Η δεύτερη έκθεση του Θανάση Τότσικα με την γκαλερί με τίτλο Η Φύση, το Σπίτι Μου, σηματοδοτεί έναν νέο κύκλο εκθέσεων, μέσα από τον οποίο αναπτύσσονται σχέσεις των καλλιτεχνών που προκύπτουν μέσα από το έργο και την καθεαυτή καλλιτεχνική διαδικασία. Αυτή συμπίπτει με την πρώτη έκθεση της Liliana Moro Σε Χρόνο Μηδέν σε Λονδίνο και Πειραιά, και την πρώτη παρουσίαση του έργου της στην Ελλάδα. Μια πολύ σημαντική στιγμή για την γκαλερί, η παγκόσμια εκπροσώπηση της καλλιτέχνιδας που γεννήθηκε, ζει και δουλεύει στο Μιλάνο.
Παράλληλα παρουσιάζεται στον γωνιακό χώρο η έκθεση νέων κολλάζ σε χαρτί και νέα έργα από μεικτά υλικά του David Douard με τίτλο aura vamp’block’r , με ένα κείμενο-ξόρκι του καλλιτέχνη.
Η Moro και ο Τότσικας προέρχονται από διαφορετικούς τόπους και τοπία, σχολές και διδαχές παράταιρες καθορίζουν το έργο τους, και ζούνε ζωές μέσα κι έξω από αρχιτεκτονικές που κάποιοι θα τις χαρακτήριζαν ασύγκριτες. Τα έργα τους αγγίζουν με μοναδική ευαισθησία υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη φύση και χρησιμοποιώντας υλικά με υπέρτατη συνείδηση και με μοναδικό τρόπο το κάθε έργο, μας επαναφέρουν σε μια περιοχή που μοιάζει πρωταρχική και εφήμερη, γήινη, άρα μάλλον και κοσμική.
Όταν περπατάς στο χωράφι του Τότσικα, ισορροπείς. Καταρχάς ανακαλύπτεις την ισορροπία του ίδιου σου του σώματος που βρίσκει κάτω από τη σόλα του παπουτσιού της μέταλλα, χώμα και γρασίδι, άλλα οργανικά υλικά σε διαδικασία σήψης που αυτός έχει πετάξει αφού τα κατανάλωσε, μάρμαρα, λάστιχα, διάφορα πλαστικά αντικείμενα και πάρα πολλές γόπες. Η δεύτερη ισορροπία που ανακαλύπτεις είναι αυτή της ζωής που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φυσικό και αυτό που είναι φτιαγμένο από τον άνθρωπο. Μάλλον η πιο σκληρή και ευαίσθητη ισορροπία. Και μένεις εκεί, να αιωρείσαι ανάμεσα στο φυσικό και το ανθρώπινο, αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί αφύσικο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μπαίνοντας μέσα στον χώρο Ι από την οδό Πολυδεύκους, περπατάς πάνω στο έργο « » της Liliana Moro. Ένα έργο-συνθήκη που η καλλιτέχνις -και αυτοί που πιστά την ακολουθούν ανά τον κόσμο- ανακαλύπτουν μαζί σε διαφορετικές αρχιτεκτονικές και όχι μόνο, περιπέτειες. Και ήταν για εμάς αναπόφευκτο, ειδικά σήμερα, να μην ανοίξουμε ξανά τις πόρτες μας, προσκαλώντας το κοινό μας, σε μια συλλογική ηχητική χορογραφία που παρόλο που οι σημερινοί ψυχαναλυτές έχουν χαρτογραφήσει και χαρακτηρίσει την εικόνα αυτής ως ριψοκίνδυνη, να βρεθούμε μαζί πάνω σε αυτή την αέναη συνθήκη ισορροπίας μεταξύ ασφάλειας κ αι κινδύνου, πάνω σε αυτό το έργο που όσο υπάρχει στον χώρο, θα ενεργοποιείται μόνο από την παρουσία μας και ο ήχος του από το βάρος μας πάνω του.
Και αυτή είναι και η σχέση μεταξύ φυσικού και τεχνητού. Η ιδέα πως το γυαλί προέρχεται από την άμμο, ποτέ δεν έβγαλε νόημα κι εδώ έρχεται κ αι εγκαθίσταται ο βαρύς όρος της εργασίας και της επεξεργασίας που χαρακτηρίζει το έργο και των δύο.
Περνώντας στον χώρο ΙΙ, δύο πολύ σημαντικά έργα της Liliana Moro συνυπάρχουν και σε καλούν να καθίσεις, πράγμα αδύνατον στον πρώτο χώρο, και να αφουγκραστείς τη δυναμική μεταξύ του χρόνου δουλειάς και χρόνου διαλείμματος.
Οι Τέσσερις Εποχές, η γλυπτική εγκατάσταση της Liliana Moro που είναι κυρίως αλλά και φαινομενικά φτιαγμένη από ready mades, όπως και ένα μεγάλο μέρος του έργου της, μιλά για τον χρόνο και τα τέσσερα παρασόλ που τον συνθέτουν, συναισθηματικά και μετεωρολογικά σύμβολα, προστάτες από ήλιο και βροχή, τον καιρό, αλλά και σύμβολα αναψυχής και διακοπών σε μέρη ανάλογα. Η καλλιτέχνις συνέθεσε αυτά και έφτιαξε μια χρηστική εγκατάσταση που ταλαντεύεται μεταξύ εργασίας και αναψυχής. Το μεγάφωνο εκπέμπει υλικό της προσωπικής της συλλεκτικής διαδικασίας μιας συλλογικής συλλογής: όσα κομμάτια έχει βρει, παραλλαγές του εργατικού ύμνου Pandiera Rossa ‘κολλημένα’ το ένα πίσω από το άλλο, αυτούσια, που παίζουν αενάως, …χωρίς τέλος . Ο χώρος της ζωής μπαίνει στη ζωή της τέχνης και μέσα στο έργο της συναντιούνται έργα σαν σκηνές και θεατές σαν ήρωες και αυτά όλα αντίστροφα. Εκείνη τροφοδοτείται από κείμενα που ο λόγος, η ανθρώπινη φωνή παίζ ουν κεντρικό ρόλο, και που τα σώματα παίζουν μεταξύ τέχνης, θεάτρου και ζωή.
Ο Τότσικας έχει εμπνευστεί από τον Κάμπο της Θεσσαλίας και τα χρώματά του, τις πρακτικές των καλλιεργειών και τα υλικά των καλλιεργητών. Αντίθετα από τη Liliana Moro που πλάθει τα πάντα κυρίως με το μυαλό της και αυτά που βρίσκει, εκείνος δεν σταματάει να δουλεύει τα υλικά κυρίως με τα χέρια του από αντικείμενα και μηχανές και ό,τι άλλο έχει μαζέψει.
Ο ήχος είναι βασική ύλη και για τους δύο, όπως και η φωνή και το σώμα.
Ίσως το πιο σπουδαίο του έργο, είναι το σπίτι που έφτιαξε για να ζει. Αυτό στο χωράφι.
Και όλα τα έργα στον χώρο ΙΙΙ είναι φτιαγμένα μέσα από εκεί. Η βιωματική και αυτοβιογραφική ζωγραφική και γλυπτική κατάσταση μέσα στην οποία ο Τότσικας ζει και βασιλεύει, μας παρατίθεται μέσα από τα σκουριασμένα παράθυρα που παρατηρεί, αφουγκράζεται, καταγράφει με χρώματα παραμυθένια αλλά και φυσικά και από τον ήχο του νερού που ρέει, φυτρώνουν οι ντοματιές. Μωβ για τις πασχαλιές, κόκκινο για τις παπαρούνες, μαύρο για τη βροχή και τον χειμώνα, πορτοκαλί για τις καλλιέργειες. Η φύση είναι κεντρικό υλικό και θέμα των έργων που είναι στενά μαζί στημένα στο χώρο. Το λιβάδι, οι παπαρούνες, οι πασχαλιές και οι καλλιέργειες, η νύχτα, και η βροχή, το ηλιοβασίλεμα.
ΑΝΟΙΞΗ>ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ>ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ>ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Arte Povera: Η τέχνη που φτιάχνεται με ό,τι υλικό υπάρχει εκεί και η καλλιτεχνική ανάγκη για οικονομία, η συνθήκη της δημιουργίας, που είναι και η βάση της αν προέρχεσαι από έναν τέτοιο τόπο. Ποιος τόπος δεν είναι τέτοιος όμως;
Ούτε ο Τότσικας ούτε η Moro ασπάζονται τον όρο, αλλά και των δυο το έργο προκύπτει από αυτή την πρόσφατη ιστορία τους. Η Liliana λόγω εγγύτητας: μαθήτευσε δίπλα στον Luciano Fabro στην Aκαδημία Tεχνών της Brera. Ο Τότσικας ήξερε πολύ καλά το έργο του Κουνέλλη και από συνειδητή επιλογή έμεινε στο χωράφι.
Όπως τα παιδιά μεγαλώνουν με σεβασμό στους γονείς τους, μετεξελίσσοντας τη γλώσσα κ αι την παράδοση, αλλά με μεγάλη ανάγκη να αποδεσμευτούν και να επαναστατήσουν, έτσι και το έργο αυτών των δύο χαρακτηρίζεται από μια ελαφρότητα κάνοντας παιχνίδια στοn χώρο με υλικά που υπάρχουν αλλά και που προκύπτουν από πράγματα που βρίσκουν, μια ανάγκη να σκοτώσουν τη σοβαρότητα και να χλευάσουν τη βαριά αύρα των προηγούμενων.
Liliana Moro – Πληροφορίες για την εικαστικό
Η Liliana Moro (γ. 1961, Μιλάνο) ζει και εργάζεται στο Μιλάνο.
Στις επιλεγμένες ατομικές της εκθέσεις περιλαμβάνονται: Liliana Moro , PAC, Milan (2024, forthcoming); In No Time , Rodeo, Piraeus (2024); In No Time , Rodeo, London (2024); Andante con moto , Kunstmuseum Liechtenstein, Liechtenstein (2023); Sundown, ArtLine Sculp – ture Park, Milan (2023); On Air , Piccolo Museion, Bolzano (2018); né in cielo né in terra , Almanac Projects, London (2018); Città Ideale , MAXXI, Roma (2016); 29.88 KMQ , Zegna Foundation, Trivero (2015); Cincia Mora , Fondazione Antonio Ratti, Park of Villa Sucota, Como (2015); Moi , Spazio Culturale Antonio Ratti, Como (2012); Liliana Moro , West of Rome and The Italian Cultural Institute, The Spazio Italia Gallery, Los Angeles (2007); Liliana Moro: This Is the End , C/O Careof, Milan (2008); Liliana Moro (De Praktijk) , MuHKA, Antwerp , MuHKA , Antwerp (1996); Abbassamento , Spazio di Via Lazzaro Palazzi, Milan (1992); Spazio di via Lazzaro Palazzi, Milan (1990) .
Στις επιλεγμένες ομαδικές της εκθέσεις περιλαμβάνονται: Eccentrica. Le collezioni del Centro Pecci, Centro per l’Arte Contemporanea Luigi Pecci, Prato (2023); What a Wonderful World, MAXXI, Rome (2022); Time is Out of Joint, National Gallery of Modern and Contemporary Art, Rome (2022); Point of Equilibrium. Thought Space Light from Toyo Ito to Ettore Spalletti, MAXXI L’Aquila, L’Aquila (2021); Antonio’s Dream: A Journey Through Art and Textile, Fondazione Antonio Ratti, Como (2021); Neither Nor: The challenge to the Labyrinth, Italian Pavilion at the 58th Venice Biennale, Venice (2019); Ennesima. An Exhibition of Seven Exhibitions on Italian Art, Triennale Milano, Milan (2015); Everywhere but Now, 4th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art, Thessaloniki (2013); Autoritratti. Iscrizioni del femminile nellarte italiana contemporanea, MAMbo, Bologna (2013); FOOD. A reflection on Mother Earth, Musée Ariana, Geneva (2012); Underneath the street, the beach, Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Turin (2012); Space of the self. Femininity in Italian video. Cycle 11, Montehermoso Cultural Cente, Vitoria-Gasteiz (2011); THE PRIVATE MUSEUM, GAMeC, Bergamo (2010); FRAGILE – Terres dempathie, Musée d’Art Mod – erne, Saint-Etienne (2009); 1988: VENTANNI PRIMA, VENTANNI DOPO, Centro Pecci, Prato (2008); MEDIATIONS BIENNALE POZNAN 2008, Mediations Biennale Polska, Poznan (2008); XV. Quadriennale di Roma, Art Quadriennale Rome, Rome (2008); 27th International Biennial of Graphic Arts Ljubljana, Biennial of Graphic Arts, Ljubljana (2007); Somewhere, MuHKA, Antwerp (2006); Italy Made In Art: Now, MOCA, Shanghai (2006); ARTEFIERA, Arte Fiera, Bologna (2006); Monuments For The USA, The White Columns, New York (2005); Il Bian – co e Altro e Comunque Arte, Palazzo Cavour, Turin (2005); Monuments For The USA, CCA Wattis, San Francisco (2005); Minimalia – An Ital – ian Vision in 20th Century Art, MoMA PS1, New York (1999); Get Together, Kunsthalle Wien, Vienna (1999); WOUNDS: Between Democracy and Redemption in Contemporary Art, Moderna Museet, Stockholm (1998); Soggetto- Soggetto, Castello di Rivoli Museo d’Arte Contempo – ranea, Turin (1994); Emergency, 45th International Art Exhibition of la Biennale di Venezia, Venice (1993); Documenta IX, Kassel (1992).
Θανάσης Τότσικας – Πληροφορίες για τον εικαστικό
Ο Θανάσης Τότσικας (γ. 1951, Λάρισα) ζει και εργάζεται στη Λάρισα
Στις επιλεγμένες ατομικές του εκθέσεις περιλαμβάνονται: Nature, My Home , Rodeo, Piraeus (2024) MIRACLES , Rodeo, Piraeus (2022); The Crucifixion Of Thanasis Totsikas , Akwa Ibom (2020); Totsikas , Gazon Rouge, Athens (2006); Thanassis Totsikas , Unlimited Contemporary Art, Athens (2000) ; Totsikas-Ducati , 47th Venice Biennale, Fondazione Levi, Palazzo Giustinian Lolin, Venice (1997); Ileana Tounta Con – temporary Art Centre, Athens (1991); Transformation 3, Desmos Gallery, Athens (1982).
Στις επιλεγμένες ομαδικές του εκθέσεις περιλαμβάνονται: Outraged by pleasure, Nobel Building, Chalandri (2023); ανάβασις* , Rodeo, Piraeus (2022); Anti-Structure , DESTE Foundation, Athens (2021); New Acquisitions 2017-2018 , National Museum of Contemporary Art Athens, Athens (2018); an exercise on values, HAUS N, Athens, Greece (2018); The System of Objects , DESTE Foundation, Athens (2013); Cold Sun / Soleil froid: Hell As Pavilion , Palais de Tokyo, Paris (2013); Ntepti Humanism* (Dirty Humanism) , Faggionato Fine Art, London (2011); Destroy Athens , 1st Athens Biennale, Athens (2007); OUTLOOK , International Art Exhibition Athens, Athens (2003); documenta ΙΧ, Kassel (1992); Artificial Nature , DESTE Foundation, Athens (1990); Fondation Cartier pour l’art contemporain, Paris (1990) ; Topos – Tomes, House of Cyprus, DESTE Foundation, Athens (1989); Hyper-Product, Club 22, Athens, Greece (1988); 19a Bienal de São Paulo (1987); National Gallery, Athens (1985); 7 Greek Artists: A New Journey , The Gate of Fammagusta, (organized by The Nicosia Municipality, The DESTE Foundation for Contemporary Art, The Demetrios Z. Pierides Collection), Nicosia (1983); Emerging Images, Athenaeum Interconti – nental, Athens (1983) ; Emerging Images, Europalia 82-Hellas, ICC Antwerp (1982); XII Biennale de Paris , Biennale de Paris, Paris (1982).
David Douard – Πληροφορίες για τον εικαστικό
O David Douard (γ. 1983, Περπινιάν) ζει και εργάζεται στο Παρίσι.
Στις επιλεγμένες ατομικές του εκθέσεις περιλαμβάνονται: aura vamp’block’r , Rodeo, Piraeus (2024); serious Slugs’ StrategY , Magician Space, Beijing (2023); ACHéTE LE NACRé à LEURS âMES, Konrad Fischer Galerie, Berlin (2023); Optimized Heart: David Douard/Liu Shiyuan, UCCA Dune, Beidaihe (2023); O’ti’lulabies , Serralves Museum, Porto (2022); O’ thee lil’ , Rodeo, London/Piraeus (2021); O’ Ti’ Lulaby , FRAC Ile-de-France, Le Plateau, Paris (2020); BLINDF’OLD , KURA. c/ o Fonderia Artistica Battaglia, Milan (2018); BLOOD O’ US , Rodeo, London (2017); Horses , Kunstverein Braunschweig, Braunschweig (2016); Mo’Swallow , Palais de Tokyo, Paris (2014); )juicy o’f the nest , Sculpture Center, New York (2014); Narrow-Cold Lovel , Signal – Center for Contemporary Art, Malmö (2013); Animorphs , Les Eglises – Centre d’Art Contemporain, Chelles (2013).
Στις επιλεγμένες ομαδικές του εκθέσεις περιλαμβάνονται: Oh, the storm , Rodeo, London (2023); THEY , Le Consortium, Dijon (2023); Regards du Louvre , Louvre, Paris (2023); De leur temps (7) – Un regard sur les collections privées françaises , Frac Grand Large, Dunker – que (2023); Il était une fois… , FRAC Champagne-Ardenne, Reims (2022); Geneva Biennale–Sculpture Garden , artgenève, MAMCO and the City of Geneva, Geneva (2022); La Fabrique Du Nous #1 Des Voix Traversées , Institut d’art contemporain (IAC), Villeurbanne (2022); *standstill , Rodeo, London (2022); ανάβασις* , Rodeo, Piraeus (2022); The Dreamers , 58th Edition of the October Salon, Belgrade, Serbia. (2021); Children Power , FRAC Ile-de-France, Le Plateau, Paris (2021); St. Elmo’s Fire , Rodeo, Piraeus (2021); Le vent se lève , MAC VAL, Vitry-sur-Seine (2020); The Seventh Continent , 16th Istanbul Biennial, Istanbul (2019); D , FRAC Ile-de-France, Le Château Rent – illy, Bussy-Saint-Martin (2019); Desire: A Revision from the 20th Century to the Digital Age , IMMA, Dublin (2019); Today Will Happen , Gwangju Biennial, Gwangju (2018); CHILDHOOD – Another banana day for the dream-fish , Palais de Tokyo, Paris (2018); Crach Test , La _MORO_TOTSIKAS_DOUARD_Press Release_GR.pdf Panacée|MoCo, Montpellier (2018); Medusa , Musée d’Art moderne de la Ville de Paris, Paris (2017); Strange Days , FRAC Ile-de-France, Le Plateau, Paris (2017); Incorporated , Les Ateliers de Rennes – Biennale d’art contemporain, FRAC Bretagne, Rennes (2016); Co-workers , L’artiste comme réseau, Musée d’Art moderne de la Ville de Paris, Paris (2015); Inhuman , Fridericianum, Kassel (2015); Europe, Europe , Astrup Fearnley Museet, Oslo (2014); The Great Acceleration , Taipei Biennial 2014, Tapei (2014); Meanwhile… Suddenly And Then , 12th Biennale de Lyon, Lyon (2013).
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Θανάσης Τότσικας, Το σπίτι μου στο δάσος, μέταλλο, ακρυλικό σε καμβά, 157.5 x 179.5 x 2 εκ, 2024 | Photo Credit: Στάθης Μαμαλάκης, Courtesy the artist and Rodeo, London / Piraeus
