Τι θα πας να δεις; – Το Χέρι… Και ακολουθεί η απάντηση «Α, καλά…» με ολοφάνερο το υπονοούμενο «καμιά μοντερνιά θα είναι πάλι».
Από τη Φωτεινή Τσαρδούνη
Συγγραφέας του έργου «Το Χέρι» είναι ο Τιμ Κράουτς. Ζει στην Αγγλία, ξεκίνησε ως ηθοποιός και από το 2003 άρχισε να κάνει τις δικές του δουλειές, γράφοντας, παίζοντας, σκηνοθετώντας, συνεργαζόμενος με διάφορους φορείς και κάνοντας περιοδείες. Κινητήριος δύναμή του η θέληση του να λέει ιστορίες και να εξερευνεί τρόπους για να το κάνει.
Ένα κορίτσι (αγόρι στο πρωτότυπο) δέκα χρονών ζει σε μια μεσοαστική οικογένεια στα νότια της Αγγλίας τη δεκαετία του ’70. Οι σχέσεις μεταξύ τους οι συνηθισμένες. Με τον αδερφό της, όπως όλα τα αδέρφια σε αυτή την ηλικία, επιδίδονται σε διάφορα «κατορθώματα». Κάποια μέρα αποφασίζει να σηκώσει το χέρι της. Έτσι, γιατί απλά μπορεί. Κι έτσι, με το μπράτσο πάντα σηκωμένο, η μικρή ηρωίδα άρχισε να συνειδητοποιεί τα όριά της «ένιωθα σαφής, πως είχα περίγραμμα». Για τα επόμενα 30 χρόνια είναι το κορίτσι με το Χέρι, αντικείμενο επιθέσεων, ψυχαναλύσεων, θαυμασμού, ένα έργο Τέχνης προς έκθεση και εξερεύνηση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η Έλενα Πέγκα έχει σκηνοθετήσει και πλαισιώσει σκηνικά το μεταφρασμένο, επίσης από την ίδια, έργο του Τιμ Κράουτς. «Αυτουργός» στη σκηνή η Θεοδώρα Τζήμου.
Κείμενο μεστό, παράσταση ευφάνταστη αλλά καθόλου φλύαρη, υποκριτική ακρίβεια: είναι όλα ένα μάθημα! Η Θεοδώρα Τζήμου, με αστείρευτη αμεσότητα και οικειότητα, είναι το κορίτσι με το Χέρι, ζωντανή , μπροστά μας. Ακόμα και η πιο μεγάλη σιωπή είναι ποταμός λόγου. Μας βάζει στον κόσμο της αβίαστα σα να έχουμε πάει στο σπίτι της για επίσκεψη. Σου μιλάει και θες απλά να της απαντήσεις, να την ρωτήσεις, να συζητήσεις μαζί της. Και την πονάς όταν βλέπεις την εκμετάλλευση που δέχεται ενώ εκείνη είναι τόσο αθώα. Το ίδιο το κείμενο σε συνδυασμό με τις σκηνοθετικές επιλογές και εικόνες κάνει μία κριτική και σχολιάζει ζητήματα όπως το τί είναι Τέχνη, τον τρόπο που την προσεγγίζει κανείς, τα μέσα που χρησιμοποιεί για να την «κατακτήσει», αλλά και τον φεμινισμό, ποια είναι ακτιβιστική πράξη και πώς κάνει ο καθένας την επανάστασή του…
Η Έλενα Πέγκα έχει καταφέρει με την ηθοποιό της να στήσει μια μαθηματικά ακριβή παράσταση και ταυτόχρονα χαλαρή. Ό, τι υπάρχει στη σκηνή, visual art, φωτογραφίες, παιχνίδια, φώτα, τα χειρίζεται η ίδια η ηθοποιός, στα χνάρια και του ίδιου περφόρμερ-συγγραφέα, Τιμ Κράουτς. Υπάρχει χρώμα, μουσική και μουσικότητα, ζωηρός ρυθμός, και μια ατμόσφαιρα ζεστή. Όχι που σε επαναπαύει στο συναίσθημα και την θαλπωρή της, αλλά που σε κάνει κριτικό απέναντι σε κάθε πάγια κοινωνική τακτική στο απλώς διαφορετικό.
Αν το θέατρο μπορεί να θεωρηθεί «φάρμακο», τότε η παράσταση αυτή ενδείκνυται για απολαυστικό προβληματισμό.