Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει την παράσταση «Θυμάσαι πώς μύριζαν οι μανόλιες στη Νικαράγουα» σε σκηνοθεσία Γιώργου …
Καραμίχου. Το κείμενο είναι του Γιάννη Σουλιώτη και η παράσταση θα ανέβει στις 27, 28 και 29 Μαΐου 2011.
Υπό την αιγίδα: του Προξενείου της Δημοκρατίας της Νικαράγουα
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κείμενο: Γιάννης Σουλιώτης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Καραμίχος
Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνικά: Μανώλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Έλενα Παπανικολάου
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Λίνα Νικολακοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη – χορογράφος: Ιβάν Σβιτάιλο
Ερμηνεύουν κείμενα – τραγούδια – μουσικές:
Γιώργος Καραμίχος,
Κλειώ-Δανάη Οθωναίου,
Χάρης Ανδριανός,
Παναγιώτης Τσεβάς,
Δημήτρης Τίγκας,
Ιβάν Σβιτάιλο
Για το έργο
Μηνύματα στον τηλεφωνητή, sms, emails… Ηλεκτρονικές επιστολές.
Επιστολές από την Ελλάδα προς το Νότο της Αμερικανικής Ηπείρου.
Διαφορετικά ημισφαίρια; Διαφορετικοί δρόμοι;
Διαφορετικοί κόσμοι; Κάποτε μαζί;
Απόσταση μνήμης αίσθηση ζωής. Μέρες, νύχτες, λουλούδια, ζωή, αγάπη, φιλία, στοργή, χαμόγελα, αγωνίες, θάνατος, δάκρυα, καράβια που πεθαίνουν –η θάλασσα μένει πάντα ζωντανή- μέσα από ένα κομπιούτερ, που ενώνει ηπείρους κι ανθρώπους, αλλά φέρνει μαζί την απέραντη μοναξιά του ωκεανού…
Ένας άντρας περνάει από τη ζωή στο θάνατο κι από κει στη «μετά- ζωή».
Χρόνος συμπαγής. Γεμάτος απουσία κι έλλειψη. Γεμάτος αισθήσεις.
Χρόνος πλήρης. Πλήρης έρωτος και πόθου. Πλήρης φωτός.
Ο ήρωας τού έργου παρατηρεί -κάθετα και οριζόντια σε χώρο και χρόνο- τη ζωή του.
Περιμένει. Έχει ήδη συγχωρέσει. Πονάει. Έχει ήδη αποδεχτεί.
Η μάνα κι η απώλειά της. Ο έρωτας και η αναίρεσή του. Ο εαυτός και η ακύρωση του.
Ένας άνθρωπος που αποφασίζει να βυθιστεί.
Στα συνειδητά κι ασυνείδητα μέρη του. Να βυθιστεί πλήρως.
Κι αντ’ αυτού ίπταται. Εξυψώνεται.
Τολμάει να δει. Και τον Έρωτα. Και το Θάνατο.
Εξ ίσου. Με τόση οδύνη. Και τόση ηδονή.
Μια παράσταση με λέξεις, τραγούδια και μουσικές που ακροβατούν ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Και όνειρα. Ποτισμένα από άρωμα μανόλιας και αποχρώσεις ίριδας. Ακούγονται μουσικές και τραγούδια απ’ όλο τον κόσμο…
«Το μόνο για το οποίο δε μετανιώνω είναι η αγάπη!…
Ιδίως η αγάπη που έδωσα!»