βγάλει 3 φύλλα. Εμφανίζονται και πάλι ο Πότζο και ο Λάκυ, μόνο που αυτή τη φορά ο ένας είναι μουγκός και ο άλλος τυφλός. Περιμένουν και πάλι τον Γκοντό, μόνο που αυτή τη φορά δε διασκεδάζουν. Και, κυρίως, δεν θυμούνται καν την προηγούμενη συνάντηση.
It’ all about Symbiosis – Μια πρώτη οπτική
Ερωτώμενος για το νόημα και το στόχο του «Περιμένοντας τον Godot», ο Μπέκετ απαντά: It’ all about Symbiosis. Το «Περιμένοντας τον Godot», όπως άλλωστε και όλο το έργο του Μπέκετ, αποτελεί ένα κείμενο που παραμένει ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες, που χωράει άπειρες σκέψεις, πολλούς προβληματισμούς, εξαντλητικά “ism’s” -όπως αποκαλεί χαριτολογώντας ο ίδιος τα διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα. Συμβιώνοντας ο Εστραγκόν με τον Βλαντιμίρ, ο Πότζο με τον Λάκυ, αλλά και τα δύο αυτά ζευγάρια μεταξύ τους τουλάχιστον δύο φορές, ανοίγεται το πεδίο πάνω στο οποίο η συμβίωση αυτή πρέπει να παραμείνει, να επιμείνει, να περιμένει μέχρι που να καταφέρει να βιώσει τις πιο χαρούμενες και δημιουργικές της στιγμές. Θέτοντας ως στόχο την άφιξη του Γκοντό, η συμβίωση αυτή αυτοτροφοδοτείται από την ελπίδα και την προσμονή που αυτή η προσδοκώμενη άφιξη επιφυλάσσει. Η μη άφιξη, συντηρεί την Πίστη. Η επανάληψη κρατά το χρόνο σε κίνηση. Σε μια κίνηση που αποτελείται άλλοτε από λεπτά αφόρητης πλήξης, άλλοτε από λεπτά παιγνιώδους διασκέδασης, από χρόνους σκέψης και φιλοσοφικών αναζητήσεων, άλλοτε από δευτερόλεπτα απόλυτης παραίτησης. Ο Χρόνος του έργου καταφέρνει να συμπεριλάβει όλα εκείνα τα στάδια από τα οποία περνάει ο άνθρωπος όταν καλείται να συνυπάρξει με τον συνάνθρωπο. Τα πράγματα και οι σκέψεις βρίσκονται μακριά από την απολυτότητα και την μονοσήμαντη τοποθέτηση . Ο Πότζο με τον Λάκυ είναι αυτοί που ταράζουν τους δύο «απο- ηρημένους», αποτραβηγμένους από τον κόσμο άντρες. Είναι αυτοί που είτε τραβώντας είτε σέρνοντας, βρίσκονται σε κίνηση και επανεκκινούν και την πραγματικότητα των δύο αντρών. Μετατρέπουν τη «φωτογραφία» σε «κινηματογραφικό έργο». Σε αυτόν τον παραβολικό μύθο του Μπέκετ, όπου η ζωή φαίνεται να μην κινείται προς τα μπρος, αλλά να συντηρεί όλες εκείνες τις συνήθειες που την τροχοδρομούν σε μια επαναληπτικότητα χωρίς διέξοδο, εμφανίζεται στο τέλος κάθε πράξης αυτό το αγόρι, για να ανακοινώσει εν πλήρη ηρεμία ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει. Τουλάχιστον, ως αύριο. Εν αναμονή, λοιπόν.
Νατάσα Τριανταφύλλη
Lieu Vague – κενός τόπος
Ως “Lieu Vague” (κενό τόπο) περιγράφει ο Μπέκετ τον τόπο που διαδραματίζονται τα γεγονότα, οι συναντήσεις, που εμπνέονται οι ήρωες τις αναζητήσεις τους και τις σκέψεις τους. Ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν βρίσκονται κάπου, που δεν έχει σχέση με τον κόσμο. Εκεί, που ο κόσμος δεν μπορεί πια να απαιτήσει από αυτούς. Εκεί που εκείνοι δεν μπορούν πια να απαιτήσουν από τον κόσμο. Ένας τόπος άδειος, που δεν καρποφορείται καμία σύγκρουση. Ένας μη-κόσμος, που απομακρύνεται από οτιδήποτε κοσμικό. Ένας τόπος με τη δική του, ξεκάθαρη οντότητα.
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη
Μουσική: ΜΟΝΙΚΑ
Σκηνογραφία: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Scott Bolman
Δραματολόγος: Δήμητρα Γκούγκλια
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασιλική Σουρή
Βοηθός Σκηνογράφου: Φιλάνθη Μπουγάτσου
Οργάνωση Παραγωγής: Μανόλης Σάρδης – PRO 4
Παίζουν:
Λάζαρος Γεωργακόπουλος
Δημήτρης Μπίτος
Αντώνης Αντωνόπουλος
Αινείας Τσαμάτης
“The Boy” voice over: Λένα Παπαληγούρα
Νατάσα Τριανταφύλλη
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Γιώργου Κιμούλη και στο New York Film Academy (NYFA, NewYork). Ως βοηθός σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί με τους Γιώργο Κιμούλη, Νικαίτη Κοντούρη, Λευτέρη Βογιατζή. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη του Γιάννη Χουβαρδά (Εφιάλτης της ευτυχίας, Θείος Βάνιας, Ορέστης, Εμίλια Γκαλότι, Περικλής, Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Παραλλαγές Θανάτου, Don Giovanni, Άμλετ, Όπερα της Πεντάρας). Από το 2011 δουλεύει παράλληλα ως βοηθός σκηνοθέτη του Bob Wilson, για την παράσταση “Οδύσσεια” που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο, και στο Piccolo Teatro το 2013 και το 2015. To Μάρτιο του 2011, παρουσίασε με τη Λυδία Φωτοπούλου τη Ραψωδία Υ στο Εθνικό Θέατρο, στο πλαίσιο της παρουσίασης της Ιλιάδας του Ομήρου, ενώ το Μάιο του 2012, το “Τοπία με Γυναίκες” με την Ιωάννα Παππά και τη Λένα Παπαληγούρα στον κύκλο των Αναγνώσεων. Τον Ιούνιο του 2013 παρουσίασε την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, την “Αντιγόνη” του Σοφοκλή στο Μουσείο Μπενάκη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, σε μουσική της Monika. Η παράσταση τον Ιούνιο του 2014, ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου παρουσιάστηκε στον κεντρικό χώρο της UNESCO. Τον Απρίλιο του 2015, ανέβασε στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης τους “Αδερφούς Καραμάζοφ” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, σε πρωτότυπη διασκευή Διονύση Καψάλη και πρωτότυπη μουσική Μonika.