Θέατρο: Μόνος μου και κάτι ψιλά Off off Athens Festival

Στις 5 και 6 Ιουνίου η ομάδα «Χτύπος» παρουσίασε το έργο «Μόνος μου και κάτι ψιλά» , κείμενο του Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη.

Από τη Φωτεινή Τσαρδούνη

Τρεις άνεργοι άνθρωποι, δύο άνδρες και μία  γυναίκα, παρουσιάζονται για μία οντισιόν. Δεν είναι ηθοποιοί, απλά ψάχνουν για δουλειά. Ακούγεται μονάχα η φωνή του υπευθύνου της οντισιόν που περιπαίζει ή δίνει οδηγίες στους υποψηφίους. Αφού πάρει  ο καθένας το κείμενό του, παρουσιάζει στους θεατές-κριτική επιτροπή  τον μονόλογό του. Οι τρεις πρωτοπαρουσίαστοι τύποι μεταμορφώνονται για τις ανάγκες του ρόλου τους σχεδόν στο ακριβώς αντίθετό τους, για παράδειγμα η κοπέλα των «ελευθέρων ηθών» σε μια κατηγορούμενη αλλά κατά τ’ άλλα πλήρως ηθική,  μητέρα που σκότωσε τον άνδρα της, διότι την κακοποιούσε μπροστά στα παιδιά της.

Το σύνολο του έργου παριλαμβάνει από θέση στερεοτυπικούς χαρακτήρες ανθρώπων (π.χ. πόρνη, κοστουμάτος επαγγελματίας, γκέι, σοβαρός καλλιτέχνης κ.ά.). Οπότε ουσιαστικά η μεταμόρφωση δεν υφίσταται πραγματικά, απλά βλέπουμε συμβατικά το  αντίθετο των υποψηφίων στην σκηνή.  Οι προσδοκίες  ότι θ’ ακολουθήσει ένα κωμικό έργο είναι υψηλές στην αρχή, από την εκφώνηση του αφανούς υπευθύνου έως και την παρουσίαση των τριών ηρώων. Και τελικά τα κωμικά κομμάτια του έργου είναι αυτά που κρατούν το ενδιαφέρον των θεατών.  Οι μονόλογοι όμως είναι εκ των πραγμάτων δύσκολοι ως είδος, πόσο μάλλον οι δραματικοί. Δυστυχώς η ομάδα μάλλον έπεσε στην παγίδα. Η ουσία αυτών που θέλει να πει ο συγγραφέας είναι πολύ σημαντικά, ωστόσο του λείπει μάλλον ο κατάλληλος τρόπος. Υπάρχει μια σχετική δομή, αλλά δεν είναι αρκετή. Δεν επαρκούν οι συγκρούσεις και τα εμπόδια, είτε ως ψυχισμός είτε ως γεγονότα πάνω στην σκηνή για να δείξει δυναμικά αυτό που θέλει. Και η σκηνοθεσία δυστυχώς δεν μπόρεσε να βοηθήσει σε αυτό, όντως μάλλον άπειρη.

 Τα ρούχα έδωσαν ταυτότητα στους χαρακτήρες, ενώ το βίντεο ήταν ρεαλιστικό και άμεσο, αυξάνοντας το ενδιαφέρον μας ως θεατές, γιατί βλέπαμε ουσιαστικά και την άλλη πλευρά του μονόλογου.

Οι ηθοποιοί ήταν σαφώς πιο εξοικειωμένοι με τα κωμικά κομμάτια του έργου που είχαν τέμπο και αμεσότητα και αυτό φάνηκε και από τις καλοδεχούμενες αντιδράσεις του κοινού.

Το ευτύχημα σε αυτή την παράσταση είναι ότι όλοι όσοι συνετέλεσαν στο να πραγματοποιηθεί είναι νέα παιδιά και νέοι στο χώρο. Και μόνο που γράφτηκε ένα κείμενο από το τίποτα και πήρε το θάρρος να στηθεί, να προκύψουν συνεργασίες και να παρουσιαστεί, είναι κέρδος. Ωστόσο,  υπάρχει δρόμος μπροστά που χρειάζεται επιμονή, φαντασία και όχι φόβο για τα βαθιά!