Το Megaron Plus τιμά τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον σκηνοθέτη που άλλαξε τον ορίζοντα του κινηματογράφου και του βλέμματος …
και τη σχέση μας με την Ελλάδα και την ιστορία και μας καλεί σε ένα αφιέρωμα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Πέμπτη 31 Μαΐου 2012 στις 7 μμ.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με μια ταινία, την Αναπαράσταση, υπέγραψε τη ληξιαρχική πράξη γέννησης ενός άλλου κινηματογράφου, μας έδειξε έναν καινούριο τρόπο να βλέπουμε, μας πρότεινε να πιστέψουμε ότι η ιστορία μας αφορά άμεσα, ότι είμαστε χαρακτήρες της και μας ταξίδεψε σε μια Ελλάδα καθόλου δοξαστική, αλλά απόλυτα πραγματική.
Το Megaron Plus θυμάται και τιμά τον σκηνοθέτη που μέσα από ένα αδιαπραγμάτευτο προσωπικό ύφος και μια υψηλή αισθητική εικόνων απελευθέρωσε την κινηματογραφική αφήγηση από το μελόδραμα και τις ρομαντικές εξιδανικεύσεις και ανέδειξε την πραγματικότητα ως δυναμική αφετηρία επίγνωσης και ανατροπής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το αφιέρωμα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο θα αρχίσει συμβολικά με μια δική του ερωτική επιστολή προς την πόλη του, «μια γέρικη πόλη τεσσάρων χιλιάδων χρόνων», όπως λέει ο ίδιος, την τηλεοπτική ταινία «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη», φτιαγμένη το 1983, με παραγωγό την ελληνική δημόσια τηλεόραση. Το σενάριο είναι δικό του, στην ταινία ακούγονται κείμενα του Κώστα Ταχτσή, ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και του Τάσου Λειβαδίτη και μουσικά θέματα των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Λουκιανού Κηλαϊδόνη και Διονύση Σαββόπουλου.
Για τις ταινίες και το μεγάλο ταξίδι του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην ελληνική ιστορία θα μιλήσουν, μεταξύ άλλων, ο ιστορικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αντώνης Λιάκος, η διδάκτωρ φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας Αιμιλία Καραλή και η αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Ειρήνη Στάθη, η οποία με τη διδακτορική της διατριβή ερεύνησε τον «Χώρο και τον χρόνο στον κινηματογράφο του Θ. Αγγελόπουλου». Τους ομιλητές θα συντονίσει ο κριτικός κινηματογράφου, Γιάννης Μπακογιαννόπουλος.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος επέλεξε το χρόνο και την ιστορία ως υλικά της τέχνης του και δημιούργησε έναν νέο τρόπο πολιτικού κινηματογράφου, μακριά από τις καθαρές γραμμές του καλού και του κακού και ανοιχτό στις γκρίζες περιοχές της αμφισημίας. «Οι ταινίες μου έχουν την πρόθεση να είναι πιο υβριδικές, χωρίς μια αρχή κι ένα τέλος, προσπαθώ να προτείνω ένα τελετουργικό στον αντίποδα του σασπένς, κάτι σαν κι αυτό που έφτιαξε ο Όσιμα στην ταινία του, Απαγχονισμός».
Οι ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου απεγκλωβίζουν τον θεατή από το σασπένς και τον οδηγούν στη σημασία των σιωπών, στην ουσία των γεγονότων και στις αθέατες κοινωνικές διαμορφώσεις που κυριαρχούν στο ελληνικό τοπίο. Ένα τοπίο, που μέχρι τον Αγγελόπουλο ήταν μόνο φως και χρώμα, ένας τόπος εξωτικής ευφορίας. «Η Αναπαράσταση έκφραζε μια απωθημένη Ελλάδα, όχι αυτή του ήλιου και των νησιών, του Ελύτη, αλλά μια Ελλάδα του Σεφέρη, δεν ήταν μια δοξαστική αφήγηση ενός λαού, αλλά ενός λαού που πέρασε ήττες, φυλακίσεις, εξορίες, αυτή ήταν η Ελλάδα».
