Στη δεύτερη ατομική του έκθεση στη γκαλερί CAN και αμέσως μετά την πρόσφατη ατομική του με τον τίτλο “An Artist Without a Concept is like a Traveller Without a Roadmap” στη Βιέννη, o Στέλιος Καραμανώλης επιστρέφει συνεχίζοντας την ενασχόληση του με την ιστορία και την δυστοπία μέσα από μία σειρά ζωγραφικών έργων με εμφανείς αναφορές στις ιστορικές ομάδες “Die Bruecke” και “Der Blaue Reiter” και σε μεγάλους σύγχρονους όπως η Marlene Dumas και ο Peter Doig.
Όπως και οι Γερμανοί εξπρεσιονιστές πολλά χρόνια νωρίτερα, έτσι και ο Καραμανώλης απομακρύνεται από την απεικόνιση της πραγματικότητας και στρέφεται προς τον κόσμο της σκέψης και των συναισθημάτων σε μία προσπάθεια να εισχωρήσει στις πιο σκοτεινές πτυχώσεις της ανθρώπινης ψυχής. Ανήσυχη και νευρώδης, η γραφή του εκφράζει μία σειρά από εσωτερικές αναζητήσεις και ψυχικές αγωνίες που διαφαίνονται μέσα από τις επιθετικές φόρμες, τα βίαια περιγράμματα και τα έντονα χρώματα (κόκκινο, πράσινο, καφέ) που απουσίαζαν πλήρως τα τελευταία χρόνια από τη ζωγραφική του. Η προσοχή του εστιάζει στον άνθρωπο και τον εσωτερικό του κόσμο και απεικονίζεται μέσα από τα διαστρεβλωμένα σώματα και πρόσωπα στα θέματα του.
Το ανθρώπινο δράμα, η αποξένωση και η μοναχικότητα αντανακλώνται στις απλοποιημένες φόρμες, τη γραφική ένταση και τα συχνά αντιρεαλιστικά χρώματα. Παράλληλα μία δόση υποδόριου χιούμορ και χαρούμενης αναρχίας εισχωρεί στα θέματα του. Κάπου κάπου ένα σπίρτο στέκεται πλάι σε έναν ξυλοκόπο, κι αλλού παίρνει το δισάκι του στον ώμο και προχωράει στο δάσος. Άλλοτε πρόκειται για αφηγήσεις που μετακινούνται από τη σφαίρα του πραγματικού στη σφαίρα του φανταστικού και συχνά του τρομερού και άλλοτε πρόκειται για πορτρέτα που προδίδουν αποκλειστικά καταστάσεις του πνεύματος.