Θολή Γραμμή: Η ταινία του Μένιου Καραγιάννη που μιλάει για την αγάπη στο Studio new star art cinema

Κάποιος είπε ότι έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.

Η ταινία «Θολή Γραμμή» παρακολουθεί τη σχέση ενός ζευγαριού, που τους ενώνει η επιθυμία να είναι μαζί και η ανάγκη να φύγουν, να χαθούν.

Ξεκινούν ένα ταξίδι όπου δύσκολα ξεχωρίζεις το όνειρο από την πραγματικότητα, βαδίζοντας πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε μια θολή γραμμή, όπου όλα είναι πιθανά. Η «Θολή Γραμμή» αλλάζει χώρους, διαθέσεις, μουσική και ένταση ανάλογα με την εικόνα που βλέπουμε, σε έναν σχετικά ενιαίο τόνο που προσπαθεί να συντονιστεί με την (ψυχαναλυτική) κοινή εμπειρία όλων όσων κάποια στιγμή υπήρξαν έστω και για λίγο μαζί με κάποιον άλλον και όσων κάποια στιγμή θέλησαν να φύγουν από εκεί που ήταν «σπίτι» τους.

Οι εικόνες ενώνονται συνειρμικά, σε ένα ταξίδι ονειρικό. Η σχέση ενός ζευγαριού, η επιθυμία τους να είναι μαζί, η δυσκολία. Φεύγουν, δραπετεύουν από μια πραγματικότητα που τους πνίγει, για να έρθουν πιο κοντά, αλλά το κοντά τους απομακρύνει. Βρίσκονται σε μέρη άγνωστα, συγκρούονται, ερωτεύονται. Μια πορεία σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε μια θολή γραμμή.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι προσπαθούν να βρουν «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», σε μια εικονογράφηση που προσπαθεί να αποτυπώσει τον κατακερματισμό των σκέψεων, των αισθήσεων, των αντιθέσεων και των συνθέσεων που φέρνουν δυο ανθρώπους από μακριά… πιο κοντά.

Οι συναντήσεις τους και οι μοναχικές τους στιγμές, λόγια που δεν ολοκληρώνονται και άλλα που εκστομίζονται σαν απλή πρόζα, θυμοί και αγάπες, καθημερινότητες και μνήμες, τραγούδια και α καπέλα ρίμες, όλα μοιάζουν σαν σκηνές από μια σχέση που δεν τη βλέπουμε ποτέ ολόκληρη, παρά μόνο κομματιασμένη, στις κρίσεις της και στις ήρεμες στιγμές της, στο τέλος της ή τελικά στην αρχή της.

Περνώντας (πιο) οριστικά στη μυθοπλασία, μετά από μια μακρά, ακριβή στο βλέμμα και την παρατήρηση περίοδο τεκμηρίωσης, ο Μένιος Καραγιάννης («Σκάπετα», «Το Αλογο που Είμαι», «Η Μουσική των Πραγμάτων») καταπιάνεται με μια αφήγηση που προσπαθεί να ακυρώσει και την ίδια της την έννοια της κατασκευής αλλά και της πραγματικότητας που μπορεί τελικά να μη συμβαίνει ή να μην έχει συμβεί ποτέ, παρά μόνο μέσα στο ανθρώπινο μυαλό.

Τα ψήγματα της «αλήθειας» που κρύβει όμως αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία (ή μάλλον καλύτερα το φαντασιακό) δεν είναι αρκετά για να νετάρουν ούτε στο ελάχιστο την τελικά κυριολεκτικά θολή γραμμή που σχεδιάζει σε λευκό καμβά ο Μένιος Καραγιάννης μέχρι και το φινάλε.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Οι μη συσχετισμένες εικόνες συνδέονται ελεύθερα σε ένα ταξίδι που μοιάζει με όνειρο. Η σχέση ενός ζευγαριού, η επιθυμία τους να είναι μαζί, οι δυσκολίες. Φεύγουν, ξεφεύγουν από την ασφυκτική πραγματικότητα τους, σε μια προσπάθεια να έρθουν πιο κοντά. Όμως η οικειότητα τους απομακρύνει. Επισκεφθείτε απομακρυσμένα μέρη, τσακώνεστε, ερωτεύεστε: μια πορεία για τα τσόφλια αυγών, σε μια ομιχλώδη γραμμή.

Λόγια, εικόνες, μουσικές και ήχοι διαδέχονται το ένα το άλλο σε μια συρραφή μικρών ή μεγαλύτερη σκηνών που δεν εξελίσσονται, που δε λειτουργούν πάντα με τον τρόπο που νιώθεις ότι έχουν δουλευτεί, που δε δημιουργούν σίγουρα το ηχητικό σύμπαν που φιλοδοξεί να μοιάζει σαν το «καρδιογράφημα» (αποτελούμενο από ηχητικά παράσιτα, λαϊκά όργανα, μουσική, ήχους της φύσης και ανθρώπινες κραυγές…) μιας σχέσης, αλλά το σημαντικότερο, δε φτάνουν ποτέ εκεί που προορίζονται: στο να προκαλέσουν το ανθρώπινο συναίσθημα.

Κάπου ανάμεσα στην επιτήδευση και τη βαρύγδουπη (θεατρική) διάθεση που βαραίνει ακόμη περισσότερο η ακατανόητη επιλογή συγκεκριμένων σκηνών (συν η «υστερική» ευκολία των συναντήσεων του αγοριού με τη μητέρα του και του κοριτσιού με τον πατέρα του στις χειρότερες στιγμές της ταινίας), ο Ομηρος Πουλάκης και η Ηλιάνα Μαυρομάτη προσπαθούν να δώσουν νόημα στο σύμπαν που έχουν πέσει ως σύμβολα δύο ερωτευμένων ανθρώπων που δεν μπορούν να είναι μαζί. Θύματα κι αυτοί, όμως, μιας ασυνεπούς και ασυνεχούς ποιητικότητας που τους κρατάει στην επιτήδευση κάθε φορά που αυτοί είναι έτοιμοι να σου μιλήσουν στην καρδιά.

Ταυτότητα ταινίας
Θολή Γραμμή

Σκηνοθεσία / Σενάριο: Μένιος Καραγιάννης
Διεύθυνση φωτογραφίας: Ηρακλής Κουγεμήτρος
Μοντάζ: Μένιος Καραγιάννης
Ήχος: Τάσος Δράζιος
Μουσική: Απόστολος Δημητρακόπουλος
Ηθοποιοί: Ηλιάνα Μαυρομάτη, Όμηρος Πουλάκης, Αγγελίνα Ρήγα, Αλέξης Κροκιδάς
Παραγωγοί: Μένιος Καραγιάννης

Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα
Έτος Παραγωγής: 2022
Διάρκεια: 89΄