Η ομάδα «Κατά Λάθος» παρουσίασε στις 7 και 8 Ιουνίου στο off-off Athens Festival του θεάτρου Επί Κολωνώ την παράστασή της 2013/Melina M. («όπου Μελίνα Μ. η Μελίνα Μερκούρη»).
Από τη Φωτεινή Τσαρδούνη
Ήμουν Γυμνάσιο όταν διάβασα την αυτοβιογραφία της Μελίνας Μερκούρη. Θαύμασα τα πάθη και τον τρόπο της ν’ αφήνεται σε αυτά, το ατίθασο ταπεραμέντο της , τον μαγνητισμό που ασκούσε, τις διεκδικήσεις της για αυτά που βαθιά πίστευε. Και στην πολιτική πρόσφερε, με την ευρεία και την στενή έννοια της λέξης. Και σίγουρα δεν πισωγύρισε πολιτιστικά την Ελλάδα, όσο επιτυχώς κάνουν άλλοι πολιτικοί συνάδελφοι της στο αντίστοιχο υπουργείο Πολιτισμού που υπηρετούσε κι εκείνη. Όλα ήταν έντονα πάνω της, από τα φυσικά της χαρακτηριστικά μέχρι και τον τρόπο που κινούνταν και συμπεριφερόταν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτό δημιουργεί αναπόφευκτα στους «θεατές» της μία ευρεία γκάμα αντιδράσεων: χαμόγελο, αποδοχή, αγάπη, λατρεία, επιφυλακτικότητα, άρνηση, φθόνο.
Αναμένοντας την παράσταση είχα υψηλές προσδοκίες. Όχι μόνο λόγω του προσώπου που θα πραγματευόταν η ομάδα, αλλά και γιατί ήξερα ότι οι περισσότεροι συντελεστές της παράστασης προέρχονται (βάσει αρχικών σπουδών) από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Όντας από Θεσσαλονίκη και θεατρόφιλη, παρακολουθώντας από παλιά είτε διπλωματικές εξετάσεις της Δραματικής Σχολής είτε άλλων παραστάσεων θεατής, κρατάω έμμεσους δεσμούς με το εκεί θέατρο. Και τελικά οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν και με το παραπάνω μάλιστα.
Στην αρχή μπήκαν οι τέσσερις ηθοποιοί (Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μάριος Μακρόπουλος) και ο σκηνοθέτης τους (Κωνσταντίνος Ασπιώτης).
Μας συστήθηκαν, έθεσαν τα όρια πως πλατεία και σκηνή έχουν εξίσου ανθρώπους «ίδιας διαλογής» που επικοινωνούν εκατέρωθεν, ο σκηνοθέτης πήρε τη θέση του «μαέστρου», το κινητό άρχισε να χρονομετρά τα 35 λεπτά και η παράσταση ξεκίνησε…
Η ομάδα «Κατά Λάθος» μόνο κατά λάθος δεν υλοποίησε την παράσταση που απολαύσαμε!
Ουσιαστικά έκανε πράξη την ρήση που υπάρχει στους καλλιτεχνικούς και όχι μόνο κύκλους, ότι το ταλέντο δηλαδή αποτελεί το 10% ενώ το υπόλοιπο είναι δουλειά, δουλειά , δουλειά.
Κατ’ αρχάς έγινε μια πολύ καλή και βαθιά έρευνα από την ομάδα και την δραματολόγο τους (Αναστασία Διαμαντοπούλου) για το πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη. Η κατάκτηση της θεωρίας και η γνώση της είναι ένα μεγάλο θέμα που πολλοί υπερσκελίζουν. Εδώ όμως η βάση κατακτήθηκε και φάνηκε η προσωπική εμπλοκή όλων στην δημιουργία της 2013/Melina M. Εισχώρησαν στον τρόπο που κινούνταν, μόρφαζε και μιλούσε η Μ. Μερκούρη και με πολύ σεβασμό και πειθαρχία ζωντάνεψαν, με χαρακτήρα εύθυμου ντοκυμανταίρ, κάποιες από τις αμέτρητες ιστορίες της. Επί σκηνής παρακολουθούσαμε ένα δεμένο ανσάμπλ ηθοποιών και σκηνοθέτη που κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον μας με την δυναμική και τον γρήγορο ρυθμό του. Το χιούμορ ήταν συνεχώς παρόν και ουσιαστικό συστατικό της παράστασης. Μέσα από αυτό θίχτηκαν και καταστάσεις του σήμερα, προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ηθοποιός και το θέατρο της Ελλάδας του σήμερα. Έγινε μνεία και στον Ανδρέα Βουτσινά, μεγάλο δάσκαλο και θεατράνθρωπο, που σίγουρα θα ήταν περήφανος για τους μαθητές και το έργο τους.
Φυσικά η μουσική δεν έλειπε από την παράσταση. Είτε ως ηχητικό μοτίβο σε συνδυασμό με κίνηση από τους ηθοποιούς σαν αντίστροφη μέτρηση κινηματογραφικών καρέ είτε ως τραγούδι. Τραγούδια συνδεδεμένα με την Μελίνα Μ. , ερμηνεύονται από τους ηθοποιούς, όχι για να συγκινήσουν επιφανειακά , αλλά γιατί προσθέτουν μηνύματα στη ροή της εξιστόρησής τους. Πρώτη φορά άκουσα και είδα ερμηνεία ενός τραγουδιού που κανείς δεν ήξερε πως είναι στ’ αλήθεια, αλλά ωστόσο αποδόθηκε αυτό που ήθελε να πει (επιμέλεια φωνητικών αυτοσχεδιασμών έκανε ο Μίνως Θεοχάρης)!
Σε όλα αυτά, ας προστεθούν οι διακριτικοί φωτισμοί (Τάκης Λυκοτραφίτης) και η εναρμονισμένη με το σήμερα μόδα και χτένισμα του ‘50 που είχαν οι ηθοποιοί (σκηνικά/κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη), ολοκληρώνοντας ένα παραστασιακό τοπίο που προξένησε στους θεατές «θεατρική ευεξία» και επιμόρφωσε για το πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη.
Μια άρτια παράσταση, σοβαρή, με χιούμορ και ευφυής. Ελπίζω να υπάρξει συνέχεια, όχι μόνο της ομάδας, αλλά και καθ’ αυτής της παράστασης, αναρωτώμενη μάλιστα αν αυτή που παρακολουθήσαμε στο Επί Κολωνώ είναι μια συντομευμένη πρόταση ενός μεγαλύτερου έργου. Γιατί σίγουρα οι ιστορίες της Μελίνας Μερκούρη είναι ανεξάντλητες, αλλά και οι ιδέες και η ενέργεια της ομάδας αποδείχτηκαν εξίσου ικανές να τις στηρίξουν.
