Το άλλο τοπίο: έκθεση της Γκλόρυ Ροζάκη στη Γκαλερί 24

«Το άλλο τοπίο», είναι ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφίας της Γκλόρυ Ροζάκη, που εγκαινιάζεται, την Πέμπτη …

24 Φεβρουαρίου, στις 8 το βράδυ, στην Γκαλερί 24, στο Κολωνάκι. Η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες που προέρχονται από δουλειά περίπου δέκα ετών και περιλαμβάνονται στη δίγλωσση έκδοση που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΟΛΚΟΣ με τον ίδιο τίτλο (Το Άλλο Τοπίο, Τhe Other Landscape).

Η Γκλόρυ Ροζάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τις σχολές κλασσικής φιλολογίας και ιστορίας των Πανεπιστημίων  της Αθήνας και της Γενεύης. Σπούδασε φωτογραφία στην Σχολή Δημιουργικής Φωτογραφίας της Λωζάνης. Παρακολούθησε τα σεμινάρια φωτογραφίας του Φωτογραφικού Κύκλου και συμμετείχε σε ομαδικές του εκθέσεις. Δημοσίευσε επίσης σειρά άρθρων στο περιοδικό Φωτοχώρος του Κύκλου με θέμα τη δουλειά ξένων γνωστών φωτογράφων. Δίδαξε φωτογραφία επί έξη χρόνια στη Σχολή Φωτογραφίας των ΤΕΙ Αθήνας.

Η πρώτη της ατομική έκθεση έγινε το 1998 στη Γκαλερί 24 στην Αθήνα. Φωτογραφίες της έχουν δημοσιευτεί στα βιβλία Πορτραίτα Δρόμου, Εκδόσεις Φωτοχώρος, Μικρή Σειρά, Αθήνα 1997, και  Όταν οι Δρόμοι, με κείμενα της Μαρίας Ευσταθιάδη, Εκδόσεις Ολκός, Αθήνα 1998. Στο Στρασβούργο, όπου ζει τα τελευταία δώδεκα χρόνια, ασχολείται παράλληλα με την ψυχανάλυση και είναι μέλος του εκεί Κλινικού Τμήματος της Σχολής του Φροϋδικού Αιτίου. 

Η φωτογράφος περιγράφει το υλικό που παρουσιάζεται στο ΑΛΛΟ ΤΟΠΙΟ ως εξής:  

«Παλιότερα φωτογράφιζα κυρίως  ανθρώπους αλλά δεν διαθέτω πια το αναγκαίο μείγμα αθωότητας και αυθάδειας που απαιτείται. Το ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους δεν είναι πια φωτογραφικό. Το βλέμμα μου έλκεται περισσότερο από τη μη κίνηση (ακινησία ενός τοπίου, σιωπή ενός χώρου, ενίοτε κάποια μοναχική ανθρώπινη παρουσία) παρά από την βουή του δρόμου που όσο κι αν την  απολαμβάνω, δεν επιθυμώ να την φωτογραφίσω. Είναι μια επιλογή χαμηλών τόνων.

Προσεγγίζει τον κόσμο χωρίς  πολλές τεχνικές ή άλλες σημαντικές παρεμβάσεις.  Τίποτα ωστόσο δεν αποκλείει μια μεταστροφή μου στο μέλλον προς άλλες κατευθύνσεις. Συχνά ανακαλύπτει κανείς, όχι χωρίς κάποια έκπληξη, ότι ακόμα και διαφορετικοί  τρόποι φωτογράφισης από αυτούς που μας είναι οικείοι και αγαπητοί,  μπορούν να οδηγήσουν σε εικόνες αναμφισβήτητης  γοητείας.   Για την ώρα, πάντως,  νοιώθω ότι αυτό  το είδος της φωτογραφίας που υπηρετώ  προσφέρεται περισσότερο από άλλα, ενδεχομένως,  στο μετασχηματισμό του πραγματικού, στην δημιουργία ενός  puzzle ανοιχτού στη διαίσθηση των άλλων.

Στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς του σημερινού κόσμου όπου ζούμε κατακλυσμένοι από πληροφορίες, εικόνες και μηνύματα, ίσως  η φωτογραφία χαμηλών τόνων αποτελεί μια απαραίτητη παύση, μια στιγμή συγκέντρωσης, διαλογισμού και, γιατί όχι, σιωπής.»

Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ (Το κείμενο αυτό περιλαμβάνεται στο βιβλίο των εκδόσεων ΟΛΚΟΣ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟΠΙΟ)

Η στάση της Γκλόρυς Ροζάκη απέναντι στην τέχνη της φωτογραφίας μοιάζει να βρίσκεται πολύ κοντά στη διδασκαλία του Λαό Τσε, όπως εκφράζεται στο Τάο Τε Κινγκ, καθώς και στην ποιητική του Ζαν Ζενέ, όπως διατυπώνεται στο έργο του Ο σκοινοβάτης. Άλλωστε η τέχνη είναι μια διαρκής σχοινοβασία και ο καλλιτέχνης βαδίζει πάντα σε τεντωμένο σκοινί.

Η φωτογραφική προσέγγιση της Γκλόρυς Ροζάκη, χαμηλών πάντα τόνων, συνίσταται στην ερωτική σχέση που δημιουργεί με τον χώρο και τα εργαλεία της τέχνης της. Μια ασκητική πορεία με τερματικό στόχο να παγιδέψει το φευγαλέο, το άπιαστο, να εισχωρήσει στο αμέθεκτο, να πολιορκήσει το Άλλο, για ν’ αποσπάσει το αρχέγονο κάλλος της εικόνας.

Εικόνες που την προσπερνούν ή τις προσπερνά η ίδια επανέρχονται μέσα από την αλχημεία μιας προσωπικής μνημοτεχνικής. Από ένα απροσδόκητο κάλεσμα το βλέμμα λειτουργεί σαν μοίρα που της καθορίζει τη στιγμή που θα μνημειώσει τις δικές της πια εικόνες, μεταφέροντάς τες στην άλλη πλευρά του χρόνου.

 Από κει και πέρα το θαύμα συντελείται από μόνο του, όπως όλα τα θαύματα. Η ίδια συνεχίζει ερήμην της, χωρίς να γνωρίζει a priori το μετέπειτα – διαφορετικά η γνώση στη συγκεκριμένη διεργασία θα δρούσε σε βάρος της λάμψης του τυχαίου. Οι εικόνες της, γαλβανισμένες από μια μυστική διάρκεια για ν’ αντέχουν στη φθορά του χρόνου, διαιωνίζονται από τους άλλους.

Η Γκλόρυ Ροζάκη θέλγεται και έλκεται από τους χώρους και τα τοπία, τα οποία μεταμορφώνει σε ποιητικές εικόνες σύμφωνα με τις προσταγές της εσωτερικής της διάθεσης. Ανασυνθέτει έτσι ψηφίδα ψηφίδα το κατακερματισμένο από την  ανθρώπινη αφροσύνη τοπίο, χωρίς ούτε να το εξωραΐζει ούτε να το υποβαθμίζει. Οι εικόνες με τα τοπία  της δεν είναι ούτε ρεαλιστικές ούτε υπερρεαλιστικές, εντυπώνονται εις τα ένδον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το τοπίο κατοικεί μέσα της.

Μέσα της συναιρούνται θαυμαστά οι ψυχικοί μώλωπες με τους φωτοπαθείς κόκκους του αργύρου. Μια συναίρεση που τη βοηθά ν’ ανακαλύψει τα φωτεινά σημεία που προσδίδουν στο τοπίο μια πρωτόφαντη φωτογένεια, μια ομορφιά πέρα από κάθε επινόηση, με άλλα λόγια την αρχέγονη εικόνα του.
 Μια εικόνα που γύρω της πλανάται το αίνιγμα. Κάτι σαν αρχαϊκό μειδίαμα.

Τα φωτογραφήματα της Γκλόρυς Ροζάκη μας καταπλήσσουν και μας καθηλώνουν.
Γιατί μέσα από το φακό της η ίδια η φωτογράφος εισπνέει έκπληξη και εκπνέει εικόνες.
Χριστόφορος Λιοντάκης