Σε εποχές οικονομικής κρίσης, περικοπής οικονομικών προνομιών, κοινωνικής και ιδεολογικής σήψης και παρακμής, κάθε μορφή τέχνης και ειδικότερα η τέχνη της μουσικής και η θεατρική τέχνη – οι πιο αναγνωρίσιμες και αναγνώσιμες δηλαδή – οι οποίες μπορούν να ζωντανέψουν κάτι θνησιγενές στα μάτια και στα αυτιά του ακροατή και του θεατή αντίστοιχα, οφείλουν να μεγαλουργήσουν, να εμπνεύσουν και να δημιουργήσουν δρόμους έκφρασης.
Όχι μόνο στο «εκπαιδευμένο» τρόπον τινά κοινό, ούτε στο κοινό το οποίο διακρίνεται για την υψηλή παιδεία του. Το ευρύτερο φάσμα των κοινωνικών τάξεων είναι αυτό που έχει την ανάγκη να αναπνεύσει, να οραματιστεί, ώστε να δημιουργήσει και να αναπτύξει πολιτιστικές ευαισθησίες και καλλιτεχνικούς – με την κοινωνική έννοια -στοχασμούς.
Οι προβληματισμοί και οι αναζητήσεις που μπορούν να προκύψουν μέσω της σκηνικής τέχνης ή μέσω ενός στίχου ή μιας μελωδίας είναι στοιχεία ανεκτίμητα, τα οποία μπορούν να επηρεάσουν συνειδήσεις, ιδεώδη, κοινωνικά ανάρμοστα δεδομένα και να ανατρέψουν καθεστωτικές νοοτροπίες.
Η άνθηση του θεάτρου και της μουσικής, αυτή τη δύσκολη περίοδο είναι επιβεβλημένη. Υπάρχει η ανάγκη του κόσμου, που κραυγάζει, ίσως λίγο άτσαλα και άρρυθμα, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι παρούσα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Δυστυχώς, διακρινόμαστε και για άλλα στοιχεία της κοινωνικής μας υπόστασης. Μεμψιμοιρία, έλλειψη αλληλεγγύης, ελλιπή παιδεία, αθέμιτο ανταγωνισμό και διεκδίκηση ανούσιων προσωπικών μικροσυμφερόντων του καθενός. Οι τέχνες πρέπει να αμβλύνουν αυτές τις συμπεριφορές και να συσπειρώνουν αντί να διαχωρίζουν.
Οφείλουμε σαν κοινωνικά όντα και δη ως καλλιτέχνες, να σεβόμαστε τους συνανθρώπους και αντί να τους κρατάμε σε ένα δήθεν προστατευμένο πολιτιστικό σκοταδισμό, να συσπειρωθούμε για να συσπειρώσουμε, να αγαπήσουμε για να αγαπηθούμε, να συζητήσουμε για να αναπτύξουμε και να εξελιχθούμε.
Σε δύσκολους κοινωνικά καιρούς η αλληλοεκτίμηση μεταξύ καλλιτεχνών που είχαν διαφορετική αντίληψη και ύφη μεταξύ τους ήταν ένας από τους πλέον απαράβατους άγραφους κανόνες. Σίγουρα, υπήρχαν συγκρούσεις, δράσεις και αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους, οι οποίες όμως ήταν εποικοδομητικές για το παραπέρα βήμα. Για την εξέλιξη και τη μέσω της τέχνης μετουσίωση.
Το φιλοθεάμον κοινό έχει κάθε δικαίωμα να κρίνει χωρίς κανιβαλισμούς που πηγάζουν από φορεμένες τεχνηέντως παρωπίδες.
Οι άνθρωποι των γραμμάτων και κυρίως των τεχνών (κυρίως, γιατί έρχονται σε άμεση επαφή με τον κόσμο) πρέπει να καταπολεμήσουν τα ανθρώπινα ένστικτα επιβίωσης σε ένα ιντριγκαδόρικο μικρόκοσμο. Η μωροφιλοδοξία πρέπει να μετουσιωθεί σε φιλοδοξία συνολική, ενός καλύτερου πολιτιστικού αύριο. Οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να μπαίνουν σε διαδικασία κριτικής του συναδέλφου, αλλά σε διαδικασία κατανόησης.
Αν μπουν στο πετσί της καθημερινότητάς τους, αυτές οι δύσκολα εφαρμόσιμες αντιλήψεις, τότε τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ελπιδοφόρα. Έχει συμβεί στο παρελθόν από ευρηματικά ανεπτυγμένους καλλιτέχνες. Από ιερά τέρατα που έγραψαν τη δική τους προσωπική αλλά και συνολική ιστορία.
Ο κρατικός μηχανισμός οφείλει να ενσωματώσει τις πολιτισμικές ανησυχίες στον προγραμματισμό του και να υποστηρίξει τις καλλιτεχνικές τάσεις. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τις θέσει ως δευτερεύουσες αναγκαιότητες. Θα είναι αποτρόπαιο και θα τολμούσα να πω εγκληματικό.
Ας υποστηρίξουμε κι εμείς σα λαός από τη μεριά μας τους παλιούς, τους νέους, τους όπως τους ονομάζουν ‘’εμπορικούς’’ καλλιτέχνες, τους όπως τους ονομάζουν ‘’ποιοτικούς’’ καλλιτέχνες. Η σύμπραξη, ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοκατανόηση είναι πολύ πιο χρήσιμα από την αλληλοεξόντωση στο μερίδιο της πίτας και το στρουθοκαμηλισμό.
Ας ελπίσουμε ότι το τετριμμένο «οι τέχνες ανθούν σε περιόδους κρίσης» να αποδειχθεί περίτρανα. Θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για όλα τα κοινωνικά πλαίσια και φάσματα.
Info: Η Θάλεια Ματίκα είναι ηθοποιός. Αφού αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Αθηνών, σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Θεατρικές σπουδές πραγματοποίησε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Έχει πραγματοποιήσει εμφανίσεις στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Με τη συμμετοχή της στην ταινία μικρού μήκους “Μικρός Ινδιάνος” του Σταύρου Στάγκου κέρδισε το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Δράμας. Tην περίοδο 2011 – 2012 πρωταγωνιστεί στο έργο Ιδιωτικές Ζωές, στο θέατρο Άλμα.