Η αδελφή μου χορεύει.
Η γιαγιά μου γελάει και μετά τραγουδάει:
«Ένα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο!
Ένα φιλάκι…»
Δύο αδέλφια, ο Κοσμάς και η Λουκία, που έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον παππού τους ο καθένας, βιώνουν τις μικρές, ακατανόητες γι αυτούς, αλλαγές στη συμπεριφορά του καθώς εκείνος γερνάει. Κι όταν πια πεθαίνει, ξέρουν βαθιά μέσα τους πως η αγάπη του θα τους συντροφεύει για πάντα.
Η Αργυρώ Πιπίνη είναι ηθοποιός και συγγραφέας. Αγαπάει τα βιβλία, ζει για τα βιβλία αλλά και από τα βιβλία. Έχουν εκδοθεί δώδεκα βιβλία της για παιδιά και εφήβους. Eπίσης διδάσκει θέατρο (επί 16 χρόνια) σε διάφορες δραματικές σχολές, μεταφράζει λογοτεχνία, κείμενα για το θέατρο, παιδικά βιβλία.Το 2012 βραβεύτηκε από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας για τη δουλειά της και το 2013 αναγράφηκε στους τιμητικούς πίνακες της IBBY (The International Board on Books for Young People) για τις μεταφράσεις της.Έχει οργανώσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής και project για παιδιά και ενήλικες με θέματα από έργα κλασικής λογοτεχνίας, από δικά της βιβλία, από ποίηση και ζωγραφική, σε συνεργασία με διάφορους φορείς.
Η Μαριλένα Μελισσηνού γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα και σπούδασε Fine Αrts στο University for the Creative Arts of Canterbury και στο University of the Arts London όπου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές το 2010. Ενώ ζει και εργάζεται στο Λονδίνο πηγαινοέρχεται στην Αθήνα διατηρώντας έτσι τους δεσμούς με την πόλη της.
Η ζωγραφική και ψηφιακή δουλειά της Μαριλένας είναι ένα παιχνίδι βασισμένο στην Φιλοσοφία των Αναμνήσεων. Τα πορτρέτα της είναι ένας διάλογος μεταξύ της μνήμης και της ζωγραφικής, μορφές προγόνων και οικογένειας που έχουν χαραχτεί ζωντανά στην μνήμη κάποιου μέσα από τις οικογενειακές φωτογραφίες. Πρόσωπα που ενώ δίνουν την αίσθηση «του γνωστού και του οικείου», μπορεί να μην τα έχεις συναντήσει ποτέ.
Μπορεί τελικά η ζωγραφική να μας κάνει να συσχετιστούμε μαζί της, να μας δημιουργήσει μνήμες, να μας ξυπνήσει συναισθήματα και να μας επηρεάσει τόσο βαθιά που θα μας διαμορφώσει ως άτομα; Μπορεί να οικειοποιηθεί την ικανότητα της οικογένειας να μας δημιουργεί συλλογικές σταθερές και δεδομένα, τα οποία μας καθορίζουν και συνεχίζουν να επενεργούν πάνω μας ακόμα κι όταν η φυσική τους παρουσία λείπει; Αρκεί απλά να το ανακαλύψουμε. Ως τότε, ας αφεθούμε στο
αίσθημα της ικανοποίησης και πληρότητας που η ζωγραφική έχει την ικανότητα να μας προσφέρει, όπως χαρακτηριστικά λέει και η ίδια.
Το βιβλίο Το Δικό τους ταξίδι είναι η πρώτη εικονογραφική της δουλειά, το οποίο θεώρησε άκρως ενδιαφέρον και εποικοδομητικό, καθώς συνέβαλε σημαντικά στην υποστήριξη του θεωρητικού υπόβαθρου των σπουδών της, επικύρωσε τη βαθιά της πεποίθηση σύμφωνα με την οποία η εικονογράφηση ενισχύει τον λόγο.
