Τί συμβολίζει για μένα ο «Χαρτοπόλεμος»;

Σε ένα υποθηκευμένο σπίτι, ένα σύγχρονο «Βυσσινόκηπο», πέντε ήρωες, τρία αδέλφια, μία κοπέλα και ένας πωλητής, όλοι εκπρόσωποι της αντιηρωικής γενιάς των τριαντάρηδων στην Αθήνα της κρίσης, κρίνονται, συγκρούονται, αλληλοαγαπιούνται και αλληλοκατασπαράζονται.

Το έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού, «Χαρτοπόλεμος», μετά την επιτυχημένη του παρουσίαση την περασμένη Άνοιξη, ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, από τις 26 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια.

Στην παράσταση, την οποία σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης, παίζουν πέντε ταλαντούχοι ηθοποιοί: Γιωργής Τσουρής, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Βαγγέλης Ρωμνιός, Παύλος Πιέρρος, Φοίβος Ριμένας.

Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα, τους ζητήσαμε να μας περιγράψουν με λίγα λόγια τί ακριβώς συμβολίζει γι’ αυτούς ο «χαρτοπόλεμος».

Γιώργος Παλούμπης, σκηνοθέτης

“Χαρτοπόλεμος είναι η σημερινή γενιά των τριαντάρηδων. Μια γενιά σκορπισμένη στον αέρα, χωρίς ρίζες στη γη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς προορισμό. Χαρτοπόλεμος είναι ένα σπίτι που πουλιέται, άνθρωποι που πουλιούνται επειδή δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν. Χαρτοπόλεμος είναι ένα θρίλερ με ένα κρυμμένο μυστικό που όταν αποκαλυφθεί θα γίνει έκρηξη. Χαρτοπόλεμος είναι μια κωμωδία που όταν τη βλέπεις γελάς πολύ γιατί παίζει με την αλήθεια σου. Χαρτοπόλεμος είναι ένα επικίνδυνο σύμπαν επί σκηνής που ζει και αναπνέει την ώρα της παράστασης. Χαρτοπόλεμος είναι μια σύμπραξη επαγγελματιών που μοιάζει με φοβερή παρέα. Χαρτοπόλεμος είναι ένα ταξίδι που συνεχίζεται.”

Βαγγέλης Ρωμνιός, συγγραφέας – ηθοποιός

“Ο «χαρτοπόλεμος» είναι μια παιδική εμμονή. Διασκέδαση, αναμεμειγμένη με φόβο και μελαγχολία. Συμβολίζει για μένα τη στιγμή εκείνη που τα παιδικά παιχνίδια σοβαρεύουν και γίνονται απαιτήσεις, ευθύνες, ενοχές. Ο ψεύτικος πόλεμος από χαρτί που μπαίνει στο στόμα και τον φτύνεις γελώντας, ξαφνικά είναι αληθινός, γεμάτος υπογραφές, κανόνες και αριθμούς. Τα πολύχρωμα κομματάκια που σκόρπιζαν στον αέρα, τώρα είναι τα όνειρα, οι στόχοι και ο χρόνος, που δεν έχουν διάλειμμα για παιχνίδι πια. Είναι οι χάρτινες, ψεύτικες, πρόχειρες φιγούρες του εαυτού μας και των γύρω μας που εντυπωσιάζουν «χορεύοντας» για μια στιγμή στην αιωνιότητα κι ύστερα μένουν σε γωνιές πίσω από τον καναπέ για πάντα ή μέχρι κάποιος να τις σκουπίσει.”

Φοίβος Ριμένας, ηθοποιός

“Ο χαρτοπόλεμος είναι ένα περίεργο παιχνίδι, μία μικρή μάχη στην οποία μπαίνω αφού έχει ήδη ξεκινήσει. Αν και τα όπλα μου είναι πολύ διαφορετικά από των υπολοίπων, η ελπίδα μου να βγω νικητής είναι το ίδιο δυνατή. Ένας τέτοιος χαρτοπόλεμος βέβαια δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να δημιουργήσει ένα μικρό χάος κι όσο κι αν μοιάζει με παιχνίδι είναι δύσκολο να υπάρξει νικητής.”

Παύλος Πιέρρος, ηθοποιός

“Θεωρώ πως συμβολίζει το νοσηρό σήμερα, απ’ τα λάθη του χθες. Μια οικογένεια, που θα μπορούσε να ‘ναι και η ίδια μας η χώρα, προσπαθεί να ξεφύγει απ την φορεμένη μιζέρια της, αλλά πηγαίνει στην μάχη με…χαρτοπόλεμο. Ο κάθε ρόλος είναι τόσο ζωντανός, αλλά συνάμα και τόσο αλληγορικός, σαν αρχέτυπο που καθρεπτίζει την κοινωνία μας. Και φυσικά ως έργο δεν “κάθεται” πάνω στο πρόβλημα, αλλά κλείνει με μια ανατρεπτική λύση του δράματος.”

Βάλια Παπακωνσταντίνου, ηθοποιός

“Έχω μια ανάμνηση. 1998. Αποκριάτικη, ξέφρενη νύχτα καρναβαλιού. Η πόρτα του πάρτι άνοιξε και όρμησαν τρελαμένοι μασκαράδες λούζοντας με απροειδοποίητα με χαρτοπόλεμο. Έπαθα σχεδόν κρίση γέλιου ενώ ο χαρτοπόλεμος είχε εισχωρήσει παντού, στόμα, μύτη, αυτιά. Δε μπορούσα να αναπνεύσω αλλά… γελούσα! Κάθε φορά βλέποντας χαρτοπόλεμο, θυμάμαι τη βραδιά που γκρεμίστηκε το σπίτι απ’ τη διασκέδαση. Νιώθω πάλι δύσπνοια αλλά… γελάω!” {Ακολουθεί η ίδια ιστορία παραμορφωμένη εξ’ αιτίας αντικατάστασης των περισσότερων λέξεων απ’ τη μεταφορική τους ερμηνεία, όπως αναγράφεται στο λεξικό.} “Οταν δεν τρώγαμε πια κρέας, μια βραδιά χωρίς φρένα και φρόνηση (ξέφρενη), χοροπηδούσαν τραγοπόδαροι Σάτυροι και μου άνοιξαν την πόρτα διπρόσωποι απατεώνες (μασκαράδες) στην ομαδική γιορτή τους (πάρτι), στο κόμμα τους κοιτώντας τον εαυτούλη τους. Έπαθα (κρίση) γέλιου και δύσπνοια γιατί (εισχώρησε παντού) σαν μικρόβιο σε αίμα και κύτταρα, μία σωρεία εγγράφων που απαιτούνται για μια απλή ενέργεια. Υπογραφές και φάκελοι λογαριασμών, συμβολαίων, εφορίας, δανείων, έφεραν πολλαπλά κοψίματα χαρτιού στο σώμα μου. Όλα αυτά σ ένα σπίτι που γκρεμίστηκε από το σκόρπισμα, ένα βράδυ του 1998 και θα κρατήσω την ανάμνηση για πάντα μέσω επίσημου διπλωματικού εγγράφου που βοηθά τη μνήμη δια της καταγραφής (μνημονίου) .”

Γιωργής Τσουρής, ηθοποιός

“Χαρτοπόλεμος. Ο τίτλος του έργου μας. Αρχικά δεν με έπεισε. Μετά κάπως μου άρεσε. Πρόσφατα έμαθα τι σημαίνει κυριολεκτικά. Αγαπάω πολύ αυτό το έργο. Αγαπάω και τον τίτλο του. Έχω πολλούς συνειρμούς πια όταν ακούω ή διαβάζω αυτή τη λέξη. Χαρτοπόλεμος. Περνάω τα λόγια μου, σετάρω φροντιστήριο, κρύβω ποτήρια με νερό στην κουίντα, κρυφοκοιτάω το κοινό πριν το σκοτάδι. -‘Πού παίζεις αυτό τον καιρό;’ -‘Εκεί, κι εκεί και σ’ αυτό και σε ‘κείνο… και στον Χαρτοπόλεμο. Ελάτε!’ -‘Πώς το λένε;’ -‘ΧΑΡΤΟΠΌΛΕΜΟ!’
Αυτά!”

Διαβάστε επίσης:

Χαρτοπόλεμος, του Βαγγέλη Ρωμνιού | Από 26 Σεπτεμβρίου, κάθε Δευτέρα & Τρίτη, στις 21:30 | Μικρό Γκλόρια