Ανιχνεύοντας το εικαστικό έργο του ο ζωγράφος Τάκης Βαρελάς σημειώνει για το έργο του Θανάση Σκυλογιάννη. «Η λαμαρίνα!… η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. / Μας έσφιξε το Kuro Siwo σα μια ζώνη / κι εσύ κοιτάς ακόμη πάνω απ’ το τιμόνι, / πώς παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι».
Κάπου εκεί στα πλευρικά των καραβιών του Νίκου Καββαδία, ανακαλύπτεις το τεταρτημόριο του ρόμβου, το απάνεμο καρτίνι αλλά και τα ονειρικά, άγρια ταξίδια, θαρρώ πως συνυπάρχουν και συλλειτουργούν τα έργα του Θανάση Σκυλογιάννη.
«…η λαμαρίνα όλα τα σβήνει….» και όμως αυτός, εκεί που η τσιμπίδα και το ματσακόνι, αποχαιρετούσαν των μετάλλων την σμίξει, ξεκινά νέο δρομολόγιο. Μεταλλεργάτης, μορφοπλάστης και προλετάριος του ατσαλιού ο Θανάσης, πήρε τον «κρυμμένο» χρωστήρα της τάξης του, αυτόν τον μεγάλο τον έρωτα της ζωγραφικής και άρχισε να σμιλεύει αλλιώς τη ζωή και την τέχνη.
Είναι σαν το μικρό παιδί που τώρα ξαναγεννιέται και ας γκρίζαραν τα γένια και άσπρισαν τα μαλλιά, έρχεται ώριμα και με απλές γραμμές και αφτιασίδωτες χρωματικές φόρμες, χωρίς ευρυματισμούς, με γραμμική μορφή να αποτυπώσει το εικαστικό του πεδίο στην μορφή και το περιεχόμενο που πραγματεύεται.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μεγάλη τόλμη, που την έχουν μόνο οι δημιουργοί που δεν φοβούνται να καταθέσουν την ψυχή τους στην κοινωνία, αντέχουν και ακούν την δημιουργική κριτική, δεν μπαίνουν στην σύγκριση, γιατί απλά είναι αυθεντικοί εραστές της τέχνης, μέσα και έξω από την ψυχή τους.
Στην έκθεση του ο Θανάσης, μας ταξιδεύει στην «… λαμαρίνα που όλα τα σβήνει…» και αυτός παρών εκεί, γιατρός των πλευρικών, στα διπύθμενα και στους εναερίτες μεταλλεργάτες, ρίχνει φως και υψώνει την εργασία και τον κάματο του ανθρώπου. Αναθεωρεί στην πράξη, πως όπως το ατσάλι εχει γιατριά εχει και ο άνθρωπος γιατριά, αρκεί να θέλει να υψωθεί και ας είναι το τίμημα βαρύ.
Υστέρα πάλι, διαβαίνει στις μεγάλές πολιτείες και είναι σαν να ξεμπάρκαρε μαζί του το πούσι του Καββαδία. Ομιχλώδεις πόλεις και περιγράμματα ανθρώπινων μορφών, στη σκιά των λεωφόρων της μετανάστευσης, χάνονται στο θολό το τοπίο, συμβολισμός των γκρίζων καιρών.
Ο Σκυλογιάννης δεν «…χόρεψε επάνω στο φτερό του καρχαρία..».
Στα έργα του, το ανθρώπινο σώμα κινείται αρμονικά, εύπλαστα, μα όχι γραμμικά, θα έλεγα πως η γοητεία της κίνησης, είναι έλξη να μπεις στο χορό, με το δικό σου ρυθμό, με το ηχόχρωμα της καρδιάς σου!
Αυτά τα έργα με εξέπλησσαν ευχάριστα, πράγμα που σημαίνει πως ο Θανάσης δουλεύει…δουλεύει…δουλεύει… και εδώ βρίσκεται το διαρκές ζητούμενο της ελευθερίας της έκφρασης, όπου η κάθε στιγμή οπτικοποιείται, γίνεται έργο τέχνης και κοινωνείται σήμερα, στην πρώτη ατομική έκθεση «Απάνεμο καρτίνι».
Στα έργα του, μας ταξιδεύει στις «..γραμμές των οριζόντων..», «…δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι..», αποτυπώνει το πάνχρωμο του ουρανού και της θάλασσας, άλλοτε από την στεριά και τα ακρογιάλια, φλερτάρει στων οριζόντων την κόψει, εκεί που αρχίζει το όνειρο να ξεδιπλώνεται, ως προσωπική εικόνα και επιθυμία για την μεγάλη βόλτα στα βαθιά, στα πέρατα του κόσμου!
Ο Θανάσης Σκυλογιάννης μας εγκαλεί με το έργο του στο ταξίδι, στο μεγάλο μπάρκο, στις πολιτείες, τους ποταμούς και τα δάση, με ένα προσωπικό χρωστήρα μακριά από τον αφτιασίδοτο ατάλαντο ρεαλισμό.
Αφήνει στο κοινό του, να βάλει την δική του πινελιά, ορατή και αόρατη, υπογράφοντας το έργο του, δηλώνοντας πως πλέον το ταξίδι του έργου είναι στην γνώση του κόσμου, γιατί από εκεί προήλθε και εκεί οφείλει να επιστρέφει.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Ταξική έφοδος στους ουρανούς, 50cm X 70cm, λάδι σε καμβά