Θέατρο: Amo da Morte, Μαθήματα καλής συμπεριφοράς, Από τα μικράτα μου κρατώ – Οff off Athens

Το 5ο off off Athens Festival στο Θέατρο Επί Κολωνώ μπήκε στο τελευταίο 10ήμερο παραστάσεών του με την παράσταση “Amo da Morte”.

Από τη Φωτεινή Τσαρδούνη

Η Σοφία Μπεράτη έγραψε το κείμενο το 2004. Είναι ο μονόλογος της ”Sylvia Hyradier”, το έτερον ήμισυ ενός ζευγαριού με εξτρεμιστικό παρελθόν. Δύο πρόσωπα που μπορούν να πεθάνουν για αυτό που αγαπούν αλλά δεν μπορούν να ζήσουν μαζί. Ένα κείμενο ποιητικό , ποταμός, με συνεχείς αναζητήσεις και ανασκαφές στην ερωτική λογοτεχνία και ψυχή. Η μοναξιά και το ανεκπλήρωτο ελλοχεύουν συνεχώς πίσω από τις λέξεις.

Ένας αναγεννησιακός πίνακας πίσω στο κέντρο και μια γυναίκα πλάτη στους θεατές. Ντυμένη με μαύρη καμπαρντίνα και καπέλο αρχίζει να τραγουδά μια άρια. Μοιάζει να έχει βγει από τον πίνακα, όχι γιατί συνάδει η μορφή της με το καλλιτεχνικό κίνημα , αλλά γιατί μοιάζει να έρχεται από άλλη εποχή, ή απλώς να είναι μια μορφή άχρονη και εκτός τόπου. Οι πρώτες λέξεις βγαίνουν από το στόμα της. Σα να έχει να μιλήσει χρόνια, σπάει τώρα την σιωπή της και έχει τόσα πολλά να πει. Για τις απογοητεύσεις, τους έρωτες, τη θλίψη της , για τον κόσμο που δεν μπορεί να την χωρέσει. Για τον έρωτα που είναι ποθητός, αλλά τόσο απρόσιτος, για την επιζητούσα ταύτιση που όμως η ανυπαρξία της προκαλεί απέραντο πόνο. Φλερτάρει με τις παρελθοντικές και τις επικείμενες πτώσεις, συνομιλεί με τους δαίμονές της. Αναρωτιέται πόσος θάνατος έχει γίνει η ίδια. Η ερμηνεύτρια του “Amo da Morte”, κρατά τις αποστάσεις της από το σήμερα. Στήνει ένα δικό της απομονωμένο σύμπαν , σα να μας μιλά μέσα από πίνακα. Πίνακας η θεατρική σκηνή. Με λίγες καρέκλες-κεφάλαια και μετρημένα σκηνικά αντικείμενα, η περφόρμερ αναζητά διόδους να επικοινωνήσει τον άκρως συνειρμικό μονόλογό της που μεταφέρει μεγάλο όγκο ψυχισμού και συναισθηματικών αναμνήσεων. Το κείμενο όμως είναι δύσβατο. Απουσιάζει η θεατρική ροή και μόνο ως στιγμιότυπα γίνεται αντιληπτό. Οι άριες που μεσολαβούν γίνονται κρίκοι και εμπλουτίζουν την σκηνική δράση. Η τελευταία όμως υπολείπεται από ποιότητες και εναλλαγές που θα έκαναν το κείμενο πιο προσιτό. Υπάρχουν στιγμές που βλέπουμε μεταμορφώσεις, αλλά χάνονται μέσα στο σύνολο του λυρικού λόγου. Το στήσιμο ωστόσο της παράστασης φέρει μια ατμόσφαιρα ονείρου και εφιάλτη, γεμάτη ψυχικού αδιεξόδου και εγκλωβισμού, μία ατμόσφαιρα μυσταγωγίας τρόπων τινά.

Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα τα «Μαθήματα Καλής Συμπεριφοράς – teaser» από την ομάδα «Σχέδιο Όνειρο DREAM PROJECT».

Όπως αναγράφεται και στον τίτλο, η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο επί Κολωνώ αποτελεί ένα “teaser”, ένα είδος δηλαδή προάγγελου της ομώνυμης παράστασης που θ’ ανεβεί τον προσεχή χειμώνα. Η μελλοντική παράσταση θ’ αφορά τη διδασκαλία της εταίρας την εποχή του Μεσαίωνα, μέσα από διασκευή του έργου του Pietro Aretino (Ιταλός ποιητής και δραματουργός του 16ου αιώνα) από την Γεωργία Χιόνη.

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε ωστόσο είναι δημιούργημα, στο μεγαλύτερο μέρος της, της Κατερίνας Σοπίδη (συγγραφή teaser, στίχοι τραγουδιών, σκηνοθεσία, κατασκευή και χειρισμός κούκλας κ.ά. ).

Η Κατερίνα Σοπίδη, ηθοποιός, μας συστήνεται μαζί με τον σκηνοθέτη της, τον Κλέωνα Σιχτιρίδη. Ο κος Κλέων, αν και κούκλα, είναι ομιλητικότατος, απαιτητικός, δεικτικός ενίοτε, με χιούμορ, αλλά και παθιασμένος με την δουλειά του και τις γυναίκες. Η ηθοποιός στέκει δίπλα του προκειμένου να εκπληρώσουν από κοινού το όνειρό τους να κάνουν θέατρο, δεν του χαρίζεται, τον προκαλεί αλλά και τον βάζει συνεχώς στην θέση του, είναι φιλόδοξη, ταλαντούχα και πολύ επίμονη στις διεκδικήσεις και τις θέσεις της. Μέσα από την προσπάθειά τους να συνεργαστούν κατά τη διάρκεια της πρόβας τους, αποκαλύπτονται οι δυσκολίες κατά την συνεργασία ενός σκηνοθέτη και μιας ηθοποιού, από το να συνεννοηθούν μέχρι το να καταλήξουν σε μία συμφωνία.

Μια μίνι κωμωδία, όπου ο μαέστρος και οργανοπαίκτης ήταν ένα πρόσωπο (Κατερίνα Σοπίδη). Αυτό που μας κρατούσε δεν ήταν τόσο η κωμική διαχείρηση της ιστορίας, όσο η απαιτητικότητα του διπλού ρόλου που έπρεπε να βγάλει εις πέρας η ηθοποιός. Με μαεστρία και τεχνική μας κέντριζε το ενδιαφέρον ο Κλέων Σιχτιρίδης, λησμονώντας το ήταν απλά μια κούκλα, ενώ παράλληλα θαυμάσαμε τον γρήγορο ρυθμό, τις εναλλαγές και την ευφράδεια της ηθοποιού. Παρ’όλα αυτά, σαν σύνολο, μας κούρασαν τα συγκρητικά μεγάλα μουσικά μέρη και μια σχετική κοινοτοπία των κωμικών στοιχείων του κειμένου.

Στις 21 και 22 Ιουνίου η ομάδα «Liquid\\\\\\\\\\\\\\\\Era» μας πήρε από το χέρι και άρχισε να μας εκμυστηρεύεται «Από τα μικράτα μου, κρατώ»….

Οι πέντε ηθοποιοί (Χρυσούλα Ζαχαριάδη, Νικολέττα Κόκκορη, Όλγα Κωνσταντοπούλου, Δάφνη Λιανάκη, Σουζάννα Μαραγκού) μπήκαν στη σκηνή ως νεαρές κυρίες. Στάθηκαν απέναντί μας και απεκδύθηκαν την ενηλικιότητά τους βγαίνοντας από τα τακούνια τους. Και το παιχνίδι ξεκίνησε. Κορίτσια χαρούμενα, που χοροπηδούσαν παίζοντας, με χαμόγελα αθώα και συνομωτικά άρχισαν το σχοινάκι, να συνεννοούνται με τα βλέμματα για σκανδαλιές και πειράγματα.

Η κάθε μία είχε την δική της ιστορία ν’ αφηγηθεί. Ιστορίες που μπορεί να φαίνονται παράλογες και παιδικές στα μάτια και αυτιά των ενηλίκων, αλλά είχαν περιεχόμενο καθ’ όλα αληθινό. Αλληγορικές ή κυριολεκτικές, εικονοκλαστικές και αναμνησιακές, οι αφηγήσεις μας ταξίδεψαν και μας πρόσφεραν μια άλλη οπτική του κόσμου και των εαυτών μας. Ήρθαμε κατά πρόσωπο με την όρεξή μας να καταβροχθήσουμε ό,τι μας ενοχλεί, ψάξαμε την ευτυχία στην καθημερινή μας επίσκεψη στο σούπερ-μάρκετ, ήρθαμε «οδόντος αντί οδόντος» αντιμέτωποι με τους φόβους μας, ζητήσαμε την συντοφικότητα σ’ ένα μικρό ζωύφιο, είδαμε τον χρόνο να περνά και αναρωτηθήκαμε που βρίσκομαστε εμείς μέσα σε αυτόν .

Ευφάνταστες, εμπνευσμένες, χαριστωμένες, ολοκληρωμένες και απολύτως ειλικρινείς ιστορίες, δημιουργήματα των ίδιων των ηθοποιών . Σε συνεργασία με τον σκηνοθέτης τους (Γρηγόρης Δροσίδης), η ομάδα ‘Liquid\\\\\\\\\\\\\\\\Era’ συγκρότησε μια παράσταση που έτρεξε σαν γάργαρο ρυάκι μέσα από το χρόνο και την φαντασία, παραμέρισε τις εποχές και επικεντρώθηκε στην αιώνια παιδική ηλικία που είναι η πιο ενήλικη περίοδο της ζωής μας.

Με φρεσκάδα και σοβαρότητα, με παιχνίδι και τραγούδι, η ομάδα ανέδυε το ήθος και την νοσταλγικότητά της για ένα κόσμο αθώο και συνάμα ασφαλή, καλά στερεωμένο σε μια δύναμη που πηγάζει από την σιγουριά μας ότι δεν μπορεί πάντα να νικάει ο φόβος, ο εγωισμός και η λήθη για το τί πραγματικά είμαστε ή θα θέλαμε να είμαστε. Ελπίζω στο μέλλον το ομαδικό πνεύμα και οι κοινές αξίες των ‘Liquid\\\\\\\\\\\\\\\\Era’ να διατηρηθούν και να εξελιχθούν, ώστε η θεατρική τους ματιά και συνεισφορά να φέρνει στην επιφάνεια την αθωότητα και τον καλό – αλλά πολλές φορές παραμελημένο – εαυτό των θεατών.