Θέατρο Μαριονέτας Ανταμαπανταχού: Οι κούκλες μας αφηγούνται δημιουργώντας εικόνες χωρίς να χρειάζεται η ανθρώπινη λαλιά

Το Θέατρο Μαριονέτας Ανταμαπανταχού παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά φέτος την παράσταση Το αγόρι με τα μαγικά δάχτυλα στο Θέατρο ΠΚ. Με αφορμή τη συνέχιση της παράστασης η ομάδα (Νίκος Τόμπρος – Ελένη Παναγιώτου) μιλάει στο Culturenow για την επιτυχία που γνώρισε το έργο στο παιδικό κοινό, αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες, γεγονός που στάθηκε αφορμή να εμπλουτίσουν το έργο με νέα στοιχεία και κείμενο.

CultureNow: Το αγόρι με τα μαγικά δάχτυλα ανεβαίνει φέτος για 2η χρονιά στο θέατρο ΠΚ. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση. Πρόκειται για μια ιστορία βασισμένη σε ένα Νορβηγικό μύθο. Πώς έφτασε στα χέρια σας ο μύθος και τι πράγματεύεται;

Θέατρο Μαριονέτας Ανταμαπανταχού: Το αγόρι με τα μαγικά δάκτυλα είναι η ιστορία του Στρατή που ζει ως παραγιός στον μύλο ενος μπεκρή γερο-μυλωνά και τον τεμπέλη γιό του. Ο Στρατής παρότι δουλεύει ασταμάτητα, βρίσκει πάντα χρόνο και κουράγιο για να ασχοληθεί με την μεγάλη του αγάπη, το βιολί.

Το όνειρό του όμως να γίνει βιολιστής τον φέρνει αντιμέτωπο με τα συμφέροντα του μυλωνά… Ο μύθος αναφέρεται σε κάποια ξωτικά, τα Γκρίμεν τα οποία ζουν σε ποτάμια, είναι βιρτουόζοι βιολιστές και μεταδίδουν μαγικά την τέχνη τους σε όποιον άνθρωπο τους φερθεί καλά.

Στην παράσταση η αφήγηση γίνεται απ’ την μια με κείμενο και από την άλλη μέσα απ’ την χορογραφημένη δράση των μαριονετών πάνω στην μουσική που γράφτηκε για το έργο.

Χρησιμοποιούμε επίσης τεχνικές σύγχρονου θεάτρου σκιών, οι μαριονέτες ποικίλουν σε τεχνικές και μεγέθη και οι εικόνες που έχουμε δημιουργήσει εμφανίζονται μέσα από μπαούλα διαφορετικών μεγεθών.

C. N.: Ποιο είναι το στοιχείο που έκανε το έργο τόσο αγαπητό σε μικρούς και μεγάλους την περσινή σεζόν; Έχετε προσθέσει στη φετινή παράσταση κάποια νέα στοιχεία;

Θ. Μ. Α.: Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πράγματι πολύ θετική. Τα σχόλιά τους είχαν να κάνουν κυρίως με τα σκηνικά, τις κούκλες και την λεπτομέρεια στον χειρισμό τους όσο και με την ιστορία σε κείμενο της Ειρήνης Σουργιαδάκη και την υπέροχη μουσική που έγραψε για την παράσταση ο Μηνάς Εμμανουήλ.

Αυτά ακριβώς τα σχόλια των θεατών ήταν η αφορμή για εμάς να δούμε την παράσταση με νέα ματιά. Έτσι ενώ πέρυσι αφηγηθήκαμε μια ωραία και ευαίσθητη ιστορία φέτος το πάμε λίγο παραπέρα εμβαθύνοντας στα μυνήματα του έργου μέσα από το ευφάνταστο κείμενο που έγραψε για εμάς ο καλός μας φίλος Δημήτρης Θεοχάρης, ο οποίος με αφορμή την ιστορία αναδεικνύει με ευαισθησία και χιούμορ ένα θέμα που απασχολεί όλους μας. Τα όνειρα που κάνουμε για την ζωή μας και τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά μας όταν προσπαθούμε να τα πραγματοποιήσουμε.

C. N.: Την προηγούμενη σεζόν το έργο είχε ανέβει για κάποιες παραστάσεις με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα, κάτι που επαναλαμβάνεται φέτος κάθε 1η Κυριακή του μήνα. Πώς ήρθε η ιδέα να υπάρχει παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική και τι απήχηση έχει αυτό στο ειδικό κοινό που απευθυνεται;

Θ. Μ. Α.: Η νοηματική γλώσσα έχει για εμάς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι πολύ εκφραστική και θεατρική θα έλεγα γλώσσα. Μας χαροποιούσε η προοπτική να μπορούμε να απευθυνθούμε σ΄ένα κοινό παραμελημένο τουλάχιστον θεατρικά. Έτσι φροντίσαμε να ενημερωθούμε σχετικά από την Ελένη Γιαννακοπούλου που κάνει την διερμηνεία στην παράσταση. Το γεγονός οτι είναι και πολύ καλή performer μας έδωσε την δυνατότητα να ενταχθεί στην παράσταση όχι μόνο ως διερμηνέας αλλά και ως θεατρικός ρόλος.

Μόνο όταν ξεκινήσαμε να χρησιμοποιούμε την διερμηνεία στην παράσταση, μπορώ να πω οτι συνειδητοποιήσαμε πόσο σημαντικό ήταν αυτό για τους κωφούς. Αν και δεν έχουν ανταποκριθεί όσο θα περιμέναμε παρ΄όλα αυτά έχουν έρθει αρκετοί και έχουμε ζήσει δυνατές στιγμές όπως όταν ένας κωφός πατέρας συγκινημένος μας είπε οτι ήταν η πρώτη φορά που μπορούσε να μοιραστεί με το παιδί του που άκουγε την εμπειρία μιας παράστασης.

C. N.: Το Θέατρο Μαριονέτας Ανταμαπανταχού μετρά αρκετά χρόνια πορείας. Πείτε μας λίγα λόγια για το πως ξεκίνησε η ομάδα. Ποιο ήταν το πρώτο έργο που παρουσιάσατε και από τότε πόσο έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην ομάδα, τόσο από τεχνικής πλευράς όσο και από επιλογής έργων;

Θ. Μ. Α.: Η έρευνά μας ξεκίνησε από την κατασκευή κούκλας το 1990. Στην πορεία ανακαλύπταμε τις θεατρικές δυνατότητες της μαριονέτας, κάναμε μικρά σκετς, παιδική κουκλοθεατρική ομάδα, διασκευάσαμε τον Θάνατο του Γούντι Άλλεν (ένα θεατρικό έργο το οποίο δεν τελειώσαμε ποτέ) αλλά η πρώτη ολοκληρωμένη παράστασή μας παρουσιάστηκε πολύ μετά, το 1999, στην Πανελλήνια συνάντηση κουκλοπαικτών και ήταν Το αγόρι με τα μαγικά δάκτυλα!

Ναι τότε παίχτηκε για πρώτη φορά με άλλες κούκλες και σκηνικά και το αφήσαμε στην άκρη αφού το παίξαμε συνολικά 3 φορές. ‘Εκτοτε ψαχτήκαμε αρκετά στις τεχνικές δυνατότητες πάνω σε διάφορα είδη κούκλας, δουλέψαμε πάνω στην σχέση μιμικής και κουκλοθεάτρου με αποτέλεσμα παραστάσεις χωρίς κείμενο. Ταξιδέψαμε και ταξιδεύουμε αρκετά συμμετέχοντας σε φεστιβάλ στο εξωτερικό φέρνοντας κάθε φορά καινούριες εμπειρίες και γνώσεις.

Ως αποκρυστάλλωμα της πορείας μας θα έλεγα οτι είναι η επιλογή μας στις παραστάσεις μας οι κούκλες να μην είναι ομιλούσες γεγονός που απαιτεί από εμάς πολύπλοκους και λεπτομερείς χειρισμούς, συγχρονισμό και ακρίβεια.

Με αυτόν τον τρόπο οι κούκλες μας αφηγούνται δημιουργώντας εικόνες και καταστάσεις με την βοήθεια της μουσικής χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουν με ανθρώπινη λαλιά ενώ εμείς είτε αφηγούμαστε την ιστορία, όπως στην περίπτωση της φετινής παράστασης είτε συμμετέχουμε ως performers με τεχνικές μιμικής.

C. N.: Ετοιμάζετε κάτι νέο αυτήν την περίοδο; Που μπορούμε να μαθαίνουμε νέα της ομάδας;

Θ. Μ. Α.: Αυτή την περίοδο έχουμε ρίξει βάρος στην οργάνωση του χώρου μας. Η ομάδα μας απέκτησε εργαστήρι στα Σεπόλια, κοντά στο Μετρό, όπου κάνουμε μαθήματα κουκλοθεάτρου και διοργανώνουμε διάφορα εργαστήρια για τον ευρύτερο θεατρικό χώρο. Για τις δραστηριότητες της ομάδας μας και του εργαστηρίου μας μπορείτε να ενημερώνεστε στην ιστοσελίδα μας http://www.antamapantahou.gr/