Το μυθιστόρημα των παιδικών μας χρόνων, οι «Μικρές Κυρίες» της Λουίζα Μέι Άλκοτ ζωντανεύουν στο θέατρο Αλάμπρα, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αθηνάς Χατζηαθανασίου.
Τις τέσσερεις αδερφές της οικογένειας Μαρτς υποδύονται οι Ελίζα Αποστόλου (Μπεθ), Ειρήνη Δένδη (Τζο), Πωλίνα Μπέτση (Έιμι), Αντουανέτα Παπαδοπούλου (Μεγκ). Οι ηθοποιοί της παράστασης συστήνουν στο κοινό του CultureNow τις τέσσερεις αυτές ηρωίδες, και μας προσκαλούν να ταξιδέψουμε θεατρικά μαζί τους!
***
Μεγκ | Αντουανέτα Παπαδοπούλου
Όταν μου ανατέθηκε ο ρόλος της Μεγκ, πίστευα ότι είναι ένας χαρακτήρας πολύ μακριά από εμένα. Εστίαζα περισσότερο στις διαφορές παρά στα κοινά μας. Όμως αυτή η «απόσταση» αποδείχθηκε πολύτιμη, καθώς με ώθησε να επενδύσω χρόνο για να την καταλάβω βαθύτερα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια φράση που μου είχε αναφέρει η σκηνοθέτριά μας, Αθήνα Χατζηαθανασίου, ήταν πως «η Μεγκ είναι ένα κορίτσι της εποχής της». Αυτό έγινε ο πυρήνας για να την προσεγγίσω. Της αρέσουν τα «μεγάλα» πράγματα και έχει όνειρα, αρχικά πιο υλικά, αλλά στην πορεία της ιστορίας τη βλέπουμε να μαθαίνει να εκτιμά τα αληθινά, απλά πραγμάτα. Είναι ένας χαρακτήρας φροντιστικός και τρυφερός, όχι μόνο προς τους άλλους, αλλά και προς τον εαυτό της. Της αρέσει να ντύνεται όμορφα και με κομψότητα, κάτι που συνδέεται με τη ζωή που πρόλαβε να ζήσει, πριν η οικογένειά της βρεθεί σε οικονομική δυσκολία.
Αυτό που με αγγίζει περισσότερο στη Μεγκ είναι το βάρος των ευθυνών που καλείται να σηκώσει ως το μεγαλύτερο κορίτσι της οικογένειας Μαρτς. Η κοινωνία τής επιβάλλει πολλαπλές ευθύνες και καταπιέσεις, όμως εκείνη καταφέρνει να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Μου αρέσει που στη ροή της ιστορίας τη βλέπουμε να εξελίσσεται, από ένα πιο μαζεμένο και υπάκουο κορίτσι, σε μια γυναίκα που τολμά να πει: «Σταματήστε όλοι σας, ό,τι θέλω θα κάνω».
Ακριβώς επειδή αντιλαμβάνομαι το βάρος των ευθυνών που της έχουν επιρρίψει, θέλησα να δώσω μια παραπάνω ανεμελιά και ζωντάνια στην ανήλικη φάση της. Στη σκηνή όπου ετοιμάζεται με την Τζο για τον χορό μεταμφιεσμένων, άφησα τη Μεγκ να το χαρεί και να εκφραστεί ελεύθερα. Έτσι, γίνεται πιο έντονη η διαφοροποίησή της όταν την συναντάμε αργότερα, πιο ώριμη και αποφασισμένη.
Σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή της Μεγκ παίζει και ο έρωτας, που βρίσκει στα ευγενικά μάτια του Μπρουκ. Μέσα από τη σχέση τους καταφέρνει να εκπληρώσει, κατά κάποιον τρόπο, ένα από τα όνειρά της, αλλά και να ισορροπήσει ανάμεσα στα προσωπικά της «θέλω» και στις κοινωνικές προσδοκίες.
Τέλος, με συγκινεί βαθιά η αδελφική αγάπη που αποτυπώνεται στο έργο. Οι σκηνές όπου οι αδελφές είναι ακόμα όλες μαζί έχουν έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό αντίκτυπο σε μένα, καθώς προέρχομαι κι εγώ από μια οικογένεια με τέσσερα κορίτσια. Πολλές από τις στιγμές που έχω ζήσει με τις δικές μου αδελφές και την οικογένειά μου, με βοήθησαν να κατανοήσω βαθύτερα τη δυναμική της σχέσης των αδελφών Μαρτς.
Τζο | Ειρήνη Δένδη
Εγώ είμαι η Τζο και η πρώτη μου επαφή με το χαρακτήρα αυτό αφορούσε όλα όσα έψαχνα να επαληθεύσω ως προς το πώς χαρακτήριζαν οι άλλοι την Τζο. Φεμινίστρια, αγοροκόριτσο, αυθόρμητη, παρορμητική, αντιδραστική, ανεξάρτητη, δυναμική, μοναχική, προστατευτική, ο «άνδρας» της οικογένειας. Με προβλημάτισε πολύ όλη αυτή η προσέγγιση του ότι η Τζο είναι ο άνδρας της οικογένειας. Κάτι το οποίο λέγεται ξανά και ξανά στο έργο. Για μένα όλα τα φύλα υπάρχουν μέσα σε όλους μας και καθένας από εμάς επιλέγει τι του είναι πιο οικείο να εκφράσει με τι νιώθει πιο πολύ ο εαυτός του. Η Τζο δεν είναι ο άνδρας της οικογένειας, είναι αυτό το άτομο που τότε- εκείνη την εποχή- συνδεθηκε με αυτή την πτυχή της του εαυτού της. Μια πτυχή που η κοινωνία έβλεπε ως καθαρά ανδρική. Αλλά είναι ανδρικό χαρακτηριστικό το να είσαι αντισυμβατική; Το να μην αντέχεις να κανονικοποιηθείς; Το μη σε εκφράζει η επιταγή της κοινωνίας που σχετίζεται με το γάμο και τη μητρότητα;
Η Τζο είναι ένας πολυδιάστατος χαρακτήρας όπως όλοι μας και δεν φοβάται να κρύψει καμία από τις πτυχές της. Δεν είναι «καθώς πρέπει» και δεν την ενδιαφέρει να το προσποιηθεί, είναι ευαίσθητη και αγαπάει με πάθος τους ανθρώπους. Είναι φιλόδοξη και θέλει να πετύχει, θέλει να αναγνωρίσουν οι άνθρωποι την αξία της στη συγγραφή και δεν θα το βάλει κάτω μέχρι να πετύχει. Προστατεύει τους ανθρώπους που αγαπάει και μένει στο πλευρό τους. Εκφράζει την απογοήτευση της και την θλίψη της όταν νιώθει ότι προδίδεται.
Η Τζο δεν μιλάει για τον έρωτα ή πιο σωστά δεν την ενδιαφέρει να ερωτευτεί. Η Τζο μιλάει για τον έρωτα στα χειρόγραφα της, είναι οι άλλοι χαρακτήρες μέσω των οποίων μιλά και βιώνει τον έρωτα. Είναι ίσως το πιο εσωστρεφές και δικό της στοιχείο. Είναι αυτό που δεν μοιράζεται εύκολα. Είναι και αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο να κατανοήσω για τον χαρακτήρα αυτόν. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμα το ψάχνω και εγώ μαζί με τη Τζο σε κάθε παράσταση και το αφήνω ανοιχτό να το βρούμε παρέα ή και να μη το βρούμε ποτέ – ίσως κάποια κομμάτια στο θέατρο αξίζει να μείνουν αναπάντητα και να αναρωτιέσαι διαρκώς μαζί με τον χαρακτήρα σου.
Αγαπώ την Τζο γιατί μου επιτρέπει να είμαι παιδί στη σκηνή. Κάνει ό, τι θέλει, ό, τι έχει ανάγκη, παίζει, χορεύει, τραγουδάει, κοροϊδεύει, ρεύεται, φτύνει, μαλώνει με την αδελφή της, κάνει πατινάζ, μεταμφιέζεται σε αγόρι και παίζει τα «αγόρια».
Η Τζο είναι όλα όσα θα ήθελα να είμαι!
Μπεθ | Ελίζα Αποστόλου
Η Μπεθ είναι η τρίτη στη σειρά από τις τέσσερις αδερφές της οικογένειας Μαρτς. Είναι ένα πλάσμα με πολλή αγάπη και ενσυναίσθηση. Είναι ευαίσθητη, ντροπαλή, γενναιόδωρη, σεμνή και βάζει τους άλλους πάνω από τον εαυτό της. Είναι πρόθυμη να βοηθήσει ανά πάσα στιγμή χωρίς πολλή σκέψη, με αυτοθυσία. Η έννοια της οικογένειας για αυτήν έχει πολύ μεγάλη σημασία και προσπαθεί να διατηρήσει την αρμονία μέσα σε αυτή. Ίσως και έτσι εξηγείται η αγάπη της για τη μουσική. Είναι η δική της «λογική και ευαισθησία». Εγώ από εκεί «πιάστηκα». Ως μουσικός και εγώ, αναγνωρίζω την ανάγκη της να εκφραστεί μέσα από τη μουσική, γιατί στο μυαλό της οι λέξεις είναι νότες, οι άνθρωποι συγχορδίες και η ζωή τραγούδι. Οι «Μικρές Κυρίες» στο έργο μεγαλώνουν και οι συνθήκες της εποχής τις αναγκάζουν να ωριμάσουν. Έτσι και η Μπεθ, μόνο που ο δρόμος της είναι σύντομος. Βοηθάει με ρίσκο τη ζωή της γιατί για την ίδια είναι η μόνη επιλογή. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να αρρωστήσει. Όσο και αν θαυμάζω την πράξη της αυτή δεν σταματά να με θυμώνει. Είναι άδικο μια τόσο ευγενική φύση να χάνει τη ζωή της προσπαθώντας να βοηθήσει. Και έτσι πολλές φορές ταυτίζομαι με την αφηγήτρια Τζο που παρακαλάει την μικρή Μπεθ να μην διακινδυνεύσει τη ζωή της. Παρ’ όλα αυτά η Μπεθ είναι υπόδειγμα για μένα. Το ότι βλέπει πάντα το φως στο σκοτάδι και το μοιράζεται τόσο απλόχερα, με εμπνέει. Και κάθε φορά που έχω την τύχη να την υποδύομαι στην σκηνή με γεμίζει με αυτό.
Έιμι | Πωλίνα Μπέτση
Ο ρόλος μου στις «Μικρές Κύριες είναι η Έιμι, η μικρότερη αδερφή της οικογένειας που χαρακτηρίζεται από την φιλοδοξία και την δυναμικότητα της. Η Έιμι θέλει να γίνει καλλιτέχνης, να ταξιδέψει και να ζήσει μια ζωή γεμάτη κοινωνική καταξίωση. Αν και αγαπάει παρά πολύ τις αδερφές της, ο έντονος και δυναμικός της χαρακτήρας την φέρνει συχνά σε σύγκρουση μαζί τους και ειδικά με την Τζο. Για εμένα, η Έιμι συμβολίζει την μετάβαση από την ανωριμότητα στην ωριμότητα: ενώ ξεκινάει ως ένα κακομαθημένο και επιφανειακό παιδί που θέλει πάντα να γίνεται το δικό του, όσο περνάνε τα χρόνια εξελίσσεται σε έναν άνθρωπο που κατανοεί βαθύτατα τη σημασία της αγάπης. Το αγαπημένο μου χαρακτηριστικό της είναι το ότι δεν σταματάει ποτέ να ονειρεύεται και να ψάχνει το αληθινό νόημα της ζωής, όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα. Και αυτό είναι και κάτι που δίδαξε σε εμένα αυτός ο ρόλος: να ακολουθώ τα όνειρά μου και να μην τα παρατάω ποτέ. Κάθε μέρα που περνάει, ο ρόλος αυτός μου διδάσκει όλο και περισσότερα και είμαι τρομερά ευγνώμων που κλήθηκα να του δώσω ζωή.
Διαβάστε επίσης:
Μικρές Κυρίες, της Λουίζα Μέι Άλκοτ από την Αθηνά Χατζηαθανασίου στο θέατρο Αλάμπρα
