«Η κούκλα του Δαρβίνου κι άλλες πέντε ιστορίες» είναι ο τίτλος της έκθεσης που θα παρουσιάζεται στον χώρο πολιτισμού About, από τις …
20 Ιανουαρίου 2011.
Η Τέτα Μακρή, ζωγράφος κατ\’ εξοχήν του τελάρου, συχνά χρησιμοποιεί μέσα διαφορετικά από αυτά της ζωγραφικής, όπως φωτογραφία, βίντεο, εγκατάσταση, ψηφιακή εκτύπωση, όταν νομίζει ότι αυτό απαιτεί ο πυρήνας του καλλιτεχνικού της διαβήματος.
Στην έκθεση παρουσιάζονται δέκα εικόνες διαστάσεων 110Χ110cm (Αρχειακή Εκτύπωση Ψεκασμού Μελάνης επικολλημένη σε αλουμίνιο Dbond.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Archival Fine Art Inkjet print mounted on DBond Aluminum. Aπό την CCG.) ενώ προβάλλονται συγχρόνως και δύο παλαιότερα βίντεο της ζωγράφου.
Για την τελευταία της δουλειά, η Τέτα Μακρή σημειώνει:
«Η ενότητα αυτή ξεκίνησε από μια διάθεση συγκρότησης μικρών αφηγήσεων, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, βασισμένων σ’ ένα είδος διάταξης αντικειμένων και σε ό, τι αυτά δεν μας αποκαλύπτουν με την πρώτη ματιά, στον τρόπο που μπορούν να ενεργοποιήσουν τη συλλογική ή την προσωπική μνήμη, στις νοηματικές ή τις συγκινησιακές συνδέσεις όπου μπορούν να οδηγήσουν.
Δεν είναι κάτι καινούργιο. Επί αιώνες, το αντικείμενο, με τους διαφορετικούς τρόπους που αντιμετωπίστηκε, αποτύπωσε τις ιδέες της εποχής και “εικονογράφησε” την περιπέτεια της εικαστικής σκέψης. Από τους ζωγράφους της Αναγέννησης και τη μαγική απόδοσή του, διέσχισε τους επόμενους αιώνες και κατέληξε στον 20ό όπου διαλύθηκε, παραμορφώθηκε, αποκόπηκε από το φυσικό του περιβάλλον για να γίνει το ίδιο έργο τέχνης.
Τα τελευταία χρόνια, το αντικείμενο επαναπροσδιορίζει τη θέση του στο έργο. Ζωγραφισμένο, φωτογραφημένο, σκαναρισμένο με τρομακτική ακρίβεια, ακίνητο ή ακινητοποιημένο, σε διάταξη αναμενόμενη ή όχι, αφηγείται, ως αξιόπιστος μάρτυρας, ιστορίες της ζωής. Στις εικόνες αυτής της έκθεσης, το αντικείμενο-θέμα αναλαμβάνει, αυτή τουλάχιστον ήταν η πρόθεσή μου, το ρόλο αυτό.
Δηλώνει, ή υπαινίσσεται τη σχέση του με τις ζωές των ανθρώπων, τη σχέση των ανθρώπων με τους άλλους, με τη μνήμη, με τον κόσμο των ιδεών και των συναισθημάτων. Δεν άλλαξαν οι ζωγράφοι, δεν άλλαξαν τα αντικείμενα. Είναι το βλέμμα μας που άλλαξε».
Τέτα Μακρή, Δεκέμβριος 2010
