Το Cinobo συνεχίζει τα αφιερώματα στους μεγαλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά και παρουσιάζει 6 ταινίες του γάλλου πρωτοπόρου που απογείωσε τη μοντέρνα κωμωδία, οι οποίες συνθέτουν μια φιλμογραφία που σπάνια προβάλλεται στο σύνολό της. Ο Ζακ Τατί και ο Κύριος Ιλό του τα βάζουν με τον σύγχρονο κόσμο και παραδίδουν μαθήματα μοντέρνου και διαχρονικού χιούμορ.
Αν υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που ανανέωσαν την κωμωδία στον κινηματογράφο, ο ευφυής, ευγενής, εύστοχος και μελαγχολικός Ζακ Τατί βρίσκεται σίγουρα ανάμεσά τους. Αν και γύρισε ελάχιστες ταινίες, ο σπουδαίος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός, κατατάσσεται μεταξύ των πιο αγαπημένων από όλες τις κινηματογραφικές ιδιοφυΐες.
Ξεκινώντας τη δεκαετία του ‘30 από τα music hall και τη μιμική, ο Τατί έχτισε μια φιλόδοξη κινηματογραφική καριέρα που αναδιαμόρφωσε τη slapstick, σωματική κωμωδία, φέρνοντάς την στο επίπεδο της υψηλής τέχνης. Έγραψε και πρωταγωνίστησε και στις έξι μεγάλου μήκους ταινίες που σκηνοθέτησε, στις τέσσερις από αυτές υποδυόμενος το alter ego του, Κύριο Ιλό. Μέσα από τον γλυκό και θορυβώδη χαρακτήρα, με το αποφασιστικά αναποφάσιστο βήμα, τη ομπρέλα στο χέρι και την πίπα στο στόμα, ο Τατί επινόησε ένα γοητευτικό σύμβολο της ανθρωπότητας που χάθηκε σε μια εποχή που εκσυγχρονίζεται αδυσώπητα.
Ακολουθούν αναλυτικές πληροφορίες για τις ταινίες:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μέρα Γιορτής (Jour de Fête, 1949)
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ζακ Τατί, πρόδρομος μιας μικρής σε μέγεθος αλλά μεγαλειώδους σε αξία φιλμογραφίας, που αποτέλεσε μια ανανεωτική ματιά στην κωμωδία, βασισμένη στα οπτικά ευρήματα και στην κίνηση του σώματος. Βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Βενετίας.
Οι Διακοπές του Κυρίου Ιλό (Mr. Hulot’s Holiday, 1953)
Η πρώτη μας γνωριμία με τον Μεσιέ Ιλό, το εμβληματικό alter ego του Ζακ Τατί που θα πρωταγωνιστούσε σε τρεις ακόμα ταινίες του. Ένα μοναδικό είδος κινηματογραφικού χιούμορ που παραμένει ως και σήμερα αμίμητο και ανυπέρβλητο, σε μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών.
Ο Θείος μου (My Uncle, 1958)
Ένας ήρωας που αντιτίθεται στον μοντέρνο τρόπο ζωής γίνεται η αφορμή για μια απίστευτα μοντέρνα κωμωδία. Πανέξυπνη κριτική των νέων τάσεων που φέρνει μαζί της η κάθε εποχή, γλυκιά και συναισθηματική ταινία που βρίσκει τον Τατί σε μεγάλη φόρμα, με ασταμάτητες οπτικές ιδέες.
Playtime (1967)
Σταθερά και δικαιωματικά στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, το αριστούργημα του Τατί είναι μια άψογα ενορχηστρωμένη και χορογραφημένη οπτικοακουστική σύνθεση που επαναπροσδιορίζει το κινηματογραφικό κάδρο για να χαρτογραφήσει το χάος της μοντέρνας εποχής.
Ο Κος Ιλό στο Χάος της Κυκλοφορίας (Traffic, 1971)
Η τελευταία ταινία στην οποία ο Τατί ενσάρκωσε την εμβληματική περσόνα του Κυρίου Ιλό είναι ακόμα ένα έξοχο δείγμα του μοναδικού οπτικού στιλ του και του απαράμιλλου κωμικού του timing.
Parade (1974)
Το απόλυτο βαριετέ δια χειρός Ζακ Τατί, στην ιδιοσυγκρασιακή τελευταία ταινία της καριέρας του, μερικά χρόνια μετά την εμπορική αποτυχία του μνημειώδους Playtime. Ο Τατί επιστρέφει στις ρίζες του, σε μια λιγότερο γνωστή στιγμή της φιλμογραφίας του, απαραίτητη για τους φανς του.