Το σημείο (σημείον, Ιων.:σημή I ον, Δωρ.: σαμή ι ον, άλλες μορφές σαμείον, σαμάου) στο χώρο είναι οντότητα, δεν διασπάται, δεν τεμαχίζεται, ενώ έχει θέση χωρίς να έχει διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος). Είναι μηδέν διαστάσεων, «αδιάστατο».
Είναι από τα πράγματα που δεν χωρίζονται σε μέρη, «αμέριστα». Περιέχει την έννοια της θέσης, της ύπαρξης, δεν έχει μετρήσιμα στοιχεία ενώ στους πολυδιάστατους χώρους ορίζεται από τις συντεταγμένες τους, («σημείον έστιν, ού μέρος ουθέν.» σημείο είναι εκείνο που δεν έχει κανένα μέρος,- πριν χρησιμοποιούσαν τη λέξη στιγμή….)
Η συμβατική γνώση έλεγε ότι τα πάντα ήταν ασφαλή μέχρι ενός σημείου, ενός ορίου… Γιατί είναι λες και ο νευρώνας αυτός να υιοθετεί την οπτική πλευρά, ενός άλλου ανθρώπου. Αλλά νομίζω ότι είναι καλό να διαφέρει κανείς, γιατί παρουσιάζει μια διαφορετική ματιά…
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μαρία Αποστολοπούλου (Καλλιτεχνικό κόσμημα), Σπύρος Ρωμάνος (Ζωγραφική), Βασιλική Σοφρά (Γλυπτική-Ζωγραφική), Άννα-Μαρία Χατζηστεφάνου (Φωτογραφία),
Ειρήνη Αρχοντάκη (Ζωγραφική), Τζούλυ Αθανασάκη (Ψηφιδωτό), Δέσποινα Πανταζή (Ζωγραφική), Δώρα Κώνστα (Ζωγραφική)
Την έκθεση έχει επιμεληθεί η Δέσποινα Πανταζή
Τζούλυ Αθανασάκη
Το σημείο όχι ως όριο, αλλά σαν ψυχή που αναπτύσσεται και γίνεται στοιχείο της φύσης, αυτούσιο, ή σύμβολο ή απλά γεωμετρικό μοτίβο.
Μαρία Αποστολοπούλου
Where is my Point?
Σημάδι στο σύμπαν και Στιγμή στο χρόνο, Άτομο μέσα στο πλήθος, Σπόρος στη γη, ακόμα και Νεύμα από το χάος μπορεί να είναι το Σημείο μου.
Δεν γνωρίζει ούτε το ίδιο τον εαυτό του – πόσο μάλλον εγώ αυτό- .
Κυοφορεί το μηδέν και μετά το άπειρο, αν νεκρωθεί ζωντανεύει, ακατάπαυστα διαστέλλεται- συστέλλεται- στρεβλώνεται, μαγικά αλλάζει μα παραμένει ίδιο, γόνιμο μέσα του κι απ’ έξω στείρο.
Θέλει μονάχα να το αναζητώ, να το βρίσκω κι αυτό να χάνεται, μόνο τότε μπορεί και σημαίνει, κι όταν σημαίνει υπάρχει, κι όταν υπάρχει μιλά, για το πώς το μεγάλο τίποτα μπορεί να γίνει το μικρό πάν, κι αυτή είναι μία αρχή, Ένα, το δικό μου Σημείο.
Μα πού χάθηκε πάλι?
Ειρήνη Αρχοντάκη
Τέταρτη διάσταση ο χρόνος
Στον τρισδιάστατο χώρο η κίνηση, δηλαδή η μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο, γίνεται αισθητή εξαιτίας της αισθητηριακής μας αντίληψης του χρόνου ως μεταβαλλόμενες στιγμές. Ταξιδεύοντας στην τέταρτη διάσταση του χώρου, τον χρόνο, όπου υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον ταυτόχρονα, η κίνηση είναι μια πλάνη του υλικού κόσμου. Εκεί το τετραδιάστατο σώμα είναι ο άπειρος αριθμός στιγμών ύπαρξης ενός τρισδιάστατου σώματος, με όλες τις καταστάσεις και θέσεις του.
Δώρα Κώνστα
Τα τοπία της αναπνοής – landscapes of my breath
Νοητές υπάρξεις στον χωροχρόνο ψάχνουν τα νήματα συνδέσεις με τους αόρατους τόπους της αναπνοής και τα σημεία τους. Τόποι που εκτείνονται στο όραμα του φανταστικού, στριφογυρίζοντας στο τίποτα ψάχνοντας ακούραστα το κάτι.
Μορφές που διαλύονται και ανασυγκροτούνται ταυτόχρονα, στον ανελέητο κόσμο της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας.
Με μια αναπνοή αρχίζουν όλα και με μια αναπνοή τελειώνουν.
Τα σημεία και οι τόποι της αναπνοής ζουν μέσα μας ή γύρω μας, και περιμένουν τρόπους για να βγουν από την λήθη και να πάρουν ζωή.
Σημείο αναφοράς είναι οι άναρθρες χρωματικές διακυμάνσεις που ψάχνουν υπόσταση στο σύμπαν.
Δέσποινα Πανταζή
Σημεία – Νέες πραγματικότητες
Σημείο δυνάμεων συνειρμού και εσωστρεφούς πραγματικότητας .
Μέσα από δυνάμεις συνειρμού, φαντασίας,μνήμης και πολύπλοκων φόβων,ακολουθώντας την εσωτερική διαδρομή και χαρτογραφώντας μέσα από σημεία και συντεταγμένες σημείων ,ανακαλύπτω , χρησιμοποιώντας επαναλαμβανόμενα μοτίβα,προσωπικό συμβολισμό και υφολογικά σύνολα, «Νέες πραγματικότητες».
Σπύρος Ρωμάνος
“Η ΣΤΙΓΜΗ, σημείο εκκίνησης [και κατάληξης].”
Ως αρχή και τέλος ταυτόχρονα, το σημείο διαθέτει διπλή ιδιότητα. Και, για τον δημιουργό, εκεί γεννιέται η έμπνευση κι από εκεί, από το άγγιγμα της γραφίδας στο χαρτί ή του χρωστήρα στον καμβά, ξεκινά η εκρηκτική εξάπλωση της δημιουργικότητάς του – η τόσο προσωπική – πλημμυρίζοντας την επιφάνεια με μια προσομοίωση σύμπαντος, αφήγημα του δικού του εικαστικού κόσμου.
[And to the point…
Γέννηση σε μία στιγμή,
θάνατος σε μία στιγμή,
και η ζωή ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία.]
Βασιλική Σοφρά
Σημείο θέασης – Σημείο φυγής
Κάθε φορά που ρίχνουμε το βλέμμα μας στον κόσμο, τον παρατηρούμε πάντα από ένα συγκεκριμένο σημείο θέασης. Και αυτό το σημείο είναι τόσο χωρικό όσο και χρονικό. Κάθε φορά που παρατηρούμε κάτι, το βλέπουμε έτσι μόνο μία και μοναδική φορά. Αν αλλάξουμε τη θέση μας έστω και λίγο, τη γωνία θέασης, αλλάζει το κάδρο, αλλάζει το «σημείο φυγής», νέα στοιχεία παρεμβάλλονται και άλλα αποχωρούν. Η εικόνα μεταμορφώνεται, αλλάζει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κρατήσουμε το ίδιο ακριβώς σημείο θέασης, αλλά, παρατηρήσουμε την εικόνα απέναντί μας σε διαφορετικό χρόνο. Η εικόνα που αντικρίζουμε δεν είναι ποτέ η ίδια, αν μετακινηθούμε, έστω και για λίγο στο χώρο και τον χρόνο. Το σημείο θέασης κρατάει όσο μία και μοναδική στιγμή, από μία και μοναδική οπτική γωνία. Κάθε φορά που κοιτάζουμε «εκεί έξω» είναι πάντα μία καινούργια εικόνα, ένα νέο ξάφνιασμα στον αμφιβληστροειδή και στο μυαλό μας! Και αυτή η αλλαγή γίνεται όλο και μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη είναι η χωρική ή η χρονική απόσταση από το αρχικό σημείο θέασης.
Άννα Μαρία Χατζηστεφάνου
Σημεία συνάντησης
Οι κουκίδες πάνω στον χάρτη της Αθήνας σημειώνουν τόπους συνάντησης των νεανικών μας χρόνων. Σημεία που ξεχωρίζουν μέσα τα μικρά τετράγωνα του Καννάβου εφόσον είναι πια χώροι οικείοι.
Συνδέοντας με γραμμές αυτές τις κουκίδες σχηματίζουμε διαδρομές μέσα στις οποίες η εικόνα της πόλης εμφανίζεται, και έτσι δημιουργούμε μια αντανάκλαση της μνήμης μας.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Αννα-Μαρία Χατζηστεφάνου
