Το Fuzz Club παρουσιάζει τους Glenn Branca Ensemble, οι οποίοι θα βρεθούν στην Ελλάδα για μια μοναδική εμφάνιση…
… το Σάββατο 9 Μαρτίου 2013.
Είναι μία από τις σπάνιες φορές που ένα δελτίο Τύπου κινδυνεύει να αποδειχτεί περιττό. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε απλά το όνομα και να έχουμε άμεσα προσδιορίσει τη σπουδαιότητα της συναυλίας. Ο Glenn Branca, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της avant garde / no wave σκηνής, αλλά και της σύγχρονης μουσικής, εν γένει, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, το Σάββατο 9 Μαρτίου στο Fuzz Live Music Club, όπου, μαζί με το συγκρότημά του, θα παρουσιάσει το έργο του “Ascension: The Sequel”.
Ουσιαστικά, πρόκειται για τη συνέχεια στο διασημότερο album του μεγάλου αυτού μουσικού, το περίφημο “Ascension” του 1981. Το συγκεκριμένο έργο του Branca αποτελεί για πολλούς το blueprint πάνω στο όποίο βασίστηκε ο ήχος που αργότερα ονομάστηκε post rock και, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα επιδραστικότερα albums της alternative / indie μουσικής όλων των εποχών. Το show παρουσιάστηκε τους περασμένους μήνες στο Primavera Sounds Festival της Βαρκελώνης, στο Vilette Sonique Festival στο Παρίσι και στο Bang On The Can Marathon στη Νέα Υόρκη και σηματοδοτεί την επιστροφή του Glenn Branca Ensemble, που αποτελείται από τέσσερις κιθάρες, μπάσο, drums και τον ίδιο τον Branca στο ρόλο του διευθυντή αυτής της ιδιαίτερης ορχήστρας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα κομμάτια που περιλαμβάνει το “Ascension: The Sequel” είναι τα: “The Tone Row That Ruled The World”, “Carbon Monoxide”, “Quadratonic”, “Lesson No. 3 (Tribute to Steve Reich)”, “The Blood” and “Lost Chords”. Η ηχογράφηση των συγκεκριμένων instrumentals πραγματοποιήθηκε, με τη συνδρομή του ίδιου μηχανικού ήχου, ακριβώς στο ίδιο studio και το ίδιο δωμάτιο όπου δημιουργήθηκε και το αυθεντικό “Ascension”. Ο Branca, που σε ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα είχε συνθέσει και παρουσιάσει 15 συμφωνίες για μεγαλύτερες κιθαριστικές ορχήστρες αλλά και για συμφωνικές, θέλησε να επιστρέψει στον δυναμικότερο ήχο του μικρότερου σχήματος και να γράψει τη συνέχεια στο σπουδαιότερο από τα πολλά έργα του.
Οι ζωντανές του εμφανίσεις είναι, πραγματικά, υπεράνω περιγραφής. Ο ακροατής μπορεί αμέσως να αναγνωρίσει την επιρροή του στον ήχο ονομάτων όπως οι Sonic Youth, οι Swans και οι Godspeed You! Black Emperor – για να αναφέρουμε δύο από τα χαρακτηριστικότερα – αλλά πολλές φορές έχουν αναφερθεί ακουστικά φαινόμενα και παραισθήσεις κατά τη διάρκειά τους! Ένας Ολλανδός δημοσιογράφος ανέφερε στην κριτική του πως ο ήχος ήταν σα να ακούς “Χορωδίες Αγγέλων στις Πύλες της Κολάσεως.”
Ο Branca χρησιμοποιεί την φράση “pleromas of sound” (το πλήρωμα του ήχου) για να περιγράψει τις διαφανείς αρμονίες και τα παλμικά αποτελέσματα που δημιουργούνται από το μονόχορδο χτύπημα του “κιθαριστικού στρατού του”.Ο ίδιος λέει στην Village Voice: “είναι ψυχοακουστικό. Το γεγονός είναι ότι το αυτί υπερφορτώνεται από τον ήχο και αρχίζεις να ακούς πράγματα που δεν παίζονται. Το μυαλό αρχίζει να επινοεί τί παίζουν οι μουσικοί”. (Δημήτρης Πάλλης, “No Wave”, περιοδικό Frequency)
Για αυτές τις εμφανίσεις, ο Branca συγκέντρωσε μία ομάδα από σπουδαίους Νεοϋορκέζους μουσικούς. Το Glenn Branca Ensemble αποτελούν οι εξής:
Reg Bloor, Evelyne Buhler, Eric Hubel, Greg McMullen / κιθάρες
Ryan Walsh / μπάσο
Libby Fab / drums
και Glenn Branca / διεύθυνση
GLENN BRANCA – ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Glenn Branca είναι ένας Αμερικάνος συμφωνιστής, avant garde συνθέτης και κιθαρίστας. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική στα 15 του χρόνια και, μέσα σε μια περίοδο τριών και πλέον δεκαετιών, έχει συνθέσει 15 συμφωνίες: έξι για σύνολα ηλεκτρικής κιθάρας (1, 2, 6, 8, 12, 15), τρείς για αρμονικά οργανικά σύνολα (3, 4, 5), τέσσερις για συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες (7, 9, 11, το πρώτο μέρος της 14) και τη νο 13 (“Hallucination City”) για 100 κιθάρες, της οποίας η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, το 2001, στο πρώην World Trade Center. Επίσης, έχει συνθέσει πολλά μικρότερα έργα για μία ευρεία γκάμα οργάνων, καθώς και μία όπερα, ένα κινηματογραφικό soundtrack (το περίφημο “The Belly Of An Architect”, μαζί με τον Wim Mertens), δύο μπαλλέτα και πολυάριθμα χορευτικά και θεατρικά κομμάτια. Οι πιο πρόσφατες δουλειές του περιλαμβάνουν τα: “In Perpetuity” (ειδικά για το MTV), “Acoustic Phenomena” και “Compositional Recreations” (για το Bang On A Can All Stars), “Guitars d’ Amour” (για το Fireworks), “Light Field” (μία εκδοχή για τέσσερα έγχορδα, παιγμένη από τους Kronos Quartet, για το Carnegie Hall), “Lesson No. 3 / A Tribute to Steve Reich” ( για το Barbican Center) και “House Of Leaves” (για το Art Zoid). Δημιουργός αρκετών μουσικών οργάνων, όπως της “αρμονικής κιθάρας”, αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος των no wave συγκροτημάτων Theoretical Girls και The Static, έχοντας έκτοτε επηρεάσει αμέτρητους σύγχρονους και μεταγενέστερους μουσικούς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως μέλη του group του, κατά τις πρώτες του περιόδους, έχουν υπάρξει ο Thurston Moore και ο Lee Ranaldo των Sonic Youth, o Michael Gira και ο Dan Braun των Swans, o Page Hamilton των Helmet και ο Phil Kline των Del-Byzanteens. Έχει λάβει διάφορα βραβεία ως συνθέτης, με κορυφαίο εκείνο από το Foundation for Contemporary Arts της Νέας Υόρκης (ιδρυτικό μέλος του οποίου υπήρξε ο John Cage), το 2009.
Κατά καιρούς, έγραψαν για τον ίδιο και τη μουσική του:
“Αυτή η μουσική μοιάζει, κατά κάποιον τρόπο, σαν ένα φυσικό γεγονός ή μία πράξη του Θεού.” (Richard Buell / Boston Globe)
“O Branca διευθύνει με τόσο πάθος που νομίζεις πως η ζωή του θα μπορούσε να εξαρτάται από αυτό. Όταν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας περιγράφουν τη Μουσική του Μέλλοντος, μπορεί κανείς να φανταστεί τη μουσική του Branca: λαμπερή και ουράνια, έντονη, φυσική και λιτή.” (Lynden Barber / Melody Maker)
“Σπάνιες φορές, μια νέα μουσική έρχεται ως ένα πραγματικό σοκ, ένα τράνταγμα στο σύστημα, μία υπενθύμιση πως είναι ακόμα δυνατό να πας σε μία συναυλία και ν’ ακούσεις κάτι πραγματικά απροσδόκητο, πολύ άγριο και επικίνδυνο. Παράλληλα με τις αναμνήσεις του Jimi Hendrix και των Sex Pistols, υπάρχει τώρα και η εμπειρία που ονομαζεται Glenn Branca.” (Robin Denselon / The Guardian)
“O Branca πραγματικά με ταρακούνησε” (John Cage)
“O Glenn Branca αποτελεί έναν από τους όλο και λιγότερους λόγους για να μην επιχειρήσεις να αυτοκτονήσεις. Δημιουργεί μία εκρηκτικά προκλητική μουσική που σπρώχνει στα όριά του αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε σύγχρονη μουσική.” (Steve Albini)
www.glennbranca.com