Η αλληγορική ιστορία ενηλικίωσης του μικρού Όσκαρ σε έναν κόσμο που τον καταπίνει το σκοτάδι, ζωντανεύει μέσα από μια χειμαρρώδη μουσικοθεατρική παράσταση με τη σκηνοθετική υπογραφή της Δήμητρας Χατούπη, στο Θέατρο Σημείο.

Το έργο εκτυλίσσεται την περίοδο της ανόδου του Ναζισμού στην Ευρώπη, και παρακολουθεί τον Όσκαρ, ο οποίος από απέχθεια για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει, στα όγδοα του γενέθλια αποφασίζει να σταματήσει να μεγαλώνει. Σε σώμα οκτάχρονου παιδιού, ο Όσκαρ παίζει διαρκώς με το ταμπούρλο του, θρυμματίζει γυαλιά με την φωνή του, το σκάει από το σπίτι, χάνει δικούς του ανθρώπους, τρυπώνει σε ένα τσίρκο, συναναστρέφεται νάνους, μουσικούς και κυνηγούς σπουργιτιών, ερωτεύεται και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Άραγε θα πάρει ποτέ την απόφαση να μεγαλώσει; Άραγε η κοινωνία θα σταματήσει να εθελοτυφλεί και θα αναλάβει τις ευθύνες της; Και τι σημαίνει να είσαι παιδί σε μια κοινωνία που καταρρέει;

Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο είναι το έργο χάρισε στον Γερμανό συγγραφέα Γκύντερ Γκρας το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τότε το έργο δέχτηκε στη Γερμανία τη σφοδρή επίθεση μεγάλου μέρους της κριτικής αλλά και της καθολικής εκκλησίας που το χαρακτήρισαν βλάσφημο, ανήθικο, πορνό. Ενώ στη Γερμανία υπήρξε αντικείμενο έντονων αντιδράσεων, στο εξωτερικό ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό κριτικής και κοινού. Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1979 από το σκηνοθέτη Φόλκερ Σλέντορφ και απέσπασε το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών.

Ήταν κάποτε ένα ταμπούρλο που το έλεγαν Όσκαρ
Ήταν κάποτε ένα ταμπούρλο που δεν ήθελε να μεγαλώσει
Ήταν όμως άνδρας και είχε τρεις ερωμένες
Ήταν κάποτε ένας λαός που πίστευε στον Άη-Βασίλη
Και ο Άη Βασίλης ήταν υπάλληλος στην εταιρεία γκαζιού

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Σημείωμα του διασκευαστή

Με το «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» το 1959 ο Γκύντερ Γκρας έφτασε σε ένα συνθετικό μεγαλείο που δεν κατόρθωσε ποτέ να ξεπεράσει. Μια καταγγελία κατά του πολέμου, της μισαλλοδοξίας, της τάσης του καπιταλισμού να ανθίζει μέσα από τις κρίσεις, αλλά και μια ελεγεία σε ανθρώπινες σχέσεις και αισθήσεις που χάνονται. Κεντρικό προσωπείο ο Όσκαρ, ένας νάνος από επιλογή, ένα βαθύτατα αντιφατικό και ανθρώπινο πρόσωπο που μέσα από την ψυχρότητα, τη βία και το βλάσφημο των απόψεών του, καταφέρνει να ορίζει το στοιχείο του ανθρώπινου εκ νέου, μιλώντας και σε μια εποχή όπου τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας και του ψηφιακού κόσμου, του σώματος και της μηχανής έχουν εκλείψει προ πολλού.

Η αλληγορική αφήγηση του Γκρας χρησιμοποιήθηκε ως βάση για τη συγγραφή ενός πρωτότυπου μουσικού έργου, όπου οι ηθοποιοί σε συνδυασμό με τον σκηνοθέτη και τον δραματουργό αναδεικνύουν μέσα από μια σειρά νέων τραγουδιών και χορογραφιών την Ευρώπη του τραύματος, την Ευρώπη της ανάκαμψης, τον άνθρωπο που ορμάει στο χάος τη μια στιγμή και μετά αναρριχάται παντού και πάντα αλώβητος, με όπλο την ευαισθησία και την αλληγορία.

Συντελεστές

Διασκευή: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Χατούπη
Φιλολογική έρευνα: Στέλλα Παπακωνσταντίνου
Πρωτότυπη μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Σκηνογραφία: Έμιλυ Ονησιφόρου , Δήμητρα Τερζή
Ενδυματολογία: ομάδα θεάτρου «δήλος»
Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Λογοθέτης
Χορογραφίες / Κίνηση: Γεωργία Ζάχου , Νίκος Σαμουρίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάν Σαριγιάν
Βοηθός σκηνογράφου: Μάκης Νάνος
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Δέσποινα Ερρίκου
Digital marketing: Άρης Σομπότης
Οργάνωση παραγωγής: ομάδα θεάτρου «δήλος»
Επιμέλεια ήχου: Γιώργος Κορομπίλης
Σχεδιασμός / Επιμέλεια αφίσας: Γιώργης Παρταλίδης , Αναστασία Δένδια
Φωτογραφίες: Ιάσονας Καστόρης
Σκηνοθεσία video trailer: Μιχάλης Καλιδώνης
Μοντάζ video trailer: Παναγιώτης Πελέκης
Κατασκευή σκηνικών: Εδουάρδος Σαριγιάν
Παραγωγή: Εταιρικός Θίασος Δήλος
Παίζουν: Άρης Αντωνόπουλος, Αναστασία Δένδια, Γεωργία Ζάχου, Γιώργος Κορομπίλης, Στέλλα Παπακωνσταντίνου, Γιώργης Παρταλίδης, Νίκος Σαμουρίδης, Νίκος Σιγάλας, Γιάννης Σίμος, Κατερίνα Σκυλογιάννη, Έλλη Στεργίου, Δημήτρης Τσίκλης, Θεώνη Τσούρμα, Χριστιάνα Χατζηπιέρα, Άλκηστις Χριστοπούλου

Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ.