Μετά τη μεγάλη επιτυχία του έργου «Θα σε πάρω να φύγουμε», ενός λαμπερού μουσικοθεατρικού αφιερώματος στην αθηναϊκή επιθεώρηση, η δημιουργία δεύτερου μέρους, μιας «ιστορικής» συνέχειας, ήταν σχεδόν δεδομένη. Έτσι, στο Μπάντμιντον παρουσιάζεται για λίγες εβδομάδες, η παράσταση «Θα περάσει κι αυτό», με το ίδιο δίδυμο δημιουργών και έναν πολυπληθή θίασο.
Η ιστορία της επιθεώρησης στην Αθήνα ξεκινά λίγο μετά το 1890 και το είδος αγαπήθηκε για αρκετές δεκαετίες από το φιλοθεάμον κοινό. Πολλές καλοκαιρινές νύχτες συνδέθηκαν με έναν κομπέρ επί σκηνής, στρας, μουσικές, χορούς, γέλια, κραυγαλέα σκηνικά και μια διακωμωδημένη επικαιρότητα να παρηγορεί τους προβληματισμούς. Και οι ηθοποιοί από την πλευρά τους, ένιωσαν την έλξη αυτής της αμεσότητας και της εκτίμησης που γεννιέται στο θεατή για όποιον προκαλεί ένα αυθόρμητο χαμόγελο για κάποια εύστοχη ατάκα.
Η «Κυρία Επιθεώρηση», επιστρέφει λοιπόν, ανανεωμένη, κεφάτη και με τη συντροφιά του κομπέρ-εγγονού της, αφηγείται νοσταλγικά την πορεία της από το 1967 και ύστερα, παρουσιάζοντας και την κόρη της, τη «Μετεπιθεώρηση», που αποτελεί καρπό του παράνομου έρωτα με έναν αντιστασιακό, ενώ ως νόμιμος πατέρας εμφανίζεται ο εθνικόφρων σύζυγος. Χούντα, λογοκρισία, πανικός. Ο άνδρας της «Επιθεώρησης» γίνεται διευθυντής της ΥΕΝΕΔ και καμαρώνει για τη νέα του παραγωγή «Άγνωστος Πόλεμος», που πιστεύει ότι θα πετύχει, ενώ ο αριστερός εραστής, δραπετεύει στο εξωτερικό. Οι ηθοποιοί προσπαθούν έντεχνα να αποφύγουν τους σκοπέλους της λογοκρισίας και να ανεβάσουν νέα έργα στο σανίδι. Ύστερα από χρόνια, οι συνθήκες αλλάζουν, οι συνήθειες όχι. Ο εραστής τάσσεται με το ΠΑΣΟΚ και ο χουντικός οικογενειάρχης, παραδοσιακά εμμένει στη δεξιά, την ώρα που στις καλοκαιρινές σκηνές, ανθεί η μετεπιθεώρηση, το είδος που δεν έχει μόνο επίκαιρη χροιά, μα μπλέκει κωμικά το παρόν με το παρελθόν. Και εν τέλει, όσες δεκαετίες και εάν περάσουν, όσες μόδες και εάν παρέλθουν, αυτοί που μένουν αχαρακτήριστα ίδιοι είναι οι άνθρωποι, με τα λάθη τους και τα πάθη τους.
Πρόκειται για ένα πλούσιο θέαμα, με πολλά κοστούμια (αρκεί μόνο να μετρήσουμε πόσα αλλάζει ο Αντώνης Λουδάρος), σκηνικά και τραγούδια. Στο κομμάτι της πρόζας, υπάρχουν σημεία που υστερούν σε ατάκα και ροή, πλατειάζοντας χωρίς λόγο. Παρόλα αυτά, σώζεται από το ταπεραμέντο και το μπρίο των πρωταγωνιστών. Έξυπνη κίνηση να ενταχθούν δύο-τρία χαρακτηριστικά σκετς ιστορικών επιθεωρήσεων, ειδικότερα η «Οικογένεια…» από την ίδια τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου που είχε ερμηνεύσει στο πρώτο ανέβασμα στο Άλσος Παγκρατίου. Το μουσικό μέρος, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Κατσαρού, είναι μια ευχάριστη αναδρομή, με εξήντα περίπου τραγούδια που στιγμάτισαν τις περασμένες δεκαετίες. Το κείμενο ανήκει στον Άγγελο Πυριόχο, ενώ η σκηνοθεσία και η χορογραφία στο Φωκά Ευαγγελινό. Η Εύα Νάθενα επιμελείται την εντυπωσιακή ενδυματολογία, όπως και τα λαμπερά σκηνικά που αναδεικνύουν την εποχή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Δικαίως από πλευράς ερμηνειών, την παράσταση κλέβει ο Αντώνης Λουδάρος, που ντύνεται για ακόμα μία φορά την «Κυρία Επιθεώρηση» (ρόλο που του χάρισε βραβείο), ενώ με κέφι και μπρίο διηγείται την ιστορία της. Ιδιαίτερη μνεία στην Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η οποία ως γνήσιο παιδί της μετ-επιθεώρησης, αποδείχθηκε σωστή επιλογή για ανάληψη του ρόλου, αφού η παρουσία της, χρωμάτισε ιδιαίτερα την αφηγούμενη εποχή. Αξιοπρεπέστατες φωνητικά και σκηνικά οι παρουσίες των Τάνιας Τρύπη, Μιχάλη Μαρίνου, Αργύρη Αγγέλου και Πρόδρομου Τοσουνίδη. Αξιόλογη προσπάθεια και από τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου, όπου πλαισίωσαν τους πρωταγωνιστές μουσικά, χορευτικά και στην πρόζα: Λούσσα Μαρσέλλου, Σπύρος Παππάς, Μυριέλλα Κουρεντή, Αντιγόνη Ψυχράμη, Ανδρέας Βούλγαρης, Θοδωρής Μπουζικάκος, Βανέσα Αδαμοπούλου, Αδάμ Τσαρούχης, Λίνα Έξαρχου, Στράτος Λύκος, Σταυρίνα Ψιμοπούλου, Δημήτρης Γαλάνης, Μαριλού Κατσαφάδου, Λουΐζα Πυριόχου, Κωνσταντίνος Μυλώνης. Επιπλέον, ο Φίλιππος Νικολάου ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής έξι τραγούδια.
Περί της ύπαρξης τρίτου μέρους, οι προθέσεις είναι άγνωστες, μα για την ώρα, οι θεατές που αρέσκονται στο είδος, έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα θέαμα με αναφορές στο κοντινό πολιτικοκοινωνικό παρελθόν, όπως και να σιγοτραγουδήσουν μαζί με τους ηθοποιούς πασίγνωστες ελαφρολαϊκές συνθέσεις.
*Το μουσικοχορευτικό υπερθέαμα “Θα περάσει κι αυτό”, παρουσιάζεται στο Θέατρο Badminton, σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού.