Η διακεκριμένη πεζογράφος – μεταφράστρια γράφει μια ερωτική ιστορία για το ρεαλισμό των σχέσεων, τις αναμνήσεις που εξωραΐζονται ή ματαιώνουν, για την απώλεια, τη μοναξιά αλλά και τη δημιουργία.
«Ίσως έπρεπε να το αποδεχτώ. Αν η γραφή είχε γίνει ο μόνος τρόπος να τον κατέχω, τότε έκανα ό,τι μπορούσα. Και, προσωρινά, αυτό όντως με ικανοποιούσε, λες και όλος αυτός ο πόνος δεν ήταν μάταιος, λες και τον ανάγκαζα τελικά να μου δώσει κάτι, λες και ασκούσα κάποια εξουσία πάνω του ή διαφύλαττα κάτι που άλλως θα χανόταν»
Η ιστορία του έργου ξεκινά από κάποια μεταγενέστερη φάση του τέλους της και όσο ξετυλίγεται προς τα πίσω, αποκαλύπτεται ως η ιστορία μιας σχέσης ανάμεσα στην ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου και σε έναν επίσης ανώνυμο άντρα, δώδεκα χρόνια μικρότερό της. Η σχέση έχει τελειώσει από καιρό, η αφηγήτρια ζει πια με έναν άλλο άνδρα, αλλά η σκέψη εκείνου του νεαρού φοιτητή δεν λέει να αποχωρήσει: διαποτίζει τα βιβλία που διαβάζει και μεταφράζει η ηρωίδα, όπως και το μυθιστόρημα που πασχίζει να γράψει, το οποίο είναι το μυθιστόρημα που διαβάζουμε. Η γραφή αποδεικνύεται λυτρωτική για την αφηγήτρια καθώς επαναφέρει στο μυαλό της ξανά τις στιγμές και τις λεπτομέρειες της σχέσης τους. Η μνήμη όμως παίζει παιχνίδια, η ταυτότητα του άντρα ξεθωριάζει και οι αναπολήσεις της χάνονται στο όριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και το ρεαλισμό.
Εκείνο που είναι αναμφίβολα ρεαλιστικό είναι η αίσθηση που κατορθώνει να μεταδώσει η Lydia Davis στους αναγνώστες: την αίσθηση της απώλειας, της ερωτικής απογοήτευσης, της βασανιστικής προσκόλλησης στο παρελθόν, του τι πραγματικά συνειδητοποιεί κανείς για τον εαυτό και τη συμπεριφορά του, αναμοχλεύοντας ένα χωρισμό. Εντέλει, πρόκειται για ένα βιβλίο με μια απλή ιστορία έρωτα και χωρισμού, αλλά ο γεμάτος ενσυναίσθηση, ευθύτητα και σαρκασμό τρόπος γραφής της Davis, καταφέρνει να δείξει τις περίπλοκες και διφορούμενες διαδρομές της μνήμης, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον ταύτισης ανάμεσα στην αφηγήτρια και τον αναγνώστη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Τύπος έγραψε:
«Ενώ περιστασιακά θα προσδοκά το τέλος της ιστορίας, ο αναγνώστης θα λυπηθεί όταν τελικά φτάσει» – The Times Literary Supplement
«Ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο και πετυχημένο μυθιστόρημα» – The London Review of Books
«Η Lydia Davis διεξάγει ένα τολμηρό πείραμα με αυτό το μυθιστόρημα» – The Washington Post
H συγγραφέας
Η Lydia Davis είναι συγγραφέας και μεταφράστρια, διάσημη κυρίως για τα διηγήματά της. Οι πολύ σύντομες ιστορίες της, συχνά όχι μεγαλύτερες από τρεις προτάσεις, εντάσσονται στο είδος flash fiction, αλλά δύσκολα κατηγοριοποιούνται ως πεζογραφία ή ποίηση. Το 2003 έλαβε το βραβείο Genius Grant του MacArthur Foundation, ενώ το 2013 ήταν η νικήτρια του Man Booker International Prize. Το 199 η γαλλική κυβέρνηση την τίμηση με τον τίτλο του Ιππότη των Τεχνών και των Γραμμάτων για το σύνολο του μεταφραστικού έργου της, το οποίο περιλαμβάνει έργα των Marcel Proust, Gustave Flaubert, Maurice Blanchot κ.α. Διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Όλμπανι. Ιστορίες της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά ανά τον κόσμο, ενώ το σύνολο του έργου της έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το τέλος της ιστορίας είναι το μοναδικό της μυθιστόρημα.