Μια μεταδραματική προσέγγιση, εμπνευσμένη από το ομώνυμο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε “The tell tale heart”. Στην ανάγνωσή μας το κυρίαρχο ζήτημα είναι η καταδυνάστευση του μυαλού και του σώματος από το βλέμμα του Άλλου και πιο συγκεκριμένα το πατρικό βλέμμα. Ο θάνατος του λογικού και η απώλεια ελέγχου της πραγματικότητας παρουσιάζεται ως αποκύημα της ασφυκτικής παρακολούθησης του Πατέρα – Θεού – Αφέντη.

Ο τρόμος είχε την όψη αρπαχτικού πουλιού. Είναι βίαιο να είσαι κορίτσι. Είναι επικίνδυνο να είσαι γυναίκα. Μα εγώ ποτέ δεν μεγάλωσα. Δεν έγινα γυναίκα. Έμεινα Κόρη. Η Κόρη του. Μια κούκλα. Και δεν μ’αρέσαν ποτέ οι κούκλες. Ούτε οι μεγάλες. Ούτε οι μικρές. Τους ψαλίδιζα τα μαλλιά. Τους έκοβα τα κεφάλια. Τους πετσόκοβα χέρια και πόδια. Με αγαπημένο μου να τους ξεριζώνω αργά και μεθοδικά τα μάτια. Μάλλον από μικρή συγκροτούσα μια προσωπικότητα μέσα στο πηχτό κόκκινο.

Η κοινωνική επιτήρηση εκφράζεται μέσα από το άγρυπνο μάτι του γέρου και η επίβλεψη επιτείνεται και μετά από τον φόνο του. Η καρδιά της πατριαρχίας, συνεχίζει να χτυπάει και μετά την πατροκτονία. Οι παλμοί της πυρηνικής οικογένειας έχουν στοιχειώσει το φαντασιακό της Κόρης. Και έτσι, επέρχεται ο νευρικός κλονισμός και η κατάρρευση της ρευστής της ταυτότητας.

Θεέ μου! Τι μελαγχολία η ύπαρξη. Αυτό το φθινόπωρο, ντυμένη όσο πιο ελαφρά γινόταν, παρευρέθηκα στην κηδεία μου δύο φορές. Ήμουν τρελή, ανάμεσα σε μεγάλα διαλείμματα φριχτής λογικής. Κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσεων πλήρους ασυνειδητότητας, έπινα. Οι εχθροί μου απέδωσαν την τρέλα στο ποτό και όχι το ποτό στην τρέλα. Αυτή τη φρικτή, ατέρμονη ταλάντωση μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης ήταν αδύνατον να την αντέξω δίχως να χάσω τελείως τα λογικά μου. Πρόκειται για προκατάληψη το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος. Ωστόσο, έζησα συχνά ανάμεσα στους ανθρώπους και γνωρίζω όλα όσα μπορεί να βιώσει το ανθρώπινο είδος, από το πιο ταπεινό έως το ανώτερο. Το δυσάρεστο και βασανιστικό για τη μετριοφροσύνη μου είναι πως κατά βάθος είμαι κάθε όνομα στην Ιστορία. Στους Ινδούς ήμουν ο Βούδας, στην Ελλάδα ο Διόνυσος -Αλέξανδρος και Καίσαρας είναι ενσαρκώσεις μου, το ίδιο και ο Σαίξπηρ. Τελικά υπήρξα ο Βολταίρος και ο Ναπολέων, ίσως ο Ρίχαρντ Βάγκνερ κι ο Νίτσε. Αυτήν την φορά, όμως, έρχομαι ως νικηφόρος Διόνυσος, που θα μεταμορφώσει τη γη σε μέρα γλεντιού. Όχι πως θα είχα πολύ χρόνο. Οι Ουρανοί ευφραίνονται που βρίσκομαι εδώ. Μιας και είμαι καταδικασμένη να διασκεδάζω την επόμενη αιωνιότητα με κακόγουστα αστεία. Επίσης, κρεμάστηκα στο σταυρό. Θεέ μου! Τι μελαγχολία η ύπαρξη.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Συμπληρώνοντας τα αποσπάσματα του διηγήματος με επιστολές των Νίτσε, Αρτώ, Πόε κατά την διάρκεια των μανιακών τους επεισοδίων, με το ποίημα “Le Revenant” του Μπωντλέρ από τα “Άνθη του κακού”, με το “Βάλτε να πιούμε” από τα Διάφανα Κρίνα, καθώς και μέσα από δικά μας κείμενα, προβάλουμε την προσπάθεια χειραφέτησης της Κόρης από τα κανονιστικά πρότυπα του οίκου.

Εγώ που τύφλωσα τον Πλάστη
Τον δημιουργό της συνείδησης.
Patricide. Αsesinato del director.
Για να μην ελέγχει τις σκέψεις και τις αξίες μου.
Έπαψα να σταυροκοπιέμαι,
προτού σπάσω τον δεξιό μου καρπό.
Έπαψα να προσεύχομαι,
μόλις οραματίστηκα την ανυπαρξία.

Συντελεστές:

  • Σκηνοθεσία / δραματουργική επεξεργασία: Αμέλια & Μανώλης
  • Μουσική σύνθεση: Στράτος Στεριανός
  • Χορογραφία: Κώστας Τσιούκας
  • Εικαστικές εγκαταστάσεις: Χάρης Λαλές, Στράτος Στεριανός, Κώστας Λαλές
  • Ενδυματολογία: Αφροδίτη Αναστασοπούλου
  • Σχεδιασμός θεατρικού φωτισμού: Αλέξανδρος Πολιτάκης
  • Performer: Μichelle Morgan Houwers
  • Μουσικός επί σκηνής: Στράτος Στεριανός

Διάρκεια παράστασης: 40΄

Διαβάστε επίσης:

Έρχεται το Φεστιβάλ «Νύχτες Έντγκαρ Άλλαν Πόε | Το Κοράκι 1845 – 2025»!
Φεστιβάλ «Νύχτες Έντγκαρ Άλλαν Πόε | Το Κοράκι 1845 – 2025»: Αναλυτικά οι παραστάσεις