Η επόμενη σχέση πατέρα-κόρης που θα συγκινήσει μετά το Aftersun, έρχεται με εφόδιο το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Σάντανς, την αύρα του σταρ που φέρνει πλέον ο Χάρις Ντίκινσον και την ανεξάντλητη ενέργεια της Λόλα Κάμπελ στον ρόλο μιας 12χρονης που φαίνεται να μην έχει ανάγκη τους ενήλικες.
Σύνοψη
Η Τζόρτζι, μια πολυμήχανη 12χρονη, ζει μόνη της σε διαμέρισμα στο Λονδίνο μετά τον θάνατο της μητέρας της, πείθοντας συνέχεια τις κοινωνικές υπηρεσίες ότι έχει κηδεμόνες. Η γεμάτη φαντασία και περιπέτεια ζωή της αλλάζει όταν ξαφνικά την επισκέπτεται ο πατέρας της, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ, με την αναγκαστική συμβίωση να δημιουργεί πρωτόγνωρα συναισθήματα και στους δυο.
Σημείωμα σκηνοθέτιδος
Η αρχική μου ιδέα ήταν μια ταινία τύπου Γκάι Ρίτσι για έναν εγγονό και τη γιαγιά του που προσπαθούν να βγάλουν χρήματα για να ξεχρεώσουν τον τοπικό έμπορο ναρκωτικών. Καθώς μεγάλωνα το πιο κοντινό πράγμα σε ευχάριστες ταινίες για την εργατική τάξη, ήταν τα φιλμ του Γκάι. Ξέρω ότι έδειχναν εγκλήματα, αλλά τουλάχιστον επέτρεπαν στους χαρακτήρες τους να είναι αστείοι και χαρούμενοι. Το ίδιο με τις ταινίες του Σέιν Μέντοουζ και του Τόμας Τέργκους. Αυτός ήταν ο κόσμος της εργατικής τάξης που θυμόμουν – ήμασταν ευτυχισμένοι. Πάντα με έλκυε το να κάνω κάτι τέτοιο. Το να αφήσω τα παιδιά να υπάρχουν, να είναι χαρούμενα.
Πάντα έβρισκα το πιο απίστευτο και σκοτεινό χιούμορ ολοζώντανο στην οικογένεια και την κοινότητά μου. Θα ήθελα να δω περισσότερες ταινίες της εργατικής τάξης που να είναι πιο χαρούμενες. Ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος το κάνει λίγο καλύτερα από τον βρετανικό. Λάτρεψα το The Florida Project του Σον Μπέικερ, όπου το τραύμα ήταν δευτερεύον. Σε πολλές βρετανικές ταινίες, αν ανήκεις στην εργατική τάξη, πρέπει να έχεις μια λίστα με τραύματα που θα βρίσκονται στο επίκεντρο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όσο έγραφα την ταινία έχασα τον μπαμπά μου και τη γιαγιά μου. Διάβαζα όλα αυτά τα βιβλία που έβλεπαν τη θλίψη ως μια πολύ λογική διαδικασία – και τελικά όσα έχουν γραφτεί για τα παιδιά και το πώς την αντιμετωπίζουν, με βοήθησαν περισσότερο. Τα παιδιά βλέπουν τα πάντα με έναν μαγικό τρόπο και η οπτική τους είναι πολύ διαφορετική. Άρχισα να διαβάζω για το πώς σε διάφορα μέρη του κόσμου διδάσκουν τη θλίψη σε πολύ μικρότερη ηλικία, επειδή τη βλέπουν ως μια γλώσσα ή έναν τρόπο επικοινωνίας που πρέπει να μάθουμε. Είναι φρικτό το πόσο μέσα από την κουλτούρα μας δεν μαθαίνουμε πώς να επικοινωνούμε. Θυμάμαι ως παιδί ποτέ δεν είχα την επίγνωση ότι είχα λιγότερα χρήματα από οποιονδήποτε άλλον. Νομίζεις ότι ζεις την καλύτερη δυνατή ζωή.
Σάρλοτ Ρέγκαν – Βιογραφικό σκηνοθέτιδος
Κινηματογραφίστρια από το Λονδίνο που μεγάλωσε κάνοντας χαμηλού προϋπολογισμού βίντεο για ντόπιους ράπερ έχοντας σήμερα πάνω από 200 στο ενεργητικό της. Η πρώτη της μικρού μήκους ταινία με τίτλο Standby έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, προτάθηκε για BAFTA και απέσπασε βραβείο στο Φεστιβάλ Σάντανς. Η δεύτερη με τίτλο Fry-up προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου BFI του Λονδίνου, στο Σάντανς και στο Φεστιβάλ Βερολίνου, και η τρίτη, Doggy Dave, στα Φεστιβάλ Τορόντο και Λονδίνου. Η πρώτη της μεγάλου μήκους, Το Αλάνι, πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το BBC Film/BFI και σε παραγωγή της DMC Film. Είναι μέλος του προγράμματος Sundance Ignite, νικήτρια του βραβείου Future Film and New Talent του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, και ανακηρύχθηκε International Star of Tomorrow από το περιοδικό Screen Daily για το 2020.
Ταυτότητα ταινίας
Το Αλάνι /
- Σενάριο / Σκηνοθεσία: Σάρλοτ Ρέγκαν
- Φωτογραφία: Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ
- Μοντάζ: Μπίλι Σνέντον, Ματέο Μπίνι
- Σχεδιασμός Παραγωγής: Έλενα Μουντόνι
- Κοστούμια: Όλιβερ Κρονκ
- Μακιγιάζ: Νόρα Ρόμπερτσον
- Μουσική: Πάτρικ Τζόνσον
- Πρωταγωνιστούν: Χάρις Ντίκινσον, Λόλα Κάμπελ, Αλίν Ουζούν
- Διάρκεια: 84’
- Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο
- Έτος Παραγωγής: 2023