Το metaδραματικό είναι μία πρωτότυπη και επίκαιρη παράσταση η οποία παρουσιάζει και σχολιάζει σύντομα, αιχμηρά και με χιούμορ ζητήματα της καθημερινής πραγματικότητας σε εγχώρια αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα, αναδεικνύοντας την ανθρώπινη και ταυτόχρονα πολιτική διάσταση του καθημερινού βιώματος. Ένα νεαρό κορίτσι που ήρθε σε μία παράσταση μου είπε πως είναι “πολιτικά ψυχαναλυτική”. Ναι, είναι.
Στην καρδιά της βρίσκεται ο χαρακτήρας μίας κολυμβήτριας που αναζητά τη θάλασσα μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον. Πρόκειται για μία ποιητική μεταφορά για την αναζήτηση ταυτότητας σε έναν κόσμο συχνά παράλογο και αποπροσανατολιστικό. Στο βάθος βάθος, είμαι εγώ και ο αγώνας μου να βρω νοηματοδότηση στη ζωή μου.
Το καλοκαίρι του 2018 η κολυμβήτρια φωτογραφίζεται για πρώτη φορά από τον Δημήτρη Νικολάου να ψάχνει τη θάλασσα σε ένα νεκροταφείο της Σερίφου. Με το Δημήτρη τότε είχαμε ήδη συνεργαστεί σε κάποια άλλα φωτογραφικά του έργα και σκεφτόταν από καιρό μία φωτογράφηση σε ένα νεκροταφείο, όταν, εντελώς τυχαία, ανακάλυψε στο διαδίκτυο ένα ρετρό κολυμβητικό σκουφάκι με πολύχρωμα πλαστικά λουλούδια και μου πρότεινε να το χρησιμοποιήσουμε στη φωτογράφηση αυτή. “Πολύ ωραία ιδέα”, του είπα, “έχω και γω ένα φανταστικό μαγιό”. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η κολυμβήτρια. Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχουν πληθώρα φωτογραφικές καταγραφές του οδοιπορικού της, πάντα με το ίδιο θέμα: η κολυμβήτρια αναζητά τη θάλασσα σε ένα περιβάλλον που της είναι ξένο, σε ένα τοπίο που αρνείται να την υποδεχτεί. Οι φωτογραφίες σε πρώτη ανάγνωση μου φαίνονται αστείες. Και μετά, σπαραξικάρδιες.
Έχοντας αποκτήσει μία πλούσια φωτογραφική ζωή και με καταλύτη την πρώτη καραντίνα του 2020, η κολυμβήτρια στη συνέχεια έγινε τρισδιάστατη. Όπως οι περισσότεροι/ες καλλιτέχν(ιδ)ες που γνωρίζω, έφτιαξα κι εγώ δύο βιντεάκια στο σαλόνι, την ταράτσα και τη γειτονιά μου. Με τον Δημήτρη αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τις φωτογραφήσεις της κολυμβήτριας: θα έψαχνε τη θάλασσα στο σπίτι της. Δεν θα την έβρισκε. Κι εγώ, θα πέρναγα το μεγαλύτερο μέρος αυτής της δύσκολης περιόδου στον καναπέ καπνίζοντας, τρώγοντας τα αποτυχημένα κέηκ που έφτιαχνα και βλέποντας ταινίες και σειρές μέχρι εξαντλήσεως.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το metaδραματικό δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2022, αμέσως μετά τις καραντίνες. Δήλωσα συμμετοχή σε ένα φεστιβάλ περφόρμανς που διεξήχθη στην Αθήνα γιατί μου είχε λείψει το θέατρο και είχα ανάγκη να εκτονώσω τη δημιουργικότητά μου. Στο φεστιβάλ έπρεπε να ετοιμάσω κάτι που να διαρκεί αυστηρά 12’.
Θυμάμαι, ρώτησα τον εαυτό μου:
– Έχεις 12 λεπτά. Τί θέλεις να κάνεις;
– Τα πάντα!, μου απάντησα. Θέλω να τραγουδήσω, να χορέψω, να πω ένα ποίημα, έναν μονόλογο, να αυτοσχεδιάσω και όλα.
– Όλα αυτά μέσα σε 12’;
– Θα βάλω ένα χρονόμετρο να με διακόπτει κάθε ένα λεπτό. Έτσι, θα δημιουργηθούν 12 μικρές σκηνές.
– Μα θα προλάβεις μέσα σε ένα λεπτό να ολοκληρώνεις αυτό που κάνεις;
– Σίγουρα όχι!
Αυτό είναι το metaδραματικό: μία παράσταση γεμάτη σκηνικές δράσεις που ξεκινούν και δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Αυτή είναι η ζωή μου: μια σειρά από επιλογές που συνήθως μένουν στον αέρα. Αυτός είναι ο εγκέφαλός μου: μία δεξαμενή φανταστικών εμπνεύσεων και ιδεών που στην πλειοψηφία τους μένουν ανολοκλήρωτες. Με στεναχωρεί πολύ αυτό. Ενίοτε με πληγώνει. Δεν έχω μάθει ακόμη να εργάζομαι ή να ονειρεύομαι επίμονα και απερίσπαστα. Η δημιουργικότητά μου συχνά πάσχει από γείωση. Δεν σου κρύβω, όμως, ότι απολαμβάνω την ειρωνεία που κουβαλάει το metaδραματικό: πρόκειται για μία ολοκληρωμένη σύνθεση πολλών ανολοκλήρωτων εμπνεύσεων κατασκευασμένη από έναν εγκέφαλο που δυσκολεύεται να ολοκληρώνει. Η παράσταση αυτή με επιβεβαιώνει και με αναιρεί ταυτόχρονα! Την ίδια στιγμή, το metaδραματικό αποτελεί και μία εργασία σε εξέλιξη: αποτυπώνει το προσωπικό μου οδοιπορικό ως καλλιτέχνιδα από εκείνη την πρώτη φωτογραφία το 2018 στο νεκροταφείο έως τη σημερινή θεατρική της εκδοχή. Ενσωματώνει όλες τις μικρές, μεγάλες και γιγάντιες εσωτερικές και εξωτερικές μου μετακινήσεις.
Το metaδραματικό αγαπήθηκε πολύ στο Λονδίνο. Θυμάμαι τη χαρά στα μάτια των ανθρώπων του θεάτρου που το παρακολούθησαν – από την ταμία έως τον καλλιτεχνικό διευθυντή! – αλλά και του κοινού που ήρθε να με δει. Μία από τις καλλιτέχνιδες του φεστιβάλ ήρθε και μου είπε: “Να δεις που θα κερδίσεις το βραβείο!”. Εγώ τότε ούτε που ήξερα τί είναι τα Off West End Awards (“Offies”) ούτε φαντάστηκα ότι με αφορούν. Λίγους μήνες μετά ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά μου. Ξαναπήγα στο Λονδίνο το Μάρτιο για την τελετή απονομής. Σκέφτηκα ότι, παρόλο που δεν ξέρω κανέναν εκεί, θα ήταν κρίμα να χάσω αυτή τη φανταστική ευκαιρία να βρεθώ με τη θεατρική κοινότητα του Λονδίνου, ειδικά σε μία τόσο χαρούμενη περίσταση. “Κι αν σου κάτσει;”, σκεφτόμουν. Μου’ κατσε! Μία τρυφερή υπενθύμιση πως καμιά φορά τα πράγματα αναπτύσσονται από μόνα τους, χωρίς παρασκηνιακές σκοπιμότητες, συμπάθειες, ή μπατζανάκηδες που έχουν ένα μέσο.
Το metaδραματικό δεν έχει κάποιο μήνυμα να σου δώσει. Δεν προσφέρει κάποια έτοιμη απάντηση ή ένα ηθικό δίδαγμα. Δεν θα σου πει τί να κάνεις ή πώς να ζήσεις τη ζωή σου. Στόχος μου είναι να δημιουργήσω για σένα που θα το δεις μία μωσαϊκή θεατρική εμπειρία. Από κει και πέρα, τί νόημα θα βρεις σε όλα αυτά, θα το ανακαλύψεις (ή όχι) στο χειροκρότημα.
***
Πληροφορίες
Από 28 Απριλίου στο H.UG Art Space (Human Underground)
στα ελληνικά: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
στα αγγλικά: Τετάρτη 30 Απριλίου 2025 στις 21.00
