Παγκόσµιο σύµβολο του Κλασικού Πνεύµατος και της Δηµοκρατίας διαµέσου των αιώνων, ορατή σχεδόν από κάθε σηµείο της πόλης της Αθήνας, η Ακρόπολη συνεχίζει να αποτελεί πηγή έµπνευσης και αναφοράς για τους Έλληνες σύγχρονους εικαστικούς. Ταυτόχρονα ωστόσο αποτελεί και θύµα άκρατης εµπορευµατοποίησης.
Άλλοτε µε ποιητική ευαισθησία και άλλοτε µε βιτριολικό χιούµορ αλλά πάντα σε απόσταση ασφαλείας από µια φολκλορική και περιοριστική ειδωλοποίηση του αρχαίου µνηµείου, οι Farida El Gazzar, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Ράνια Μπέλλου, Βασίλης Μπαλάσκας, Αντώνης Ντόνεφ, Γιάννης Παπαδόπουλος και Γιάννης Χατζηασλάνης διερευνούν µε ευρηµατικό τρόπο την κοινωνικο-πολιτική δυναµική και τη συµβολική αξία της Ακρόπολης και του κεντρικού µνηµείου της, τουΠαρθενώνα. Ο τελευταίος είναι απτό παράδειγµα πώς η τελειότητα µπορεί να επιτευχθεί µέσα από τη συµµετρική αναλογία “ατελειών”. Με ποιούς τρόπους εγγράφεται ένα τόσο δυνατό σύµβολο όχι µόνο στην ελληνική ψυχή αλλά στο συλλογικό ασυνείδητο-σε περιόδους κρίσης; Πως µπορεί να επαναπροσδιοριστεί στη σύγχρονη ιστορία;
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Γιάννης Χατζηασλάνης, Athena, ‘After Dark’ series, 2012-2013, Ευγενική παραχώρηση: Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη