Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης, επιλέγει να κάνει την πρεμιέρα του ως καλλιτεχνικός συν-διευθυντής στο Θέατρο Βικτώρια με το έργο 50 Λέξεις …

του Michael Weller. Οι 50 Λέξεις είναι η καινούργια δουλειά του Michael Weller, ενός από τους πιο διορατικούς δραματουργούς της Αμερικής, μια σκληρή και εμπνευσμένη, αστεία και τρομακτική ταυτόχρονα, ρίχνει μια βαθιά ματιά στο θεσμό του γάμου, όπως αυτός καθρεφτίζεται στο μακρύ ταξίδι μιας νύχτας ενός ζευγαριού προς την επόμενη μέρα.

Το έργο αφηγείται τη σχέση δύο «κανονικών» ανθρώπων σε μια οριακή στιγμή της ζωής τους. Με αφοπλιστική απλότητα και ευθύτητα ο Γουέλερ παραθέτει τα προσωπικά τους γεγονότα γνώριμα και οικεία, αναγνωρίσιμα σε όλους μας. Η σχέση τους διέρχεται κρίση. Δυο «καθημερινοί» άνθρωποι στην πρώτη απουσία του εννιάχρονου γιού τους – του αθώου παρατηρητή της σχέσης τους – βιώνουν ένα βίαιο ξέσπασμα. Μέσα από τη σκηνική δημιουργία μιας ωμής καθημερινότητας, και εν συνεχεία μιας κρίσιμης κατάστασης, ο συγγραφέας πετυχαίνει τη ψυχική τους «απογύμνωση».

Το παιχνίδι που έχει ξεκινήσει ανάμεσα στο ζευγάρι μοιάζει με πολεμικό χορό μεγάλης ακρίβειας. Σε όλα τα επίπεδα αναδύονται διαφωνίες. Οι διαξιφισμοί είναι κοφτεροί. Οι διάλογοι είναι γρήγοροι και διεισδυτικοί. Όλα τα μονοπάτια τους, δύσβατα, άλλοτε οδηγούν στο φως και άλλοτε υψώνουν τείχη. Οι λέξεις – το μόνο όχημα των ηρώων του έργου – αποκρύπτουν και φανερώνουν, προδίδονται στην ανεπάρκειά τους. Τίποτα δεν είναι σε ευθεία γραμμή. Με χιούμορ, πίκρα και απορία, ο Γουέλερ οδηγεί τους χαρακτήρες με ακρίβεια σε μια κλιμακούμενη ένταση χωρίς έλεος.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο, ούτε καν  αναμενόμενο. Αυτό που προκύπτει είναι καινούριο. Η προσωπική τους κάθαρση είναι σε άμεση συνάρτηση με την αποδοχή, η αλληλουποστήριξη με τη γενναιοδωρία, ο φόβος με την οργή. Επίτηδες ο Γουέλερ αφήνει όλες τις πόρτες ανοιχτές.  Αυτή ακριβώς είναι και η επιτυχία του έργου «50 Λέξεις» που απέσπασε πλήθος θετικών κριτικών όταν παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη.

Ταυτόχρονα, ο Γουέλερ κάνει κι ένα πολιτικό σχόλιο καθώς παρουσιάζεται μια κοινωνία σε οικονομικό και επαγγελματικό αναβρασμό. Συνθήκες πρωτόγνωρες για μια γενιά που της προσφέρθηκαν περισσότερα απ όσα αγωνίστηκε. Όλα τα δεδομένα είναι ρευστά. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο έργο του, ο Γουέλερ, αναδεικνύει ακριβώς αυτή τη διαρκή αίσθηση της εκκρεμότητας που επικρατεί σήμερα σε όλα τα επίπεδα – προσωπικά και κοινωνικά. Έπειτα από το ράλι της απληστίας και του αδηφάγου καταναλωτισμού, ο Γουέλερ περιγράφει με ωμό τρόπο την έλλειψη επικοινωνίας που αγγίζει πλέον τα όρια της έλλειψης στοιχειώδους συνεννόησης.

Στην παράσταση του, ο Γιώργος Παλούμπης αναδεικνύει όλα αυτά τα σύνθετα θέματα. Με σαφήνεια οδηγεί τους έμπειρους ηθοποιούς Μαρία Τσιμά και Χρήστο Σαπουντζή, στο κρεσέντο της σχέσης των ηρώων που υποδύονται. Με λιτά υποκριτικά μέσα, μακριά από νατουραλιστικές απλοποιήσεις, πετυχαίνει την ωμή ρεαλιστική απεικόνιση και αποκαλύπτει τη συναισθηματική πολυπλοκότητα της συμβίωσης εν μέσω προσωπικής και κοινωνικής κρίσης.

 Αν δεν θες απλώς να επαναλαμβάνεις αυτά που προβάλλει η τηλεόραση, πρέπει με την ερμηνεία σου να υπερβείς την πραγματικότητα. Αυτά τα έργα συγκροτούν το πολιτικό θέατρο της εποχής μας, σχολιάζει ο Γιώργος Παλούμπης.

Λίγα λόγια για το έργο

Αγάπη. Ανόητη λέξη. Θα έπρεπε να υπάρχουν πενήντα λέξεις για την αγάπη, όπως οι Εσκιμώοι έχουν πενήντα λέξεις για το χιόνι

Ποιος περνά περισσότερο χρόνο με το παιδί; Ποιος βαρέθηκε το σεξ νωρίτερα; Ποιος θυσίασε για χάρη του γάμου την επαγγελματική του ανέλιξη; Ποιος κάνει τις περισσότερες δουλειές στο σπίτι; Κι εν τέλει ποιος έχει συσσωρεύσει τον περισσότερο θυμό; Πόσοι γάμοι και πόσες σχέσεις γενικότερα δεν βασανίζονται απ\’ αυτές τις ερωτήσεις;

Η Τζανίν είναι μια πρώην χορεύτρια που εγκατέλειψε την καριέρα της προκειμένου να αφοσιωθεί στο παιδί και τον άντρα της. Ωστόσο, όταν η ρουτίνα χτυπάει κόκκινο, αποφασίζει να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της και πιάνει δουλειά σε ένα τμήμα μάρκετινγκ. Ο Άνταμ είναι αρχιτέκτονας που, εν μέσω οικονομικής κρίσης, συχνά απουσιάζει από το σπίτι καθώς αναλαμβάνει δουλειές εκτός πόλεως Ο εννιάχρονος γιος τους λείπει απ’ το σπίτι – είναι η πρώτη φορά που θα κοιμηθεί σε ένα φίλο του – και ο Άνταμ με την Tζανίν ετοιμάζονται να περάσουν τη νύχτα μόνοι τους μετά από πολλά χρόνια. Η προσπάθεια του Άνταμ  να «αποπλανήσει» τη γυναίκα του πριν φύγει για το επαγγελματικό ταξίδι του γίνεται αφετηρία για μια ξέφρενη διαδοχή αποκαλύψεων, μνησικακίας, πάθους και χιούμορ.

Ο Michael Weller υποψήφιος για το  βραβείο της Ακαδημίας, απογειώθηκε στην κορυφή του καλλιτεχνικού στερεώματος με το δυνατό αντιπολεμικό δράμα Moonchildren. Η μοναδική φωνή του Weller, συγκινητική και αποκαλυπτική, συλλέγει επαίνους εδώ και  τρεις δεκαετίες σε παραγωγές  ξεχωριστών θεάτρων, όπως το Chicago’s Steppenwolf Theatre Company και το New York’s Circle-in- the Square.

Ο Michael Weller γεννήθηκε το 1942, ζει στο Μπρούκλυν και είναι από τους ιδρυτές του πετυχημένου Mentor Project του Cherry Lane Theatre. Το 2005, η Broken Watch Theatre Company στη Νέα Υόρκη έδωσε το όνομά  του στο θέατρό της «προς τιμή των εκπληκτικών επιτευγμάτων του». Σήμερα, ο Γουέλερ ανήκει στο διδακτικό προσωπικό του New School for Drama στη Νέα Υόρκη.

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη

Ο Γιώργος Παλούμπης ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Από το 2001 συνεργάστηκε με το θέατρο Επί Κολωνώ όπου σκηνοθέτησε τους «Δανειστές» του Αύγουστου Στρίμπεργκ, μετέφρασε και σκηνοθέτησε το «Dumb Waiter» του Χάρολντ Πίντερ, το «Η Κατάρα των Πεινασμένων» του Σαμ Σέπαρντ (συν-σκηνοθεσία, υποψήφιο για βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης παράστασης-Βραβεία Αθηνοράματος 2003), το «Bug» του Τρέισι Λετς (υποψήφιο για βραβείο καλύτερης παράστασης-Βραβεία Αθηνοράματος 2006) και το «Penetrator» του Άντονυ Νίλσον (το οποίο διακρίθηκε στο διαγωνισμό Νέου Ελληνικού Έργου – διοργάνωση: Γραμματεία Νέας Γενιάς  και Θέατρο του Νότου/Αμόρε 2000).

Έγραψε και σκηνοθέτησε τα έργα «Penalty» (Επί Κολωνώ), «Νο 44» (Θέατρο Μεταξουργείο), «ΠΑΚΜΑΝ» (Θέατρο Χώρα). Σκηνοθέτησε επίσης την «Διονυσιακή Νύχτα» του Στέφανου Κακαβούλη με την Μπέτυ Λιβανού  στο θέατρο Αθηνών και το «10.30» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη με την Μίνα Αδαμάκη στα πλαίσια της εκδήλωσης 24hours Play (Θέατρο Χώρα). Επιμελήθηκε σκηνοθετικά το αναλόγιο του έργου «Λάσπη» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο Εθνικό Θέατρο και τη μουσικο-θεατρικής παράστασης «Κοινός Τόπος» με την Όλια Λαζαρίδου και τους Active Member στο Φεστιβάλ Αθηνών 2010. Από το 2003 συνεργάζεται και με τη Δημοτική Θεατρική Ομάδα Νέας Αρτάκης όπου έχει σκηνοθετήσει έργα των Τερζάκη, Άντερσεν, Φεντώ, Κεχαϊδη κ.α, ενώ έχει διδάξει υποκριτική σε διάφορα εργαστήρια. Από το 2010 είναι καλλιτεχνικός συν-διευθυντής μαζί με τον Δημήτρη Κομνηνό στο THEATROVICTORIA.

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: ΑΠΟ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΜΕΧΡΙ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011