Στις αρχές τις δεκαετίας του ’60 ο Βλάσης Κανιάρης δημιουργεί μια σειρά έργων με αφορμή τους Έλληνες gastarbeiter στην Γερμανία της δεκαετίας του ’50. Στην σημερινή Ελλάδα οι πάνω από 1.500.000 «νόμιμοι» και «παράνομοι» οικονομικοί μετανάστες απουσιάζουν επιδεικτικά από την τέχνη που παράγεται. Υπάρχουν τελικά πολιτικά έργα στην σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή; Μήπως το δόγμα του «ελεύθερου» καλλιτέχνη ή διανοούμενου, ως κάποιου αποσυνδεδεμένου από τους κοινωνικούς αγώνες επιβιώνει και γίνεται πειστικό σήμερα λόγω της ήττας των ριζοσπαστικών θεωριών;
Όταν μιλάμε για πολιτική τέχνη μιλάμε για την τέχνη στο κέντρο του ενδιαφέροντος της οποίας υπάρχουν οι ηττημένοι της κεντρικής σύγκρουσης. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι ηττημένοι; Είναι οι επώνυμοι πρωταγωνιστές της ιστορίας που προσωποποιούν την σύγκρουση; Αυτοί δεν είναι ποτέ πραγματικά ηττημένοι αφού η δράση και τα’ αρχεία τους ορίζουν το περιεχόμενο της επίσημης ιστορίας. Οι πραγματικά ηττημένοι είναι, τελικά, οι ανώνυμοι. Εκείνοι στους οποίους η ήττα έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο επίπεδο της ζωής τους αλλά και στην ελπίδα τους να αναδείξουν και να αξιοποιήσουν στην πράξη τις δεξιότητές τους προς όφελος της κοινωνίας.
Το πολιτικό δεν αποτελεί μια κατηγορία ανεξάρτητη από συγκεκριμένη κοινωνική πραγματικότητα σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Αποκτά το πραγματικό του περιεχόμενο μόνο μέσα από την αμφίδρομη σχέση του με την μήτρα που το γέννησε και ενεργοποιεί επώδυνα και ενοχλητικά ερωτήματα και ρήξεις στην συγκεκριμένη κοινωνία. Η πολιτική τέχνη δεν είναι δυνατόν να αποστειρωθεί από ενοχλητικές έννοιες όπως ηθική δέσμευση, κοινωνική ευθύνη, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Γιώργος Δρίβας, Βλάσης Κανιάρης, Νίκος Μάρκου, Δημήτρης Μιχαλάκης, Τάσος Παυλόπουλος, Αναστάσης Στρατάκης, Steve Gianakos, Steven C. Harvey
