Στην έκθεση “Tessera: παραστάσεις της καθημερινότητας” συμμετέχουν οι χαράκτες Ιωάννης Μονογυιός, Αλεξάνδρα Μπίζου, Στεφανία Πατρικίου και Αναστασία Τσετουλίδου.
Ο Ιστορικός τέχνης και επιμελητής της έκθεσης, Μιχάλης Πολατίδης σημειώνει:
Ζητήματα όπως η οικονομική κρίση, οι προσφυγικές και οι μεταναστευτικές ροές και η υγειονομική κρίση του covid-19, μονοπωλούν το δημόσιο ενδιαφέρον, διαμορφώνοντας καθοριστικά τις παραστάσεις που προσλαμβάνει ο σύγχρονος άνθρωπος, ως όψεις της καθημερινής ζωής σήμερα. Οι τέσσερις καλλιτέχνες της έκθεσης, εκκινώντας από διαφορετική αφετηρία, φωτίζουν άλλες, αλλά εξίσου καίριες συνθήκες της καθημερινότητας.
Ο Ιωάννης Μονογυιός εξετάζει τη σχέση του ανθρώπου με την πραγματικότητα που τον περιβάλλει, στην αρχιτεκτονική του κεφαλαίου γράμματος “ωμέγα”, ως κύκλου και κάτω παύλας. Ταυτίζοντας τη ζωή με τον κύκλο, ως σύμβολο ενός αυτόνομου συστήματος με ακλόνητο μεταβολικό ρυθμό, ο άνθρωπος από τη θέση της παύλας την παρατηρεί πριν αποφασίσει να διαδράσει μαζί της. Ενώ ο κύκλος περιλαμβάνει σε κάθε έργο διαφορετική παράσταση, ο παρατηρητής παραμένει σταθερός, σαν να είναι αυτός που ορίζει κάθε φορά το περιεχόμενο του πρώτου. Εδώ, ο άνθρωπος φαίνεται ότι δομεί την καθημερινότητά του σύμφωνα με αυτά που επιλέγει τελικά να προσέξει γύρω του. Έτσι, η εμπειρία της ζωής σήμερα αναδεικνύεται μάλλον ως υπόθεση ατομική παρά συλλογική.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αντλώντας καταρχήν από τις προσωπικές της εμπειρίες και μνήμες, η Αλεξάνδρα Μπίζου διερευνά τη σύγκρουση ως συστατικό στοιχείο της εμπειρίας της καθημερινότητας. Συγκροτεί περιβάλλοντα που θίγουν καταστάσεις εσωτερικής αλλά και κοινωνικής σύγκρουσης. Δημιουργεί παραστάσεις όπου άλλοτε κυριαρχεί μια μορφή και άλλοτε μια επιβλητική αμφισβητείται από μια μικρότερη. Στα έργα της, φωτίζονται ενίοτε θέσεις που συνεχίζουν να τέμνουν τις σχέσεις της κοινωνίας, όπως η πατριαρχία. Η σύγκρουση μαζί τους προσομοιάζει την αντιπαράθεση των διαφορετικών θέσεων, που συνθέτουν το σύγχρονο πολιτικό πεδίο.
Η Στεφανία Πατρικίου εστιάζει σε τόπους που στο πρόσφατο παρελθόν αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της εργασιακής καθημερινότητας των ανθρώπων, ενώ πλέον λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν ερημωθεί. Οι εγκαταστάσεις τέως βιομηχανικών μονάδων έχουν κεντρική θέση στο έργο της και προβάλλονται μέσα από την απόλυτη εγκατάλειψη. Παραδομένες στο χρόνο πια, συνιστούν ερείπια του νεωτερικού παρελθόντος. Τα έργα της καλλιτέχνιδας αναδεικνύουν την εφήμερη σχέση της εκβιομηχάνισης και του κεφαλαίου με έναν τόπο. Η βιομηχανική ανάπτυξη, που συνοδεύεται πάντα από την υπόσχεση της οικονομικής ευημερίας, αμφισβητείται εδώ ως ένα ακόμα μοντερνιστικό, ουτοπικό όραμα.
Η Αναστασία Τσετουλίδου παρουσιάζει δύο σύνολα έργων, εμπνεόμενη από τις επιπτώσεις δύο σεισμών στην Τουρκία. Ολοκλήρωσε το πρώτο μετά το σεισμό του 1999. Σε τέσσερις συνέχειες, αναπαρέστησε στάδια της δομικής αποδιοργάνωσης, έως την τελική κατάρρευση, των κτηρίων. Πλέον, συμπληρώνει τη σειρά με έργα που αφορούν τον πρόσφατο σεισμό στη χώρα. Τοποθετεί τα θύματά του σε ένα οιονεί δονούμενο περιβάλλον, σε ένα έδαφος ασταθές. Ενδιαφέρεται να αναδείξει πόσο ευάλωτος είναι ο άνθρωπος απέναντι σε ένα χτύπημα του εγκέλαδου, αλλά και πόσο ευάλωτος μπορεί να γίνει τελικά στο τυχοδιωκτικό κυνήγι του κέρδους, που κατέστησε την κατοικία του, ήδη από την ανέγερσή της, καταδικασμένη να ισοπεδωθεί στη συνθήκη ενός ισχυρού σεισμού.
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης φωτίζουν με το έργο τους σημαντικές όψεις της σύγχρονης καθημερινότητας. Θίγουν την υπερίσχυση του ατομισμού έναντι της συλλογικότητας, τη συγκρουσιακή συνθήκη στην εμπειρία της καθημερινότητας, καθώς και ένα διαρκές αίσθημα ανασφάλειας, που ακολουθεί το σύγχρονο άνθρωπο από τον εργασιακό έως τον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Στεφανία Πατρικίου, abandoned
