Τα τεσσαρακοστά του γενέθλια γιορτάζει το θέατρο Στοά με μια από τις πιο επιτυχημένες του παραστάσεις στη θεατρική του διαδρομή, τη Φαύστα του Μποστ ή αλλιώς Η απολεσθείς κόρη, μια ιλαροτραγωδία για ένα κοριτσάκι, το Ριτσάκι, που πάει να κολυμπήσει και το καταπίνει ένα ψάρι. Μετά, όμως, από 12 χρόνους κι άλλους 9 μήνους ξαναβρίσκει τους γονείς του, όταν βγαίνει από την κοιλιά τού κήτους που ψαρεύει ο ερασιτέχνης ψαράς πατέρας του. Η αμέλειά του όμως να πλυθεί και η επιμονή του να περιφέρεται στο σπίτι αλατισμένο και «μοσκοβολώντας» φύκια και … λιθρίνους θα το οδηγήσει σε μια άλλη κοιλιά.
Από την Κατερίνα Χριστοδούλου
Ο Μποστ, με το χαρακτηριστικότατο γλωσσικό του ύφος θίγει τα κακώς κείμενα, ειρωνεύεται τη μικροαστική υποκρισία και τα οικογενειακά θέσφατα, επιτίθεται στη σοβαροφάνεια, στην παγιωμένη κοινωνική λογική και στην καθεστηκυία τάξη. Ο σουρεαλισμός, σήμα κατατεθέν του θεατρικού του λόγου ταιριάζει απόλυτα με τη σουρεαλιστική ελληνική πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σήμερα σατυρικοί συγγραφείς αυτής της εμβέλειας και της οξυδέρκειας, επισημαίνει ο Θανάσης Παπαγεωργίου, σκηνοθέτης της παράστασης. Αποφασίσαμε να ξανανεβάσουμε τη Φαύστα (πρώτο ανέβασμα το 1987 με τεράστια απήχηση), γιατί της άξιζε ένα νέο κοίταγμα΄ είδαμε κι εμείς οι ίδιοι καινούργια πράγματα. Πρόκειται για ένα έργο διαχρονικό κι ο Μποστ για έναν πολύ “υπόγειο” συγγραφέα. Δεν καταλαβαίνεις από πού σου τη φέρνει και πώς στη φέρνει. Γι αυτό και ο κόσμος όταν γελάει, γελάει πανευτυχής που του την έσκασε αθώα. Το χιούμορ του Μποστ λειτουργεί λυτρωτικά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Πώς συνδέεται η Φαύστα με τη σημερινή εποχή;
Εχει σημεία πολύ σημερινά, αλλά “δυστυχώς” και διαχρονικά. Οπως, παραδείγματος χάριν, στην ερώτηση “πώς πέρασες Ριτσάκι στην κοιλιά του ψαριού”, το κοριτσάκι απαντάει: “Φτάσαμε και στην Κίνα”, “Και πώς είναι τα πράγματα εκεί, υπάρχει εργασία;”, ξαναρωτάει ο πατέρας. “’Οι πλούσιοι που ζουν εκεί, πάντα απαλλαγούνται / ουδείς-κανείς τους ενοχλεί και δεν φορολογούνται/ Πληρώνουν μόνον οι πτωχοί, και μάλιστα βαρέως’”.
-Αν ζούσε ο Μποστ σήμερα, πού θα επικεντρωνόταν για τη συγγραφή νέου έργου;
Θα είχε πάρα πολύ “ψωμί”. Θα επικεντρωνότανε στην Τρόικα και στο ΔΝΤ. Στα σύγχρονα συστήματα αδικίας. Και, βέβαια, στην ελληνική κοινωνία, η οποία δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 7.000 χρόνια: η ίδια αδιαφορία και υποκρισία, οι ίδιες μέθοδοι επιβίωσης, μακριά από κάθε νομιμότητα. Τα σκάνδαλα συνεχίζουν να επιβραβεύονται, η αλητεία εκθειάζεται και η διαφθορά αποτελεί τη βάση οποιασδήποτε κοινωνικής δραστηριότητας. Η καλύτερη απάντηση που βρήκαμε εμείς για όλους αυτούς που μας κοροϊδεύουν ήταν να τους πετάξουμε στη μούρη έναν Μποστ, αν και είναι αμφίβολο αν καταλάβουν τίποτα…
ΦΑΥΣΤΑ του Μποστ – ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΑ