Τίποτα Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς, με τον Αλ Πατσίνο

Πριν από 40 χρόνια ο Τζον Λένον του έστειλε ένα γράμμα.

Αυτός όμως δεν το έλαβε ποτέ… Μέχρι σήμερα!

Ο σεναριογράφος των επιτυχημένων ταινιών «Αυτοκίνητα», «Μαλλιά Κουβάρια», «Last Vegas» και «Crazy, Stupid Love», Νταν Φόγκελμαν, αποφασίζει να περάσει πίσω από την κάμερα, παραδίδοντας μια πανέμορφη, γλυκιά και συγκινητική ιστορία για τις πολυπόθητες δεύτερες ευκαιρίες. Στον ρόλο του ενορχηστρωτή δεν θα μπορούσε να βρεθεί κανείς άλλος από τον αξεπέραστο Αλ Πατσίνο, ο οποίος υποδύεται έναν γερασμένο ροκ σταρ, τον Ντάνι Κόλινς, η ζωή του οποίου αλλάζει εν μια νυκτί, λόγω ενός γράμματος από τον Τζον Λένον που άργησε 40 χρόνια να παραδοθεί!  

Χάρη στις παλιές του επιτυχίες από την εποχή που μεσουρανούσε, ο τραγουδιστής Ντάνι Κόλινς (Αλ Πατσίνο) δείχνει να τα έχει όλα: χρήματα, δόξα, μία νέα, σέξι αρραβωνιαστικιά και αρένες γεμάτες με θαυμαστές που τον λατρεύουν. Αλλά μετά από χρόνια έντονης ζωής, αποτυχημένων σχέσεων και συναυλιών με τα ίδια και τα ίδια τραγούδια κάθε νύχτα, η ρουτίνα καταχρήσεων έχει αρχίσει να βαραίνει τη συνείδηση του διαβόητου ρόκερ.

Έτσι, όταν ο επί πολλά χρόνια μάνατζέρ του (Κρίστοφερ Πλάμερ) του παρουσιάζει ένα γράμμα που δεν παραδόθηκε ποτέ, γραμμένο σαράντα χρόνια πριν από τον Τζον Λένον, ο Ντάνι αποφασίζει να ακούσει καθυστερημένα τη συμβουλή του ειδώλου του και να ακολουθήσει την καρδιά του. Ακυρώνει μία sold-out περιοδεία και μετακομίζει σε ένα ξενοδοχείο του Νιου Τζέρσι για να ανακαλύψει εκ νέου την αγάπη του για τη μουσική, αλλά και την οικογένεια που απαρνήθηκε αποζητώντας τη φήμη.

Λίγα λόγια για την παραγωγή

Πριν λίγα χρόνια, ο σεναριογράφος, παραγωγός και σκηνοθέτης Νταν Φόγκελμαν άκουσε μια απίστευτη ιστορία που τράβηξε την προσοχή του και δεν έλεγε να τον αφήσει. Το 1971, έμαθε, ο ανερχόμενος μουσικός και τραγουδοποιός της φολκ, Στιβ Τίλστον, είχε μόλις κυκλοφορήσει το επιτυχημένο πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο «An Acoustic Confusion». Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με το μικρής κυκλοφορίας περιοδικό Zig Zag, ένας ρεπόρτερ εξέφρασε την άποψη ότι ο Τίλστον θα μπορούσε να είναι το νέο μεγάλο αστέρι στην μουσική σκηνή. «Με ρώτησαν πόσο θα επηρέαζε τη δουλειά μου αν ξαφνικά αποκτούσα μεγάλη περιουσία και δόξα. Και, ως κάπως δήθεν νεαρός μουσικός, είπα ότι ναι, θα με άλλαζε. Θα με έβλαπτε. Το άρθρο δημοσιεύθηκε και εγώ δεν το ξανασκέφτηκα.» Τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες, ο Τίλστον έγινε ένας διάσημος μουσικός και τραγουδοποιός στη φολκ μουσική σκηνή, μένοντας πιστός στον εαυτό του, όπως σημειώνει ο Φόγκελμαν.

Το 2005 ο Τίλστον έλαβε ένα καταπληκτικό ενθύμιο από έναν συλλέκτη: ένα γράμμα με παραλήπτη τον Τίλστον και αποστολέα έναν από τους προσωπικούς ήρωές του, το πρώην Σκαθάρι, Τζον Λένον. Ο Λένον είχε διαβάσει το άρθρο στο Zig Zag και ήθελε να βεβαιώσει τον Τίλστον ότι μπορούσε να είναι πλούσιος και διάσημος αλλά και αληθινός στον εαυτό του, λέγοντας: «Το να είσαι πλούσιος δεν αλλάζει τις εμπειρίες σου με τον τρόπο που πιστεύεις.»

«Είναι ένα πολύ φιλικό γράμμα», λέει ο Τίλστον. «Δεν με κατσαδιάζει που αισθανόμουν έτσι. Και έπειτα με ρωτά στην τελευταία φράση: “τι λες για αυτό;” Και μετά γράφει το τηλέφωνό του.»

Τι θα γινόταν στη ζωή και την καριέρα του Τίλστον αν εκείνος και ο Λένον είχαν έρθει σε επαφή; Ο Φόγκελμαν επικοινώνησε με τον Τίλστον για να τον ρωτήσει τι πιστεύει εκείνος. «Ποιος μπορεί να πει;», απαντά. «Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοια “αν”. Θα ήταν συναρπαστικό να τον γνωρίσω. Μπορεί να συμπαθούσε ο ένας τον άλλον. Ή μπορεί να με αντιπαθούσε αμέσως και να μου έδειχνε την πόρτα.»

Η φαντασία του Φόγκελμαν δεν τον άφηνε σε ησυχία. «Κι αν τα πράγματα εξελίσσονταν διαφορετικά; Αν γινόταν πολύ πλούσιος αλλά και πολύ δυστυχισμένος;». Με αυτή την αφετηρία, ο Φόγκελμαν έγραψε την ιστορία του Ντάνι Κόλινς, που αναλογίζεται ολόκληρη τη ζωή του μετά από ένα παρόμοιο γράμμα.

Ο Αλ Πατσίνο ήταν ο άνθρωπος που είχε στο μυαλό του ο Φόγκελμαν κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου. «Ήταν σουρεαλιστικό το γεγονός ότι μπόρεσα να του δώσω το σενάριο. Έπρεπε να τον πείσω να με εμπιστευτεί παρόλο που δεν είχα σκηνοθετήσει ποτέ στο παρελθόν.»

Ο Πατσίνο ενθουσιάστηκε αλλά και εξεπλάγη από την πρόταση του Φόγκελμαν. «Εγώ ήμουν εκείνος που ήθελε – μπορείτε να το πιστέψετε;», λέει ο Πατσίνο. «Μπορούσε να έχει πολλούς άλλους αλλά με ήθελε και όταν ένας σκηνοθέτης με θέλει για έναν αναπάντεχο ρόλο, τότε δεν μπορώ να αρνηθώ. Το ίδιο συνέβη και με τον “Νονό” – ο Φράνσις Φορντ Κόπολα με ήθελε για τον Μάικλ Κορλεόνε όταν κανείς δεν μπορούσε να με “δει” στο ρόλο – ούτε καν εγώ. Ο Νταν είδε κάτι σε μένα και θα του είμαι αιώνια ευγνώμων για αυτό. Συνήθως διστάζω όταν πρόκειται για άπειρο σκηνοθέτη αλλά είχε τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό του που τον ακολούθησα. Το σενάριο, εξάλλου, ήταν γραμμένο μέσα από την καρδιά του. Είναι αστείο και παράξενο – και ξέρω πώς είναι αυτό. Ξέρω πώς είναι να σε χτυπούν από παντού, μετά να σε επαινούν, και έπειτα να σε χτυπούν πάλι. Είναι σαν ένα ματς πινγκ-πονγκ και εσύ είσαι η μπάλα.»

Η ταινία τελικά τον συγκίνησε: «Η ταινία μιλά για το πώς είναι να έχεις κάποιον στη ζωή σου, είτε είναι οικογένειά σου είτε όχι. Αυτό με συγκίνησε. Ελπίζω να αγγίξει και άλλους με τον ίδιο τρόπο. Θα σας μιλήσει για την δική σας ζωή και τις δικές σας σχέσεις με έναν ουσιαστικό τρόπο.»

Παρόλο που η μέρα που ο Πατσίνο είδε για πρώτη φορά την ταινία (σε μια κινηματογραφική αίθουσα εντελώς μόνος του) ήταν η «πιο αγχωτική μέρα της ζωής του», ο Φόγκελμαν έλαβε από τον Πατσίνο ένα e-mail – όνειρο για όποιον σκηνοθέτη. «Είπε ότι η τελευταία σκηνή της ταινίας ήταν η πρώτη φορά που έχει κλάψει με δική του ταινία.»

Ένας φόρος τιμής στον Τζον Λένον

Πέρα από τα δύο –ειδικά γραμμένα για την ταινία- τραγούδια που σηματοδοτούν την εξέλιξη του Ντάνι (τη μεγάλη επιτυχία «Hey Baby Doll» που είναι η ναυαρχίδα της καριέρας του και το «Don’t Look Now» που είναι το ακριβώς αντίθετο, μια υπέροχη, προσωπική δημιουργία), η δράση της ταινίας συνοδεύεται από τη μουσική του Τζον Λένον. «Οι κληρονόμοι του Λένον συμπάθησαν την ταινία», εξηγεί ο Φόγκελμαν. «Είδαν ότι είναι ένα γράμμα αγάπης προς τον Τζον κατά κάποιον τρόπο και μας επέτρεψαν να χρησιμοποιήσουμε πολλά από τα τραγούδια του. Δεν είναι διασκευές, είναι οι πρωτότυπες εκδοχές τραγουδιών όπως τα “Imagine”, “Working Class Hero” και “Cold Turkey”. Είναι σαν να έχουμε μαζί μας το σπουδαίο ταλέντο του Τζον Λένον, εκεί, ως έναν ακόμη χαρακτήρα της ταινίας».