Το Σάββατο 12 Οκτωβρίου όσοι παρευρεθούν στην αίθουσα Γιάννης Μαρίνος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την υπέροχη, βωβή ταινία του 1924 (μόλις 100 ετών…), τον “Κλέφτη της Βαγδάτης” (The Τhief of Bagdad), με τους Senza Fine, Στέλλα Γιαλόγλου στο πιάνο και Αλέξανδρο Γκέλια στο βιολί, να ερμηνεύουν τη μουσική της ταινίας, ζωντανά επί σκηνής.
Ένα ρομαντικό παραμύθι από τις «Χίλιες και Μια Νύχτες» ντυμένο με τη μαγευτική μουσική της «Σεχραζάντ» του κορυφαίου Ρώσου συνθέτη Νικολάι Ρίμσκι-Κορσάκοφ. Η ταινία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη χολιγουντιανή παραγωγή της εποχής, καθώς χρησιμοποίησε πρωτοφανή οπτικά εφέ.
Ο παμπόνηρος μα και ευαίσθητος Κλέφτης της Βαγδάτης τα βάζει με θεούς και δαίμονες, παρασυρμένος από έναν απρόσμενο έρωτα πάνω στο κινηματογραφικό πανί. Την ίδια ώρα η σκηνή πλημμυρίζει από τις μελωδίες του μεγάλου συνθέτη του 19ου αιώνα και δίνεται η ευκαιρία σε κάθε θεατή να ονειρευτεί…
Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Ιάκωβος Σταϊνχάουερ, ειδήμων στον τομέα της Μουσικής του Κινηματογράφου, Καθηγητής Πανεπιστημίου σε Γερμανία και Ελλάδα με τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα να περιλαμβάνουν την αισθητική και τη φιλοσοφία της μουσικής. Σύμφωνα με τον ίδιο:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
“Ακόμα και στην πιο ρεαλιστική κινηματογραφική εικόνα και ειδικά όταν ο ήχος απουσιάζει δύσκολα κανείς βιώνει την πραγματικότητα των ανθρώπων και πραγμάτων που απεικονίζονται. Η αύρα της πραγματικότητας χάνει τη στιγμή της καταγραφής τον αυθορμητισμό και την εσωτερική της ζωντάνια. Σε αυτή την ανοίκεια για τον θεατή μιας βωβής ταινίας κατάσταση επεισέρχεται η μουσική η οποία αποκαθιστά τη βαρύτητα, τη μυική δύναμη, το σωματικό και ψυχικό υπόβαθρο της κίνησης, στοιχεία που δικαιολογούν, που δίνουν ζωτικό περιεχόμενο και πραγματικό ερέθισμα σε αυτή την „νεκρή“ εικόνα. Η αισθητική επίδραση της μουσικής βρίσκεται ακριβώς εκεί. Ειδικά στην περίπτωση που η βωβή ταινία έχει την ευκαιρία να συνοδευτεί από τον ζωντανό ήχο μουσικών επί σκηνής, από μια μουσική όχι ηχογραφημένη αλλά που παράγεται από το σώμα των μουσικών την ώρα της παράστασης, αυτή ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του θεατή, τα πράγματα, τα πρόσωπα και η κίνηση τους μοιάζουν να βγαίνουν από το δισδιάστατο κάδρο της κινηματογραφικής οθόνης, να έρχονται κοντά τον θεατή, αγγίζοντάς τον τόσο οπτικά και ακουστικά όσο και συναισθηματικά. Η συναυλία που θα παρακολουθήσετε επιτυγχάνει ακριβώς αυτό. Το μακρινό παρελθόν της ταινίας του 1924 και το ακόμα πιο μακρινό του παραμυθιού “Χίλιες και μια νύχτες” αντικρίζουν τον θεατή όχι ως ανάμνηση ενός άλλου ξένου κόσμου αλλά ως μια έμψυχη και έμπνοη πραγματικότητα γεμάτη συγκινήσεις και εντυπώσεις.”