Τime Warps – Λαβύρινθος Χώρα: Έκθεση σύγχρονης τέχνης στα Ανώγεια

Διήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν performance, μουσική και ποιητική βραδιά, εικαστική έκθεση, επιτελεστικό δρώμενο και εικαστικό περιβάλλον με ηχοτοπίο εντός του μιτάτου.

Επιμέλεια έκθεσης : Φαίη Τζανετουλάκου, ιστορικός τέχνης

Εγκατάσταση λαβυρίνθου και ηχοτοπίο σε συγκρότημα μιτάτων.

Ένα έργο του εικαστικού Δημήτρη Λάμπρου

Εγκαίνια 30 Ιουλίου, 19:30 μ.μ
Διάρκεια έκθεσης έως τις 15 Αυγούστου

ΚΕΝΤΡΙΚΟΊ ΟΜΙΛΗΤΈΣ:
Δρ. Φαίη Τζανετουλάκου , Επιμελήτρια – Ιστορικός Τέχνης, Ειδική Γραμματέας του Προεδρείου του Ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης AICA Hellas
Γιώργος, Ίκαρος Μπαμπασάκης, συγγραφέας – ποιητής – μεταφραστής
Λευτέρης Χαρωνίτης , σκηνοθέτης
Δρ. Ευθύμης Λαζόγκας, επιμελητής – ιστορικός τέχνης, διδάσκων του Μετάτυχιακού Εικαστικών Τεχνών της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών

ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΈΝΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ:
Ορέστης Κρίκωνης, μουσικός της σύγχρονης τζαζ
Γιάννης Στεφανάκης, ζωγράφος – ποιητής
Χρυσή Σκεπέτζη, ζωγράφος – ποιήτρια
Βούλα Επιτροπάκη, ποιήτρια
Ελένη Μπενέκου, σκηνοθέτης – στιχουργός
Performance: Στέλλα Βουτουφιανάκη, Υψίφωνος, Κατερίνα Ανδρουλάκη, εικαστικός

Οργάνωση – Πολιτιστική Παραγωγή : Δημήτρης Λάμπρου
Με την υποστήριξη της περιφέρειας Κρήτης, Δήμου Ανωγείων

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ “TIME WARPS – ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΧΩΡΑ”

Μία «τελετουργία μετάβασης»

Η λέξη μιτάτο κατάγεται από τη λατινικό metatum, η οποία σημαίνει στρατιωτικό κατάλυμα.

Στους βυζαντινούς χρόνους η λέξη μιτάτο σήμαινε την υποχρέωση των πολιτών να παρέχουν κατάλυμα και τροφή στους ταξιδιώτες. Οι αρχαιολόγοι αναφέρονται σε αυτά με τον όρο θολωτές κατασκευές ή θολωτά μιτάτα, συνδέοντάς τα με μινωικούς τάφους. Σημειολογικά, η έλλειψη κύριων και πλάγιων όψεων στο σχήμα του μιτάτου εκφράζει το αντίθετο της ιεράρχησης.

Στη σπειροειδή μορφή του η ανάπτυξη του μιτάτου μας αποδεικνύει σύμφωνα με τον Βλάντιμιρ Ναμπούκοφ πως ο κύκλος,εκτυλιγμένος, αναπτυσσόμενος, δεν είναι πλέον φαύλος· έχει ελευθερωθεί.

Η ισότητα στη χρήση του χώρου, και η κυκλική μορφή της κάτοψης, συμβολίζει τον κοινοβιακό τρόπο ζωής, ο οποίος στην περιοχή του Ψηλορείτη έχει βαθιές ρίζες.

Η παλαιότερη χρονολογία (ακιδογράφημα), που υπάρχει χαραγμένη σε υπέρθυρο μιτάτου στη Νίδα, είναι αυτή του 1841, είναι το μιτάτο με το οποίο ασχολούμαστε στο συγκεκριμένο έργο, και βρίσκεται στη θέση Αστριώτικο στους πρόποδες του Ψηλορείτη.

Στόχος είναι η κατασκευή λαβυρίνθου στον περιβάλλοντα χώρο του μιτάτου και εσωτερικά του κενού χώρου του, η δημιουργία ηχοτοπίου. Το έργο θα παρουσιαστεί σε ανοιχτή εκδήλωση στους πρόποδες του Ψηλορείτη, θα μεταρσιωθεί μέσω προγράμματος “εικονικής πραγματικότητας” (VR) και θα μεταφερθεί ως εμπειρία στην Αθήνα.

Τα μιτάτα σχετίζονται φιλοσοφικά με τις ετεροτοπίες του Φουκώ, τόποι ανοιχτόι, τόποι εντόπισης, απροστάτευτοι, τόποι της υπαίθρου, ως εγγεγραμμένοι χώροι στην ίδια τη θέσμιση της κοινωνίας.

Επίσης γίνεται συσχετισμός τους με ένα είδος πραγματωμένης ουτοπίας – μίας Αντιχωροθεσίας, που ως πραγματική χωροθεσία μπορούμε να συναντήσουμε στο εσωτερικό κάθε λαού και πολιτισμού.

Δεν σχεδιάζεται μόνο μία εγκατάσταση στο χώρο, αλλά η εμπειρία του επισκέπτη μέσα σε αυτό.

Η έμφαση δίνεται στο πως χωρικά επιφάνειες και διάδρομοι, θα βιωθούν από τους επισκέπτες και στο τι αισθήσεις θα παραχθούν από αυτή τη σύνθεση. Δημιουργείται μία μετάβαση από το τοπίο μνήμης στο τοπίο εμπειρίας.

Ο χώρος επιτρέπει πολύ μεγάλο αριθμό διαφορετικών κινήσεων και δραστηριοτήτων των θεατών.

Μόνο με το βίωμα το μνημείο θα ζωντανέψει.

Η εμπειρία του υποκειμένου μέσα στο χώρο, δηλαδή ο χρόνος του.

Ο χρόνος του υποκειμένου ο οποίος έρχεται σε ρήξη με το χρόνο του μνημείου εσωτερικά.

Στόχος είναι το μνημείο να αντικατοπτρίζει το παρόν το οποίο έχει μέλλον.

Επομένως, ανασχεδιάζουμε και ανακατασκευάζουμε το χρόνο του μνημείου. Ο χρόνος που μέχρι πρότινος έρεε συνεχόμενα, σταματά και ξαναρχίζει με διαφορετικό ρυθμό.

Σήμερα, ο χώρος είναι εξαρτημένος από το χρόνο και ο αρχιτέκτονας, ο εικαστικός, ο ποιητής, μπορεί να ελέγξει μόνο τον χρόνο. Τον χρόνο της εμπειρίας διαχωρισμένο από τον χώρο του αντικειμένου.

Αυτό που ελέγχει αυτό το εγχείρημα, είναι ο χρόνος. Ο χώρος που προκύπτει, είναι αποτέλεσμα αυτού.

Ο χώρος είναι απόρροια του σχεδιασμού του χρόνου.

Σε τελική ανάλυση, το αντικείμενο της τέχνης έχει μετατοπιστεί από τον χώρο στον χρόνο.

Εγκαίνια 30 Ιουλίου, 19:30 μ.μ
Διάρκεια έκθεσης έως τις 15 Αυγούστου