Γιατί τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και γιατί ειδικά ν’ ακουστούν σήμερα; Τι νόημα έχουν σήμερα η λέξεις πατρίδα, αρετή και πατριωτισμός στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης του 2015 που αναπόφευκτα ήταν και είναι πρωταρχικά κρίση αξιών; Ακούγονται μήπως πλέον ως παρωχημένες ιδέες σε ένα τόπο που έχει σκυλευτεί από τα χρέη του; Υπάρχει η ανάγκη σήμερα ν’ ακουστεί ξανά ο απροσποίητος και αδρύς λόγος του; Ποιό είναι το δίκιο που πνίγεται από το άδικο;
1829, Άργος. Ο Μακρυγιάννης, «για να μην τρέχει στους καφενέδες», παρακαλούσε τον ένα και τον άλλο φίλο να του μάθουν κάτι περισσότερο από τα γράμματα που ήξερε. Αισθάνεται συχνά πολύ ταπεινός για την αμάθειά του: «Δεν έπρεπε να έμπω σ’ αυτό το έργον ένας αγράμματος, να βαρύνω τους τίμιους αναγνώστες και μεγάλους άντρες και σοφούς της κοινωνίας…» αλλά η πατρίδα «…ζημιώθη, διατιμήθη, και όλο σ’αυτό κατανταίνει, μας ήβρε όλους θερία…»
H ιδέα της παράστασης ξεκινά από τον Ιανουάριο του 2014 όταν η ομάδα μας “ηθικόν ακμαιότατον” δέχτηκε την πρόσκληση του Συλλόγου Iστορικών Μελετών Ιερού Αγώνα να γίνει μια παράσταση αφιερωμένη στα 150 χρόνια από το θάνατο του ήρωα στη γενέτειρά του στο Κροκύλειο Φωκίδος. Έκτοτε υπήρξε η πολύ δύσκολη εργασία της δραματουργικής επεξεργασίας τους, η μεταγραφή αποσπασμάτων και η απάνθισή των Απομνημονευμάτων σε ένα ας πούμε χρονολόγιο εποχής που αποκαλύπτει τον άνθρωπο Μακρυγιάννη από τη γέννησή του ως το θάνατό του. Μέσα από την ιστορία του ήρωα περνούν και οι κρισιμότερες στιγμές του έθνους πριν και μετά την Επανάσταση του ’21. Η παράσταση εστιάζει φυσικά στην ιδιοτέλεια και διαστραμμένη φαυλότητα των ξενόδουλων πολιτικών της εποχής που τόσο μοιάζουν με τους σημερινούς όπως και στις διαχρονικές παθογένειες της φυλής μας (π.χ. η διχόνοια) που παραμένουν αποκρουστικά ίδιες και απαράλλακτες μέχρι σήμερα και που μας έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού. Και τότε και τώρα: “όπου να πάνε οι Έλληνες όλο ξυλιές τρών, όλο τέτοιες προκοπές έχομεν”.
Ο Μακρυγιάννης δεν ηθικολογεί, δεν διδάσκει απλώς, παρουσιάζει τα γεγονότα όπως τα βίωσε και κάνει αγώνα με το “απελέκητο” γράψιμό του να αφήσει τα γραπτά του ως παρακαταθήκη για τους “μεταγενέστερους” όπως λέει για να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη. H επίκληση σε εκείνους τους αθάνατους, τους ολίγους Έλληνες που έδωσαν τις πρώτες νικηφόρες μάχες συγκινούν ανεπιτήδευτα. Η γλώσσα του είναι γνήσια και μοναδική και την θεωρώ ως μια απολύτως φυσική συνέχεια στην δουλειά μας πάνω σε ελληνικά κείμενα μετά τον “Αμερικάνο” και το “Όνειρο στο Κύμα” του Παπαδιαμάντη. Η μουσική παίζει και εδώ έναν καθοριστικό ρόλο γραμμένη ειδικά για την παράσταση από τον Cihan Turkoglu και παίζεται ζωντανά από τον Στέλιο Βαρβέρη στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη.
Η παράσταση Στρατηγού Μακρυγιάννη Απομνημονεύματα του Θανάση Σαράντου παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη. Περισσότερες πληροφορίες.