«Αυτός είναι ο αιώνας της πορνείας», διαπιστώνει απηυδισμένος και αηδιασμένος με την κοινωνία γύρω του, ο κεντρικός ήρωας του έργου, Χάνς, όταν όλοι δείχνουν να υποτάσσονται στις επιταγές των σκληρών καιρών και μένει αυτός η τελευταία αγνή ψυχή μπροστά στις βίαιες μεταβολές.
Ο οξυδερκής συγγραφέας Χάινριχ Μπελ, έγραψε το 1963 τις «Απόψεις ενός κλόουν», όπου με το προσωπείο ενός μελαγχολικού και προδομένου κλόουν, κριτίκαρε ανελέητα και σκληρά την μεταπολεμική Γερμανία. Μια Γερμανία που φαίνεται να αποτινάζει τις ευθύνες του παρελθόντος και να μην διαθέτει ούτε μνήμη, ούτε αιδώ. Αρκετοί πολίτες της, πρώην ναζί, μαυραγορίτες, δεινοί ρήτορες ή αποκτηνωμένοι καιροσκόποι, απαλλαγμένοι και ανακουφισμένοι για την διαγραφή του πρότερου βίου τους, μεταμορφώνονται και προσαρμόζονται αριστοτεχνικά στην καινούρια εποχή, προκειμένου να επιβιώσουν και να σβήσουν τις ενοχές τους. Και μέσα σε όλη αυτήν την ταραγμένη πολιτική συνθήκη, η εκκλησία και η τυπολαγνεία της, προβάλλει πανίσχυρη και καθοριστική, υποδεχόμενη υποκριτικά στους κόλπους της, ακόμη και αλλόθρησκους ή πρώην στυγνούς επικριτές της.
Ο Χάνς Σνηρ, γόνος μιας πανίσχυρης και πλούσιας οικογένειας, θα απαρνηθεί τις ανέσεις που του προσφέρονται, ακολουθώντας το επάγγελμα του κλόουν, δίνοντας παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους. Συνοδοιπόρος του είναι η Μαρί, η μοναδική μεγάλη και αληθινή αγάπη του, η οποία θα σταθεί δίπλα του για έξι χρόνια. Όμως, η δύσκολη συμβίωση και η γενική αβεβαιότητα, θα την αναγκάσουν να τον εγκαταλείψει, προκειμένου να παντρευτεί μια επιφανή προσωπικότητα του γερμανικού καθολικισμού. Ο Χανς, απογοητευμένος και πικραμένος, θα διαπιστώσει ότι όλοι γύρω του αλλάζουν και μόνο αυτός παραμένει με τις ρομαντικές ιδέες της νεότητάς του, αρνούμενος πεισματικά να φθείρει τα τελευταία ψήγματα αγνότητας. Έτσι, απορρίπτοντας την πρόταση του πατέρα του για βοήθεια και αλλαγή ζωής, κατρακυλάει συνεχώς και από περιζήτητος κλόουν-καλλιτέχνης, θα καταλήξει ζητιάνος στα σκαλιά του σταθμού της Βόννης, προσδοκώντας την επιστροφή της Μαρί από το μακρινό ταξίδι της.
Ο κεντρικός ήρωας, σαν ακόμα ένας «Χρυσόστομος» του Έσσε, θα περιπλανηθεί στην γερμανική ύπαιθρο με τον καημό του «ανθρώπου δίχως πατρίδα». Θα αντιμετωπίσει την υποκρισία, τα χαμένα όνειρα, την πολιτική διαφθορά και το βίαιο ή αδέκαστο πρόσωπο της εκκλησίας, μέσα από τον ίδιο του τον αδερφό. Φαντάζει ένας ρομαντικός αναρχικός κάθε εποχής, με απέχθεια προς κάθε είδους κομφορμισμό, απόρριψη του όποιου κατεστημένου και με καλλιτεχνική δίψα για δημιουργία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Αργύρης Ξάφης, μετέδωσε σκηνοθετικά στην παράσταση κάτι από την τρέλα και την κωμικοτραγική ζωή των περιπλανώμενων καλλιτεχνών. Με αφορμή τον Χανς, αναδύθηκε η γλυκόπικρη αίσθηση που δίνουν οι περισσότεροι κλόουν, της θλίψης πέρα από το βιασμένο χαμόγελο και χιούμορ. Παρόλα αυτά, η εικόνα των Γερμανών, ίσως παρουσιάζεται στερεοτυπικά σε ορισμένα σημεία. Σε συνδυασμό με τα όμορφα και παιγνιώδη σκηνικά της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου, στήθηκε μια ατμόσφαιρα παρασκηνίου πάνω στο σκηνή, σαν να κοιτάζουμε την ζωή πίσω από το θέαμα. Πιστά στο κλίμα και ενδιαφέροντα, τα πολύχρωμα κοστούμια της ίδιας. Η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή, έξοχη, μελαγχολική, πάνω στον παλμό του έργου. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, ατμοσφαιρικοί και καίριοι.
Οι ερμηνείες ήταν όλες πειστικές και ακριβείς. Ο Γιώργος Γάλλος, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της νέας γενιάς, ελίσσεται από τον έναν ρόλο στον άλλο, με δυναμισμό και εκφραστικότητα. Άλλοτε συναισθηματικός, άλλοτε εξωστρεφής και αδιάφορος, γεμίζει τη σκηνή με την παρουσία του. Η Δέσποινα Κούρτη, με την όμορφη χροιά της φωνής να τη βοηθά, έπλασε τις ηρωίδες της με ευαισθησία και σεβασμό. Ο Θανάσης Λέκκας, έχει εύπλαστο πρόσωπο και σώμα, ενώ χτίζει τις περσόνες του με ενδιαφέρων και ιδιαίτερο τρόπο. Τέλος, ο Δημήτρης Παπανικολάου, δημιούργησε έναν Χανς, εσωστρεφή, καταιγιστικό και βαθιά ανθρώπινο. Έξοχος στις δραματικές κορυφώσεις, με εκφράσεις που θυμίζουν θλιμμένους κλόουν σε πίνακες ζωγραφικής.
Πρόκειται για μια παράσταση με ιδιαίτερες νοηματοδοτήσεις, που αφορούν όχι μόνο την μεταπολεμική Γερμανία, αλλά κάθε διφορούμενη εποχή και κοινωνία, στημένη με ενδιαφέροντα τρόπο και σωστές ερμηνείες. Ο Χανς, περιμένει το κοινό στο νεοκλασικό της Αγίου Κωνσταντίνου για να αφηγηθεί την ιστορία του.