Η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος καταπιάνεται αυτή τη φορά με ένα αρκετά φιλόδοξο εγχείρημα: το ανέβασμα του εμβληματικού μυθιστορήματος της Έμιλυ Μπροντέ, που αφηγείται τον παράφορο και καταστροφικό έρωτα ανάμεσα στον Χήθκλιφ και την Κάθριν. Το έργο, σε σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα και δραματουργική επεξεργασία της Έλενας Μαυρίδου, ανεβαίνει σε δύο ξεχωριστές παραστάσεις, την Άνοιξη και το Φθινόπωρο του 2018, αντίστοιχα.
Το πρώτο μέρος, παρουσιάζεται αυτή την περίοδο και εμείς ζητήσαμε από τους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες επί σκηνής, Δήμητρα Κούζα, Μιχάλη Βαλάσογλου, Κωσταντίνο Μωραΐτη, Γιάννη Λεάκο, Μαντώ Κεραμυδά και Φελίς Τόπη, να μας μιλήσουν για τα δικά τους Ανεμοδαρμένα Ύψη.
Εκείνοι, μας έδωσαν έξι πολύ ωραίες και διαφορετικές απαντήσεις.
Δήμητρα Κούζα: Η ζωώδης κραυγή που βγαίνει από μέσα μας
Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη αντηχούν σαν «παρατεταμένη κραυγή μιας βασανισμένης ψυχής», μπορεί να διαβάσει κανείς στην εισαγωγή του βιβλίου. Είναι ο απόηχος που αφήνει καθώς κάνει το πέρασμά της από τη ζωή. Η Κάθριν και ο Χήθκλιφ βιώνουν έναν έρωτα πρωτόγονο. Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη είναι ο τόπος όπου γεννιέται αυτός ο έρωτας. Εκεί γεννιέται, εκεί πεθαίνει και εκεί ξαναζωντανεύει. Είναι η κίνηση από το σημείο Α στο σημείο Β, η επώδυνη αυτή διαδρομή της ανθρώπινης ψυχής να βρει το κέντρο της, τη γαλήνη της, αυτό που την συμπληρώνει. Στην περίπτωση της Κάθριν και του Χήθκλιφ έχουμε να κάνουμε με δύο υπάρξεις που στην πραγματικότητα είναι μία. Όταν χωρίζουν, όταν παρεκκλίνουν από τη φυσική τους πορεία, καταστρέφουν ό, τι βρουν στο διάβα τους. Και κάνουν ότι πιο ακραίο, αρκεί να ξανασμίξουν και να επέλθει ξανά η αρμονία. Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, λοιπόν, είναι αυτή η ζωώδης κραυγή που βγαίνει από μέσα μας. Ένας ξερός αγριότοπος γεμάτος αγκάθια και κοτρώνια…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
—
Μιχάλης Βαλάσογλου: Μία διαρκής έγνοια για το πώς δεν θα πάμε χαμένοι
Μία διαρκής έγνοια για το πώς δεν θα πάμε χαμένοι ως μονάδες και ως σύνολα. Τι θα κάνουμε με τις ώρες και τις μέρες, τον χρόνο που έχουμε στα χέρια μας. Αυτή η ατέρμονη σειρά μικρο-επιλογών που ρυθμίζει έναν απρόβλεπτο, μεγάλο ρου μού θυμίζει τη συγκλονιστική εξομολόγηση της Κάθριν. Η Κάθριν μοιάζει πεπεισμένη ότι μπορεί να πάρει μια απόφαση χωρίς κόστος, πως υπάρχει επιλογή χωρίς απώλειες. Δεν έχει δόλο στη σκέψη και στις πράξεις της, επιδιώκει μόνο τη βέλτιστη λύση σε μια αδιέξοδη κατάσταση, ωστόσο η πραγματικότητα την διαψεύδει. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο ποταμός των γεγονότων βγαίνει εκτός τροχιάς και μέχρι να επιστρέψει στην κοίτη του προξενεί ανεπανόρθωτες καταστροφές.
—
Κωνσταντίνος Μωραΐτης: Ο απόλυτος έρωτας και ο θάνατος
Για μένα, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη συμβολίζουν τον απόλυτο έρωτα και τον θάνατο. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δεν γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δεν γίνεται να ζήσουν και τη βίωση του θανάτου. Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova. Για μένα, λοιπόν, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη είναι μια οπτική της ουσίας του έρωτα και του θανάτου που σίγουρα δεν είναι στοιχεία υποβάθρου.
—
Γιάννης Λεάκος: Η αναζήτηση και η αναμέτρηση με τον έρωτα
Η αναζήτηση και η αναμέτρηση με τον έρωτα, τον έρωτα με δυσκολίες και αντιξοότητες είναι πάντα κάτι που φαντάζει σαν τη ιστορία των ηρώων στα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Ο εγωισμός των ανθρώπων, ο εγωισμός μας, μας κρατάει δέσμιους των αληθινών συναισθημάτων. Δε λέμε αυτά που θέλουμε τη στιγμή που τα νιώθουμε και αφήνουμε το χρόνο να μας συνθλίψει. Αυτές οι στιγμές είναι για μένα τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και μέσω της διαδικασίας των προβών κατάλαβα πόσο θύμα έχω πέσει κι εγώ ο ίδιος σε όλο αυτό. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο και να αλλάξω πράγματα σε επιλογές μου, να έλεγα αυτά που ήθελα τότε. Μιας και αυτό, όμως, δε μπορεί να συμβεί, ο άνεμος θα μας δέρνει πάντα αλύπητα…
—
Μαντώ Κεραμυδά: Οι σκέψεις που δεν έχουν βρει τον τρόπο να γίνουν λέξεις και πράξεις
Στο έργο είναι ένα σπίτι, μια κατοικία, ένας χώρος που μέσα κινούνται οι ήρωες, με τις ανάγκες και θέλω τους ανέκφραστα και τις περισσότερες φορές ανεκπλήρωτα. Σκέφτομαι, λοιπόν, πως τα δικά μου Ανεμοδαρμένα είναι ο χώρος μέσα μου, που υπάρχουν αυτές οι σκέψεις και που ακόμα δεν έχουν βρει τον τρόπο να εκφραστούν να γίνουν λέξεις και πράξεις. Μέσα στους αιώνες παρατηρώ πως ο άνθρωπος έχει πάντα τα ίδια αδιέξοδα τα οποία του φαντάζουν αξεπέραστα… Θέλει αλλά δεν αντέχει να περάσει πάνω και πέρα από αυτά, να δει τη ζωή καθαρά και έτσι όπως είναι “Απλή”’. Όταν λέω απλή δεν εννοώ εύκολη ή απλοϊκή, αλλά απαλλαγμένη από τα περιττά…
—
Φελίς Τόπη: Η ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων
Τα δικά μου Ανεμοδαρμένα Ύψη είναι η ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Γιατί αυτό στο οποίο θέλω να επιστρέφω παρά τις εντάσεις, είναι αδιαμφισβήτητα η οικογένειά μου.
Σε τέτοιο πλαίσιο μεγάλωσα, πολλών ντεσιμπέλ, τίποτα δεν καταφέρνει να μείνει ως πίσω κείμενο, όλα έρχονται στην φόρα, συγκρούονται και αντιμετωπίζονται (όπως μιλάνε μεταξύ τους και οι χαρακτήρες του έργου, αφιλτράριστα). Γιατί η ζωή στην επαρχία περιλαμβάνει χρόνια τραχιά, με βρεμένο χώμα και μονίμως σακατεμένα γόνατα (“Τρέξαμε απ’ το σπίτι ως το κτήμα χωρίς να πάρουμε ανάσα – η Κάθριν ήρθε δεύτερη γιατί ήταν ξυπόλυτη. Να θυμηθείς να ψάξεις αύριο στο βάλτο να βρεις τα παπούτσια της”), με γιγαντωμένα “δράματα” και με το πνιγηρό πλαίσιο των ηθικών κανόνων της παραδοσιακής χριστιανικής οικογένειας της επαρχίας. “Οι άνθρωποι εδώ ζουν πράγματι πολύ πιο έντονα και ουσιαστικά, είναι πολύ πιο αυτάρκεις – δεν τους απασχολούν εξωτερικά πράγματα και επιφανειακές αλλαγές. Φαντάζομαι ότι μια αγάπη μπορεί να διαρκέσει εδώ ολόκληρη ζωή.” Και γιατί πλέον καλύφθηκαν από το πέπλο του θανάτου, με τον πρόσφατο θάνατο όλων των παππούδων μου, που για μένα κλείνει κάπως αυτό το κεφάλαιο ανεπιστρεπτί (όπως καλύπτονται σιγά σιγά και τα Ανεμοδαρμένα Ύψη). “Το φυλάω ακόμη και θα σας το διαβάσω. Τα κειμήλια των νεκρών είναι τόσο πολύτιμα, όσο ακριβοί μας ήσαν όταν ζούσαν.”
Διαβάστε επίσης:
Ανεμοδαρμένα Ύψη – Μέρος Πρώτο, από τον Σίμο Κακάλα στο Θέατρο Χώρος