Την Τρίτη 29 Νοεμβρίου στις 19:30, εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα η πρώτη ατομική έκθεση της Αμερικανίδας εικαστικού Lola Montes Schnabel (Νέα Υόρκη 1981) στην Ελλάδα, σε επιμέλεια του εικαστικού Δημήτρη Αντωνίτση.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 28 Ιανουαρίου 2017.
Η έκθεση Texting Spirits αποτελεί ένα δοκίμιο πάνω στη μεταφυσική των αντικειμένων, στην αισθητική της τέχνης και στην αραίωση της αισθητηριακής αντίληψης, σε σημείο όπου η τέχνη φτάνει την ουσιαστική και οριστική διάστασή της πέρα από το οπτικό.
Η Schnabel παρουσιάζει μια σειρά ζωγραφικών έργων μεγάλης κλίμακας, δύο προβολές βίντεο και ένα σύνολο σχεδίων ακουαρέλας. Όπως αναφέρει η καλλιτέχνις: “Πάντα δημιουργώ τα κινηματογραφικά και τα ζωγραφικά έργα μου ταυτόχρονα˙ αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μερικές φορές κάνω μια ταινία για να συλλάβω μια εικόνα που δεν υπήρχε πριν και στη συνέχεια η εικόνα αυτή γίνεται ζωγραφική. Υπάρχει μια διαδικασία σε όλα αυτά και με ενδιαφέρουν όλα τα στάδιά της – αν δεν είχα κάνει αυτό το συγκεκριμένο κινηματογραφικό καρέ τότε δεν θα υπήρχαν και αυτά τα έργα ζωγραφικής. Κάθε ιδέα αξίζει ένα διαφορετικό μέσο που θα την απεικονίσει καλύτερα.”
Η έκθεση της Schnabel διαπραγματεύεται κυρίως μία εξωπραγματική και αρκαδική φύση, όπου η ανθρώπινη μορφή είναι σπάνια παρούσα, παρά μόνο σε ένα επίπεδο μιας αρχετυπικής συνείδησης. Οι καμβάδες της μεταφράζονται ως οράματα των διαφόρων διαθέσεων της φύσης: σε αυτή τη βάση ζωγραφίζει στοιχεία όπως τα αρχαία ελαιόδεντρα τόσο αιθέρια και αποκομμένα από την αναπαράσταση. Σαν λεπτομέρειες στο φόντο από κάποιους αναγεννησιακούς πίνακες, μεγεθυμένες, όπου η πνευματικότητα κυριαρχεί της αφήγησης.
Ωστόσο, η ποίηση και η καθαρότητα του πνεύματός της γίνονται περισσότερο αντιληηπτές στα κινηματογραφικά έργα της: ένας άνθρωπος τρέχει σε ένα χιονισμένο τοπίο, σε μια ατέρμονη προσπάθεια προσέγγισης ενός κόσμου που υπάρχει ίσως πέρα από τα όρια των αισθήσεων (Rishi Running, 2004). Το βίντεο A Dialogue Between Spirit And Nature (2011) επιδεικνύει την πολυποίκιλη πρακτική της περιλαμβάνοντας μία πληθώρα μέσων, φέρνοντας τη μουσική (Charlemagne Palestine), τη γλυπτική (Luigi Ontani), το χορό και το θέατρο (μάσκες από αυτόχθονες καλλιτέχνες του Μπαλί) σε επαφή με τελετουργίες και ιεροτελεστίες, τις οποίες η Schnabel ενορχηστρώνει διαισθητικά. Όπως στις υπνωτικές μελωδίες, όπου νέοι τρόποι αντιπαραθέσεων συγκεντρώνουν αντισυμβατικά και ετερογενή υλικά σε μια αποκάλυψη της ψυχής.
Όπως τονίζει ο Αντωνίτσης: “Δεν υπάρχουν ρωγμές στο τραγούδι της Lola, ούτε και στη χαρά των ακροατών της“.