Το 5ο φεστιβάλ off-off Athens για νέες θεατρικές ομάδες ξεκίνησε και φέτος στο θέατρο Επί Κολωνώ. Το φεστιβάλ, συνεπές στο καλοκαιρινό του ραντεβού, ταιριάζει την ζεστή εποχή με τον ζεστό χώρο του θέατρου και τον δροσερό του κήπο, όπου συναντιούνται δημιουργοί και θεατές, συζητούν, ενθουσιάζονται, μοιράζονται ένα ποτό, προσκαλούν και προκαλούν φίλους και αγνώστους να παρακολουθήσουν τα πρώτα τους ανεξάρτητα βήματα στον θεατρικό χώρο.
Από τη Φωτεινή Τσαρδούνη
Το Φεστιβάλ άνοιξε το “Δωμάτιο 32” από την ομάδα 49. Ο Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης, μετέφρασε και διασκεύασε το θεατρικό έργο Tape του Stephen Belber (γνωστό σε πολλούς από την κινηματογραφική του μεταφορά από τον Richard Linklater ) και το προσάρμοσε σκηνοθετώντας το ως μια bar-theatre παράσταση. Στο θέατρο Επί Κολωνώ ωστόσο, παρουσιάστηκε στην κεντρική θεατρική σκηνή.
Ο John και ο Vince είναι παλιοί φίλοι από το σχολείο. Δέκα χρόνια μετά την αποφοίτησή τους, ο John βραβεύεται για μια ταινία του και ο Vince διαλέγει αυτή την σημαντική μέρα για να μάθει αυτό που ο άλλος θέλει να ξεχάσει. Η παλιά ιστορία που τους κατατρέχει έχει πρωταγωνίστρια ουσιαστικά την Amy και δεν είναι ένα απλό ερωτικό τρίγωνο. Όταν εμφανίζεται και εκείνη στο δωμάτιο η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο τον δύο ανδρών. Μια ιστορία που οι θέσεις ισχύος και ηθικής αλλάζουν συνεχώς πρόσωπο, οι αναμνήσεις φανερώνονται εντελώς υποκειμενικές και τα πρόσωπα αναλαμβάνουν τις συνέπειες των πράξεών τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Από την αρχή της παράστασης υπάρχει μια ανησυχία στην σκηνή. Ο Vince αναμένει τον John. Το ποιος είναι ο Vince (Βασίλης Μπατσακούτσας) και το τί κάνει, σκιαγραφείται από την αρχή με τα αντικείμενα γύρω του, τα ρούχα του, τον τρόπο που κινείται και χειρονομεί σε βαθμό κοινοτοπίας. Η είσοδος του John (Γιώργος Λούντζης) από την άλλη, εισάγει στο δωμάτιο έναν χαρακτήρα συγκρατημένο και κάνει το μυστήριο σιγά σιγά να έρχεται στην επιφάνεια. Από την αρχή οι ατάκες των δύο ηρώων μας φανερώνουν την συγκρουσιακή τους σχέση που «βράζει» από κάτω. Ο Vince γίνεται συν τῳ χρόνῳ πιο ρεαλιστικός και ισορροπημένος και δημιουργεί πολύ καλή σκηνική σχέση με τον John. Πολύ καλός ρυθμός μεταξύ των δύο χαρακτήρων, αν και από ένα σημείο και μετά μας έλειψε η ποικιλία των συναισθηματικών τους μεταστροφών. Η άφιξη της Amy (Λυδία Μπαγεώργου) στο δωμάτιο επιφέρει νέες ισορροπίες στην σκηνή. Διστακτική στην αρχή, είναι αυτή που τελικά καθοδηγεί τον ρου της παράστασης. Χαμηλώνουν μεν οι τόνοι από φωνητικά ξεσπάσματα, αλλά αναδεικνύεται η δύναμη όλων αυτών που καραδοκούν και δεν ειπώνονται. Βοηθά σ’ αυτό και η χωροταξική διάταξη που επιλέχθηκε. Με τους τρεις ηθοποιούς επί σκηνής, διαφορετικών ποιοτήτων μεν , αλλά συμβάλλοντας εξίσου στην ολοκλήρωση του έργου σκηνικά, η παράσταση παρακολουθείται με μια διάθεση «θρίλερ», αλλά και χαμόγελου, αφού δίνεται η αφορμή κάποιες στιγμές πολύ ζυγιασμένα από τους ηθοποιούς.
Στις 4 και 5 Ιουνίου το Φεστιβάλ off-offAthensφιλοξενεί το έργο της Νίκης Τσέτικα, “Nofailrecipe”. Όντως, η παράσταση , ως μια άλλη συνταγή, δεν αποδεικύνεται καθόλου “fail” (αποτυχία)!
Μου έχει μείνει από τότε που συνατήθηκα με το έργο του SergiBelbel «Μια στιγμή πριν» (“Morir” ο πρωτότυπος τίτλος) η φράση του «η ιδέα είναι το παν». Το έργο της Νίκης Τσέτικα είναι η πραγμάτωση αυτής της φράσης. Έχει μια καλή ιδέα και την βάζει σ’ εφαρμογή. Παίρνει αυγό, βούτυρο, ζάχαρη, προσθέτει στην συνέχεια αμύγδαλα και αλεύρι, στο τέλος συμπληρώνει με κακάο και έτοιμο το θεατρικό έργο! Απλά και ουσιαστικά. Βασισμένη σε συστατικά ζαχαροπλαστικής, αλλάζει το μάτι του αφηγητή που συνηθίζουμε να το περιορίζουμε στο ανθρώπινο, ζωντανεύει τα υλικά, τα τοποθετεί σε μια κομβική περίοδο της ζωής τους (ετοιμασία σοκολατόπιτας) και δημιουργεί σχέσεις, ανθρωπίνως αναγνωρίσιμες. Τα υλικά μπορούν να διαφωνούν και να μαλώνουν, να μη «δένουν» το ένα με το άλλο, να ερωτεύονται και να παρεξηγούνται, να είναι ημιμαθή, έξυπνα, δίκαια ή αφελή. Όλη η γκάμα των ανθρωπίνων χαρακτηριστικών μπορεί να χωρέσει σε μια κατσαρόλα. Και μάλιστα αυτή η κατσαρόλα είναι γεμάτη χιούμορ και φρεσκάδα.
Υπό την σκηνοθετική επιμέλεια της ίδιας της συγγραφέος, τα υλικά μάς συστήνονται ένα ένα, ακολουθώντας το χρονοδιάγραμμα της εκτέλεσης μιας συνταγής. Από την αρχή τα λογοπαίγνια, τα πειράγματα και οι αντιθέσεις μεταξύ των υλικών-ηρώων είναι παρόντα κι έτσι οι θεατές ακολουθούν τις διαθέσεις τους και ανταποκρίνονται με αυθόρμητο γέλιο. Όλη η ομάδα “Κράτσες Κρούτσες» που παίζουν ως ηθοποιοί, αφήνονται να παρασυρθούν από τα κωμικά στοιχεία των ρόλων τους, άλλοι περισσότερο, άλλοι πιο συγκρατημένοι, αλλά με την ίδια διάθεση : να περάσουμε όλοι όμορφα. Κωμικότητα, αμεσότητα και το παιχνίδι μεταξύ των χαρακτήρων μας κερδίζουν από την αρχή της παράστασης. Σημαντικό στοιχείο της επίσης είναι η κινησιολογική της παρτιτούρα που επιμελήθηκε η Ηλέκτρα Αρσενίδου. Μπορεί να μην μιλάμε για μια παράσταση σωματικού θεάτρου, ωστόσο η κίνηση είναι συνεχώς παρούσα είτε ως ίδιον ενός υλικού (π.χ. αλεύρι – Αναστασία Τσώμου), είτε ως κατάσταση πάνω στην σκηνή είτε ως δήλωση της χρονικής φάσης του μαγειρέματος (σε συνδυασμό και με τον αντίστοιχο φωτισμό). Το μουσικό κομμάτι-τραγούδι της παράστασης της δίνει επιπλέον πόντους, διότι τοποθετείται σε σημείο που ξεκουράζει τον θεατή από τον συνεχή αγώνα των υλικών και τον οριακό μονόλογο του κου Αμύγδαλου και φέρει μια ανάσα ευχαρίστησης, αυτής του ακούσματος ενός αρμονικού μουσικού μέλους.
Το έργο είναι δομημένο και η ίδια η παράσταση ρέει. Περιμέναμε να δούμε τί θα γίνει τελικά, θα γνωρίσουμε αυτή την σοκολάτα που τόσα πολλά ξέρει; Το γλυκό της Νίκης Τσέτικα έδεσε πάντως σκηνικά, γαργάλησε τον ουρανίσκο μας και το ότι μείναμε λίγο μετέωροι στο τέλος δείχνει πως μάλλον είχαμε ανάγκη από λίγο μεγαλύτερο κομμάτι. Αλλά έτσι γίνεται με τα γλυκά, θέλεις πάντα λίγο περισσότερο..