Το Δωμάτιο, του Λένι Άμπραμσον

Η Seven Films παρουσιάζει στους κινηματογράφους από τις 4 Φεβρουαρίου 2016 την ταινία Το Δωμάτιο (THE ROOM) σε σκηνοθεσία του Λένι Άμπραμσον.

Σύνοψη

Ο Τζακ είναι ένα ζωηρό πεντάχρονο αγόρι που ζει με τη Μαμά του. Εκείνη τον φροντίζει, τον προστατεύει, παίζει μαζί του και του διηγείται ιστορίες. Κάθε άλλο παρά φυσιολογική είναι όμως η ζωή τους, καθώς ζουν σε ένα μικρό χώρο χωρίς παράθυρα – το Δωμάτιο. Η Μαμά έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε αυτά τα δέκα τετραγωνικά για το Τζακ. Όσο η περιέργεια του μικρού αγοριού όμως μεγαλώνει, τόσο πιο εύθραυστη γίνεται εκείνη. Μαζί θα προσπαθήσουν να αποδράσουν για να έρθουν αντιμέτωποι με κάτι ακόμη πιο τρομακτικό: τον αληθινό κόσμο.

Διάρκεια: 118’

Μπρι Λάρσον, Τζέικομπ Τρέμπλεϊ

Σενάριο: Έμα Ντόναχιου,

βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της ίδιας (Εκδόσεις Ψυχογιός)

ΧΡΥΣΗ ΣΦΑΙΡΑ

ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ ΣΕ ΔΡΑΜΑ

ΜΠΡΙ ΛΑΡΣΟΝ

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ

ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ

Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΜΠΡΙ ΛΑΡΣΟΝ)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝ/ΦΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ

Το μυθιστόρημα

Η ιστορία του Δωματίου κατέπληξε κριτικούς κι αναγνώστες, όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα της Ντόναχιου το 2010, κι όχι μόνο έγινε bestseller, αλλά χαρακτηρίστηκε κι άμεσα κλασσικό.  Μία ωδή στην αγάπη μιας μητέρας και του παιδιού της  και το ανθρώπινο σθένος, το μυθιστόρημα διερευνά τους δεσμούς  γονέα και παιδιού, όπως λίγα έχουν κάνει στο παρελθόν. Κανένα μυθιστόρημα επίσης δεν είχε ως κεντρικό αφηγητή ένα πεντάχρονο παιδί, που ο κόσμος που γνωρίζει είναι μονάχα ένα δωμάτιο. Η ατελείωτη αγάπη της μητέρας του, του έχει επιτρέψει να είναι ένα στοργικό παιδί γεμάτο όρεξη κι απορίες για τη ζωή.

Οι New York Times έγραψαν ότι το βιβλίο «παρουσιάζει ένα μοναδικό τρόπο έκφρασης της αγάπης, ενώ μας δίνει μια νέα οπτική στον κόσμο που ζούμε».

Ο σεναριογράφος Μάικλ Κάνινγχαμ (Οι Ώρες) είπε: «Το Δωμάτιο είναι σπάνιο φαινόμενο, ένα έργο τέχνης. Δε μπορώ να το συγκρίνω με κανένα άλλο βιβλίο. Μπορώ μόνο να πω ότι είναι πολύ δυνατό, σκοτεινά όμορφο κι επαναστατικό».

Το βιβλίο άρχισε πολύ γρήγορα να συγκεντρώνει βραβεία και διακρίσεις, κι έφτασε μέχρι τους φιναλίστ για το Βραβείο Man Booker.  Πολύ σύντομα μετά την κυκλοφορία του, ξεκίνησαν οι συζητήσεις για τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη.

Η ταινία

Θα μπορούσε όμως μία ιστορία τόσο κλειστοφοβική και τόσο μοναδική στο μυαλό ενός μικρού παιδιού να μεταφερθεί με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη; Το σενάριο ανέλαβε η ίδια η συγγραφέας Έμα Ντόναχιου, που μαζί με τον Λένι Άμπραμσον κι ένα αφοσιωμένο καστ θα το φέρνανε εις πέρας.

Η ανακατασκευή του Δωματίου

Η Έμα Ντόναχιου ήταν αναμφισβήτητα η καλύτερη υποψήφια για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της ιστορίας, που δούλεψε με τόση λεπτομέρεια, στην οθόνη. Η Ντόναχιου δεν είχε ξαναγράψει σενάριο για τον κινηματογράφο. Είχε αποφασίσει ήδη όσο έγραφε το μυθιστόρημα, ότι θα ξεκινούσε και το σενάριο για την ταινία.

«Πάντα ένιωθα ότι το Δωμάτιο θα μπορούσε να γίνει ταινία, γιατί η ιστορία έχει τρομερή δυναμική, αλλά ήξερα επίσης ότι μόνο ένας πολύ έξυπνος σκηνοθέτης θα ήξερε πως να το οπτικοποιήσει», αναφέρει η ίδια.

«Άρχισα να δουλεύω το σενάριο πριν ακόμη εκδοθεί το βιβλίο. Σκέφτηκα ότι ήταν ιδανική χρονική στιγμή γιατί δε θα παρέμβαινε κανείς. Ήθελα ν’ αρπάξω αυτή τη δύναμη και να έχω έτοιμο το προσχέδιο για τη στιγμή που θα ερχόταν η ιδέα. Οι συγγραφείς βασανιζόμαστε πολύ συχνά με αβεβαιότητες κι ανασφάλεια, αλλά με το Δωμάτιο, τα ένστικτα μου ήταν πάντα καθαρά και δυνατά».

Όπως είχε προβλέψει, το θέμα της ταινίας προέκυψε πολύ γρήγορα κι εκείνη ήταν προετοιμασμένη και πολύ ενθουσιασμένη ταυτόχρονα. «Ο Τζακ θα αποκτούσε υπόσταση, δε θα παρέμενε απλά μια αίσθηση», αναφέρει. 

Η ιστορία του Τζακ και της Μαμάς ήρθε απρόσμενα στη Ντόναχιου. Είχε γράψει ήδη αρκετά μυθιστορήματα και βιογραφίες, αλλά τίποτα τόσο δημοφιλές όσο το Δωμάτιο.  Η Ντόναχιου εμπνεύστηκε από την αληθινή ιστορία της Ελίζαμπεθ Φριτζλ- ένα κορίτσι από την Αυστρία, που κρατούνταν φυλακισμένο από τον πατέρα της σε ένα μπουντρούμι για 24 χρόνια. Κατά την αιχμαλωσία της, η Φριτζλ είχε γεννήσει αρκετά παιδιά, μερικά από τα οποία μεγάλωσαν μαζί της στο σφραγισμένο δωμάτιο.

Η Ντόναχιου δεν ενδιαφερόταν τόσο για τα εγκλήματα που διέπραξε ο πατέρας της Φριτζλ, όσο για τα μεγαλύτερα ερωτήματα που προέκυπταν για την ανθρώπινη φύση και την ανάγκη για επιβίωση : Πώς να ήταν άραγε να είναι μητέρα σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο; Πώς μεγαλώνεις ένα παιδί αποκομμένο από την κοινωνία; Τί θα συνέβαινε αν ξαφνικά ζούσες στο μοντέρνο κόσμο μετά από μια ζωή αιχμαλωσίας;

«Ήταν ένας τρόπος να πάρει κανείς την πιο ακραία κατάσταση γονέα και παιδιού για να εξερευνήσει περαιτέρω τις εμπειρίες τους και την καθημερινότητα τους. Μία από τις ιδέες πίσω από το Δωμάτιο, είναι ότι τα παιδιά έχουν την τάση να ευδοκιμούν. Όσο λαμβάνουν αγάπη και στοργή, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, προσαρμόζονται και βρίσκουν τον τρόπο να είναι καλά και να μεγαλώνουν».

Οι ίδιες ιδέες παρέμειναν στην καρδιά του σεναρίου. Η Ντόναχιου γνώριζε ωστόσο ότι το σενάριο απαιτούσε μία αμεσότητα που δε χρειάζεται στο γραπτό λόγο. Η φωνή του Τζακ οδηγεί τους αναγνώστες στο βιβλίο, αλλά η ταινία έπρεπε να φέρει το κοινό αντιμέτωπο με τη ζωή της Μαμάς και του Τζακ στο Δωμάτιο.

«Δεν ήθελα να υπάρχει πολύ αφήγηση πάνω στην εικόνα. Ήταν η προφανής επιλογή, αλλά δεν ήθελα να βγει λογοτεχνικό. Χρησιμοποιήσαμε αφήγηση, αλλά ποτέ για να εξηγήσουμε κάτι ή να τονώσουμε τα συναισθήματα. Αντίθετα, συχνά λειτουργεί ενάντια σ’ αυτό που βλέπουμε, σαν μια αντίστιξη του τι συμβαίνει με το τι βρίσκεται στο μυαλό του Τζακ».

Για να μη νιώθει το κοινό ασφυκτικά με το χώρο του Δωματίου, η Ντόναχιου το χώρισε σε ζώνες, καθεμία από τις οποίες ήταν τεράστια στα μάτια του Τζακ. «Προσπάθησα πολύ να δημιουργήσω υπο-χώρους όπως ο Κάτω από το Κρεβάτι, η Ντουλάπα και το Μπάνιο. Δεν ήθελα να επικεντρωθώ στον περιορισμό του χώρου, αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν έτσι – όπως οι φυλακισμένοι- που έχουν δημιουργήσει τεράστιους κόσμους στα κεφάλια τους. Το Δωμάτιο προκαλεί τρόμο σ’εμάς, αλλά για το Τζακ είναι το σπίτι του, κι έτσι θα’πρεπε να παρουσιάζεται».

Η μεγαλύτερη πρόκληση στην ταινία είναι πως θα ισορροπούσε το κλειστοφοβικό σκηνικό στο πρώτο μέρος της ταινίας με την υπερβολή του κόσμου έξω από αυτό. Ενώ δείχνει να έχει τελειώσει η μάχη τους, σύντομα θα γίνει φανερό ότι η ελευθερία τους θα απαιτήσει όσα απαιτούσε και το Δωμάτιο. «Όσο βρισκόμαστε στο Δωμάτιο, υπάρχει ο περιορισμός στο χώρο και τις επιλογές, αλλά υπάρχει και η μαγεία ενός κόσμου που κατασκευάζει η Μαμά με το Τζακ κάθε μέρα», παρατηρεί η Ντόναχιου. «Το δεύτερο μέρος της ταινίας είναι πολύ διαφορετικό, αλλά είναι αυτό που κάνει  την ταινία καθολική. Μπορεί να μην έχουμε ζήσει τις εμπειρίες αυτές εμείς, αλλά υπήρχε στη ζωή κάθε ανθρώπου το σημείο που συνειδητοποιεί ότι έχει αλλάξει η σχέση με το γονιό του».  Ο Τζακ βλέπει μία τελείως διαφορετική εκδοχή της μαμάς του- στο Δωμάτιο εκείνος ήταν αποκλειστικά το επίκεντρο της, ενώ τώρα πρέπει να τη μοιραστεί και να την παρακολουθεί με άλλους ανθρώπους».

Η Μαμά όχι μόνο έχει να ξεπεράσει το τραύμα της, αλλά έχει και μια ορδή δημοσιογράφων στο κατόπι της. Παλεύει να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της και να βρει νέους τρόπους να συνδεθεί με το Τζακ.

Όσο η Ντόναχιου έβλεπε την ιστορία της να παίρνει σάρκα και οστά στο πλατό, η διαδικασία τη μάγευε. «Ένα μυθιστόρημα είναι ο ιδιαίτερος μικρός σου κόσμος», αναφέρει. «Η ταινία είναι ομαδική δουλειά. Το αποτέλεσμα έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που πρόσθεσε ο Λένι κι αυτό το εκπληκτικό καστ. Όσο αγαπώ την αυτονομία μου και να γράφω, αυτή η εμπειρία μου έδωσε απεριόριστη χαρά».

Σκηνοθετώντας το Δωμάτιο

Η Έμα Ντόναχιου γνώριζε ότι χρειαζόταν έναν ευρυματικό σκηνοθέτη για να δώσει στο Δωμάτιο τη ζωή που είχε οραματιστεί, αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι θα λάμβανε ένα μακροσκελές γράμμα από έναν Ιρλανδό που θα της εξηγούσε επακριβώς πως θα το έκανε αυτό. Το γράμμα ήταν από τον Λένι Άμπραμσον, γνωστό για τα WHAT RICHARD DID και FRANK.  Η Ντόναχιου αναφέρει: «Το γράμμα του Λένι ήταν τρομερά λεπτομερές, θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως αυτός ο άνθρωπος με καταλαβαίνει. Ένιωσα ότι το πάθος του προερχόταν από το γεγονός ότι ο ίδιος είναι πατέρας, από την ίδια του την εμπειρία. Όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε το σενάριο μαζί, αναφερόμασταν συχνά στα παιδιά μας, κι αυτό έγινε δυνατός δεσμός με το πέρασμα του χρόνου».

Μεταξύ άλλων, ο Άμπραμσον έγραψε: «Το Δωμάτιο είναι ο κόσμος του Τζακ και ταυτόχρονα η φυλακή της Μαμάς». Η Ντόναχιου λέει: «Ο Λένι κατάλαβε ότι δε χρειαζόταν να κλείσει το θεατή σε ένα κλειστοφοβικό δωμάτιο. Είχε δει το χώρο σαν ένα μικροσκοπικό σύμπαν που θα μπορούσε η κάμερα να εξερευνήσει. Κατανοεί ότι εκεί που η Μαμά βλέπει κίνδυνο, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος αγάπη κι ασφάλεια για το Τζακ».

Ο Άμπραμσον γοητεύτηκε άμεσα με το βιβλίο, το βρήκε εξαιρετικά διορατικό. «Το βιβλίο με επηρέασε βαθιά ως σκηνοθέτη, ως γονιό, ακόμη κι ως πρώην παιδί», σχολιάζει. «Είχα πολύ δυνατά συναισθήματα κι όραμα για την ταινία, φανταζόμουν ακόμη και τους διαλόγους που έκανα με την Έμα πριν τη γνωρίσω. Θέλησα να στείλω ένα γράμμα για να εκφράσω αυτό που ήθελα να πω καθαρά και παθιασμένα.  Όταν κάθησα να το γράψω κατέληξε να είναι μια μικρή ανάλυση του βιβλίου, και όλα τα προβλήματα που θεωρούσα ότι ένας σκηνοθέτης θα συναντούσε στην κινηματογραφική του μεταφορά και τρόπους να τα αποφύγει».

Αρχικά η Ντόναχιου ήταν διστακτική, αλλά ο Άμπραμσον με την Element Pictures συνέχισαν να την εντυπωσιάζουν και τα κομμάτια του παζλ είχαν αρχίσει να ενώνονται. Το  Film4 (Δώδεκα Χρόνια Σκλάβος, Slumdog Millionaire) και το Irish Film Board ενώθηκαν με την ομάδα στη συνέχεια. Ακολούθησε η Καναδική No Trace Camping. Ο Άμπραμσον ήταν ευγνώμων για την ελευθερία που του έδωσε η ομάδα του.  «Δουλεύαμε σε ένα καλό προστατευμένο περιβάλλον, κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κάνεις μια ταινία σαν κι αυτή».

«Το μεγαλύτερο ερώτημα για εμένα και την Έμα, ήταν πως θα μεταφέραμε ένα τόσο εσωτερικό βιβλίο. Κατά κάποιο τρόπο είχα τις απαντήσεις στο κεφάλι μου όταν διάβαζα το μυθιστόρημα. Η καθαρή αφήγηση από τον Τζακ στην ταινία θα έχανε όλη την οικειότητα που είχε στο βιβλίο. Πρόσθεσα κάποια αφήγηση, αλλά ήταν ελάχιστη. Ο Τζακ παραμένει ωστόσο στο επίκεντρο της ιστορίας, παραμένει σε κάθε πλάνο. Οι δύσκολες επιλογές ήταν πως θα τον εμφανίσουμε, οι εκφράσεις του προσώπου του, σε ποια σημεία των διαλόγων μεταξύ ενηλίκων θα δώσει βάρος. Τα βιβλία μπορούν να σου πουν κάποια πράγματα άμεσα, αλλά ο κινηματογράφος όχι, κι ούτε θα έπρεπε να το επιχειρήσει- έχει άλλα εκφραστικά μέσα. Έχει και πρόσωπα. Το πρόσωπο ενός μικρού παιδιού είναι από μόνο του πολύ δυνατό. Ειδικά όταν παρουσιάζεται ταυτόχρονα η ενήλικη οπτική».

«Θα ήταν ίσως εύκολο να προσεγγίσω την ιστορία με πιο στυλιζαρισμένο τρόπο, με animation ίσως, αλλά ένωθα εξαρχής ότι θα ήταν λάθος», παρατηρεί ο Άμπραμσον. «Χάνοντας τη φυσικότητα, θα χανόταν και κάποια από την αλήθεια των πραγμάτων που συμβαίνουν στους ήρωες, επομένως και η ουσία της ιστορίας». 

Αναζητώντας το Τζακ

Το Δωμάτιο θα ήταν πετυχημένο μόνο με τον κατάλληλο μικρό ηθοποιό που θα άντεχε την τεράστια περσόνα του Τζακ. Ολόκληρη η ταινία βασιζόταν σε εκείνον και υπήρχαν φυσικά ενδοιασμοί για το αν θα βρίσκανε ποτέ ένα παιδί τόσο αθώο και παρατηρητικό ταυτόχρονα.

Ο Λένι Άμπραμσον θυμάται: «Πολλά βράδια ξαγρυπνούσα από το άγχος, φοβόμουν ότι δε θα βρίσκαμε τον Τζακ. Έπρεπε να είναι ένα πεντάχρονο παιδί, κι αυτό από μόνο του παρουσίαζε τεράστια δυσκολία. Οι περισσότεροι ρόλοι παιδιών σ’ αυτήν την ηλικία απαιτούν να είναι απλά ο εαυτός τους. Στην προκειμένη χρειαζόμασταν τον κατάλληλο ηθοποιό, κάτι που είναι δύσκολο για έναν ενήλικα πόσο μάλλον για αυτή την ηλικία».

Η έρευνα ήταν εξοντωτική, ο Άμπραμσον έβλεπε ατελείωτες κασσέτες και οντισιόν. Οι συντελεστές αποφάσισαν να ξεκινήσουν την έρευνα λίγους μήνες πριν τα γυρίσματα γιατί δε θέλανε το παιδί να έχει μεγαλώσει μέχρι αυτά να ξεκινήσουν.

«Γνώρισα πολλά φανταστικά παιδιά» θυμάται ο σκηνοθέτης. «Ερωτεύτηκα πολλά και είδα πολλές πιθανότητες. Αλλά όταν ο Τζέικ (Τρέμπλεϊ) μπήκε στο δωμάτιο, ξεχώρισε από όλα, δεν ήταν απλά γοητευτικός και γλυκός, ήταν και καλός ηθοποιός. Ένιωσα ότι έπιασα το τζακποτ. Οι συναγερμοί χτυπούσαν κι έπεφτε γκλίτερ από το ταβάνι».

Για το Τζέικομπ, η κατανόηση του Τζακ του ήρθε φυσικά. «Δεν ξέρει τίποτα για τον έξω κόσμο», παρατηρεί ο ίδιος, «αλλά ξέρει από τη Μαμά του ότι πρέπει να είναι γενναίος».

Ο Άμπραμσον βρήκε το δικό του τρόπο να δουλέψει με έναν τόσο νέο ηθοποιό. «Νομίζω ότι είναι σημαντικό να μιλάμε στα παιδιά σαν ενήλικους- κι αυτό ήταν μια μεγάλη αλήθεια για το Τζέικ», λέει. «Μιλούσαμε πολύ σοβαρά για το χαρακτήρα του, τις σκηνές, πάντα βέβαια σε όρους που ένα παιδί της ηλικίας του θα καταλάβαινε. Ο Τζέικ έχει αυτή την αγνότητα ενός μικρού παιδιού, αλλά έχει ταυτόχρονα και τρόμερη υπομονή και σπάνια εργασιακή ηθική- ήταν υπέροχο να δουλεύουμε μαζί του. Στην αρχή ήταν νευρικός, αλλά σύντομα άρχισε να τρέχει στο πλατό με τα εσώρουχα του και να κάνει φάρσες στους συντελεστές».

Ο Άμπραμσον είχε ακόμη ένα σύμμαχο στην καθοδήγηση του Τζακ: τη Μπρι Λάρσον. «Περάσανε πολύ χρόνο μαζί κι ανέπτυξαν έναν απίστευτο δεσμό. Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη η ερμηνεία της Μπρι ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε τον Τζακ. Ήταν πραγματικά ανιδιοτελές. Της είπα ότι ένιωθα σα να σκηνοθετεί κι εκείνη μαζί μου τις σκηνές μαζί του».

Ο Τζέικομπ Τρέμπλεϊ αναφέρει: «Η Μπρι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Παίζαμε πολύ μαζί, φτιάχναμε πράγματα, γίναμε καλύτεροι φίλοι. Με βοήθησε πολύ στο χαρακτήρα μου- μαζί είμασταν στεναχωρημένοι, θυμωμένοι, φοβισμένοι και πολύ πολύ χαρούμενοι».

Μία από τις πιο δύσκολες σκηνές του Τρέμπλεϊ ήταν όταν έπρεπε να τον τυλίξουν στο χαλί για να αποδράσουν. Ο Τζέικομπ θυμάται: «Ήταν πολύ σκοτεινά εκεί και μου ήταν δύσκολο να αναπνεύσω. Όταν βγήκα έξω, η Μπρι ήταν εκεί και με περίμενε».

Η Μπρι Λάρσον μεταμορφώνεται στη Μαμά

Ο ρόλος της γυναίκας που ο Τζακ ξέρει απλά ως Μαμά, εκτείνεται από τη μητρική αγωνία, από το φόβο και τη λύπη στο δέος και την άνευ όρων αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της. Η Μπρι Λάρσον εμφανίστηκε ως πολλά υποσχόμενη ηθοποιός το 2014 στο Μικρά Όμορφα Πλάσματα (SHORT TERM 12), και πρόσφατα έδειξε το εύρος της στο πλάι της Έιμι Σούμερ στο Κατακούτελα (TRAINWRECK). Δεν έχει υποδυθεί ποτέ ξανά όμως κάτι που να θυμίζει έστω το ρόλο της Μαμάς.

Η Λάρσον προσέγγισε τη Μαμά με τρομερή αφοσίωση και δέσμευση – από την αλλαγή της φυσικής της κατάστασης μέχρι την εκτενή ψυχολογική έρευνα για τον τοκετό- στην επιθυμία της να δικαιώσει τη Μαμά, να αποδώσει σωστά τι έχει περάσει στο Δωμάτιο και πως επικεντρώνει κάθε κομμάτι του εαυτού της στο μέλλον του Τζακ.

Γνώριζε ότι οι αντιθέσεις στο χαρακτήρα της Μαμάς θα ήταν μια πρόκληση. Από τη μία, η Μαμά ήταν η ίδια ένα παιδί που του αφαιρέθηκε το δικαίωμα για ζωή ακριβώς στην ενηλικίωση κι αναγκάστηκε να χτίσει μια συναισθηματική πανοπλία για να επιβιώσει. Είχε όμως και μια ακατανίκητη αφοσίωση στον Τζακ και στην ευκαιρία να εξελιχθεί όπου κι αν ήταν- αυτό το κομμάτι της Μαμάς προκαλούσε δέος στη Μπρι.

«Δε νομίζω ότι η Μαμά περίμενε ότι θα αποδρούσε ποτέ» λέει η Μπρι Λάρσον. «Πίστευε ότι η ελπίδα ήταν μάταιη. Πάντα πίστευε όμως ότι ο Τζακ θα έβγαινε. Όταν κατέστρωσε σχέδιο για να αποδράσει, ήταν η απόλυτη ανιδιοτελής πράξη.  Έπρεπε να έχει πίστη ότι εκείνος θα τα καταφέρει, αλλά δε θεώρησε ποτέ ότι θα μπορούσε κι εκείνη να έχει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή».

Η Λάρσον ασχολήθηκε σχολαστικά με την προετοιμασία της για το Δωμάτιο. Προσέλαβε προπονητή και ξεκίνησε δίαιτα και βάρη, μέχρι που είχε αδυνατίσει πάρα πολύ αλλά πρόσθεσε μυϊκό βάρος, φτάνοντας περίπου στο 12% σε σωματικό λίπος. «Αυτή η φυσική προετοιμασία με έβαλε σε μια συγκεκριμένη νοοτροπία», αναφέρει. «Ένιωθα πιο επιθετική, περισσότερο σαν πολεμίστρια, αλλά ταυτόχρονα πολύ πεινασμένη και κουρασμένη. Μου έδωσε μια αίσθηση του πως μπορεί να αισθανόταν η Μαμά στα τόσα χρόνια αιχμαλωσίας με ελάχιστο φαγητό».

Ταυτόχρονα, άρχισε να περιορίζει τις κοινωνικές της αλληλεπιδράσεις για να μπει στη μοναχική κατάσταση που βρισκόταν η Μαμά. Όταν έπρεπε οπωσδήποτε να βγει, φρόντιζε να φοράει πολύ δυνατό αντιηλιακό για να μη τη βλέπει το φως του ήλιου.

«Ήθελα να κατανοήσω πλήρως πως ήταν για εκείνη να βρίσκεται τόσο καιρό κλεισμένη σε ένα δωμάτιο. Πιστεύω ότι θα πέρασε από πολλά κύμματα- πανικό, αποδοχή, αλλά πιστεύω επίσης ότι τον περισσότερο καιρό βαριόταν απλά τη ρουτίνα και τη μονοτονία. Για να το βιώσω καλύτερα, πέρασα πολύ καιρό μέσα στο σπίτι κι έβγαινα απλά για να πάω στο γυμναστήριο. Είχα πολύ λίγες συνδέσεις με τον εξωτερικό κόσμο και φρόντιζα να μη με βλέπει ο ήλιος, όπως δεν έβλεπε και τη Μαμά για χρόνια».

Η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς βοήθησε τη Λάρσον να καταλάβει που βρήκε η Μαμά το κουράγιο να πιστέψει στο μέλλον του Τζακ. Για να μάθει περισσότερα για την ψυχολογία και τις επιπτώσεις του τραύματος στη Μαμά, η Λάρσον πέρασε χρόνο με το γιατρό Τζον Μπρίερ, καθηγητή ψυχιατρικής στο USC και ειδικό στα εφηβικά τραύματα.

«Αυτό που έμαθα από εκείνον, είναι ότι για να επιβιώσεις σε τέτοιες καταστάσεις, το μυαλό σου απομονώνει ένα μέρος της συνείδησης σου. Οπότε στο Δωμάτιο, η Μαμά κλείνει κάποια κομμάτια του εαυτού της για να επιβιώσει και να είναι η καλύτερη μητέρα που μπορεί. Όταν όμως αποδρά, συνειδητοποιεί ότι όλα αυτά τα κομμάτια επανέρχονται», αναφέρει. «Η ειρωνία είναι ότι μόλις νιώσει ασφαλής, τότε αρχίζουν να συμβαίνουν όλα στο μυαλό της. Πάντα ένιωθα ότι η Μαμά αρχίζει να ζει ότι συμβαίνει στο Δωμάτιο το λεπτό που βγαίνει από αυτό».

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης της Λάρσον εμβάθυνε όλο και περισσότερο. Ο σχεδιαστής παραγωγής της έδωσε λευκά ημερολόγια που σκόπευε να τοποθετήσει στην παλιά της κρεβατοκάμαρα, κι εκείνη τα γέμισε με λέξεις μιας 17χρονης που δε γνώριζε τίποτα για το Δωμάτιο, το Τζακ ή τι την περίμενε. «Ήταν καταπληκτικό όταν έγραφα αυτά τα ημερολόγια- ήταν σαν εξάσκηση για να μάθω ποιά ήταν η Μαμά πριν το Δωμάτιο» αναφέρει.

Όταν η Μαμά επιστρέφει στο παλιό της δωμάτιο (το οποίο έχει παραμείνει σα μουσείο της νιότης της), η Λάρσον ήθελε να έχει πλήρη αμεσότητα αυτή η σκηνή. «Το μόνο που ήξερα είναι ότι δεν ήθελα να δω αυτό το χώρο παρά μόνο όταν θα γυρίζαμε τη σκηνή εκεί. Η πρώτη φορά που η Μαμά το ξαναβλέπει, είναι η πρώτη φορά που εγώ το βλέπω γενικά, κι επειδή ο Ίθαν επέλεξε αντικείμενα απευθείας από την παιδική μου ηλικία, υπήρχαν όλα αυτά τα συναισθήματα που έπρεπε να υπάρχουν».

Ο Άμπραμσον έμεινε άφωνος από την αφοσίωση της Λάρσον. «Ανησυχούσα τόσο πολύ να βρω το Τζακ και η αλήθεια είναι ότι χωρίς τη Μπρι δε θα υπήρχε ταινία», αναφέρει.  «Είναι τόσο επιδέξια και τόσο πρόθυμη να το φτάσει μέχρι τέλους, που δε νομίζω ότι θα μπορούσε άλλη να δώσει τόση συναισθηματική αληθοφάνεια στη Μαμά».

Η Λάρσον εξηγεί ότι η σύνδεση της με το χαρακτήρα έχει ένα προσωπικό τόνο. «Όταν μετακομίσαμε για πρώτη φορά στο Λος Άντζελες, η μαμά μου, εγώ και η αδερφή μου, ζούσαμε σε ένα μικρό στούντιο, το οποίο ήταν περίπου διπλάσιο από το Δωμάτιο. Είχαμε πολύ λίγα χρήματα, η καθεμιά μας είχε από τρία ρούχα και λίγα παιχνίδια» περιγράφει η Λάρσον. «Παρόλα αυτά υπήρχε κάτι απλό και μαγικό σε εκείνο τον καιρό. Για τη μαμά μου, ξέρω ότι ήταν πάρα πολύ επώδυνο να προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της και να στηρίξει ταυτόχρονα δύο παιδιά. Αλλά το θυμάμαι σα τον καιρό που έμαθα τη δύναμη της φαντασίας. Δεν είχαμε πολλά, αλλά η μαμά μας δημιουργούσε παιχνίδια από το τίποτα, ακόμη κι από πακέτα ζάχαρη».

«Φυσικά η εμπειρία μου δεν ήταν καθόλου τραυματική σε σχέση με αυτό που συμβαίνει στη Μαμά και τον Τζακ, αλλά όταν διάβασα το βιβλίο, συνδέθηκα με το παιδί και τη μαμά του που περνάνε μια επώδυνη αλλά όμορφη περίοδο. Ερωτεύτηκα την απλότητα του Τζακ και πως έφερνε τόση ελπίδα κι αγάπη σε κάτι που σε κάθε άλλη περίσταση θα ήταν σκοτεινές συνθήκες».

Η Λάρσον σημειώνει ότι στον έξω κόσμο η Μαμά έχει μια πολύ διαφορετική εμπειρία από το γιο της. «Ο Τζακ δεν ήξερε ποτέ τον κόσμο, οπότε τον ανακαλύπτει για πρώτη φορά», σημειώνει. «Η Μαμά ωστόσο βγαίνει από το Δωμάτιο με τόσες προσδοκίες και η πραγματικότητα της κατακερματίζεται. Φανταστείτε να γυρνάτε στο σπίτι που πιστεύατε ότι μένουν οι γονείς σας, αλλά εκείνοι έχουν χωρίσει. Τα παλιά σου ρούχα είναι όλα εκεί, αλλά τίποτα δε σου κάνει κι ό,τι βλέπεις και ακούς σου είναι ξένο και περίεργο. Η έφηβη κρεβατοκάμαρα σου είναι η ίδια αλλά εσύ είσαι τελείως διαφορετικός. Η Μαμά νόμιζε ότι επιστρέφει στο σπίτι, αλλά είναι μια εξωγήινη σε ένα οικείο περιβάλλον. Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε τη σύνδεση με κάποια στιγμή της ζωής μας που νιώσαμε ότι οι ζωές και οι σχέσεις μας δεν είναι αυτό που πιστεύαμε ότι ήταν».

Είναι η βαθιά αντοχή  της Μαμάς και ο ισχυρός δεσμός της με τον Τζακ που την κρατάνε από το χείλος του γκρεμού. Για τη Λάρσον, αυτό λειτούργησε μόνο εξαιτίας της σχέσης της με τον Τζέικομπ Τρέμπλεϊ. «Πριν γνωριστούμε, ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ότι δε θα επικοινωνούσαμε- αλλά συνέβη άμεσα, αμέσως μόλις αρχίσαμε να μιλάμε για τα Star Wars», θυμάται και γελάει. «Από εκεί και πέρα ήταν απλά ο χρόνος που περάσαμε μαζί, που παίζαμε, που τρώγαμε πίτσα, που απλά μιλούσαμε».

Η Λάρσον αναφέρει ότι ήταν ο Άμπραμσον που τους έκανε και τους δύο να νιώθουν ασφαλείς. «Η συνεργασία με το Λένι ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιβραβεύσεις της ζωής μου» δηλώνει. «Είναι τόσο ευαίσθητος και στοργικός, κι έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Και μου έκανε το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε: με εμπιστεύτηκε πλήρως με αυτό τον τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα».

ΜΠΡΙ ΛΑΡΣΟΝ

Η Μπρι Λάρσον έχει ήδη μια εντυπωσιακή καριέρα ως μία από τις πιο ευέλικτες ηθοποιούς σήμερα. Έλαβε πολλά βραβεία και υποψηφιότητες για την ερμηνεία της  στην ταινία Μικρά Όμορφα Πλάσματα ( SHORT TERM 12) του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον, το 2014. Ο ρόλος της Γκρέις της χάρισε το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο και στα Βραβεία Gotham, και μία υποψηφιότητα στα Βραβεία Critics’ Choice.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι η Λάρσον θα πρωταγωνιστήσει στην παραγωγή των Universal και Legendary Pictures KONG: SKULL ISLAND. Μετά το Δωμάτιο, θα τη δούμε στην παραγωγή του Μάρτιν Σκορτσέζε FREE FIRE, στο πλευρό των Σάρλτο Κόπλεϊ και Κίλιαν Μέρφι. Πρόσφατα, η Λάρσον συμμετείχε στο Κατακούτελα ( TRAINWRECK) του Τζουντ Άπατοου. Τον προηγούμενο Δεκέμβρη την είδαμε στο πλευρό του Μαρκ Γουόλμπεργ στο THE GAMBLER.

Το 2013, οι Los Angeles Times την αποκάλεσαν « It Girl» γιας το Φεστιβάλ SXSW με τέσσερις ταινίες της στο πρόγραμμα. Μαζί με το  Μικρά Όμορφα Πλάσματα ( SHORT TERM 12), το οποίο απέσπασε το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Κοινού, είχε ρόλους στα Ονειρεμένο Τώρα (THE SPECTACULAR NOW ) και στο Δον Ζουάν (DON JON), οπού υποδυόταν την κυνική μικρή αδερφή του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ. Και οι δύο ταινίες είχαν επιλεγεί για τα φεστιβάλ Sundance και SXSW.

Η Λάρσον έχει εμφανιστεί επίσης στο 21 JUMP STREET , ενώ έλαβε εξαιρετικές κριτικές για την ερμηνεία της στο  Στα Όρια (RAMPART), όπου υποδυόταν την κόρη του Γούντι Χάρελσον,  και για το United States of Tara.

Άλλες ταινίες που συμμετείχε είναι οι SCOTT PILGRIM VS. THE WORLD και GREENBERG.

Εκτός από ηθοποιός, η Λάρσον είναι συγγραφέας και σκηνοθέτιδα. Η μικρού μήκους ταινία της THE ARM απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας στο περσινό Sundance. Το   WEIGHTING, συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ SXSW .

Γεννημένη στο Σακραμέντο, ξεκίνησε τις σπουδές της στην υποκριτική σε ηλικία 16 ετών, και ήταν η νεαρότερη ηλικιακά φοιτήτρια στο American Conservatory Theater του Σαν Φρανσίσκο. Ζε μόνιμα στο Λος Άντζελες.

ΤΖΕΪΚΟΜΠ ΤΡΕΜΠΛΕΪ

Ο Τζέικομπ Τρέμπλεϊ γεννήθηκε το 2006 στο Βανκούβερ του Καναδά κι άρχισε να εμφανίζεται σε πολλά διαφημιστικά από το 2010. Σε ηλικία πέντε ετών, ο Τζέικομπ  έκανε γρήγορα τη μετάβαση στη μεγάλη οθόνη κι επιλέχθηκε για το Στρουμφάκια 2 (SMURFS 2), όπου υποδύεται το γιο του Νιλ Πάτρικ Χάρις. Ακολούθησαν τα τηλεοπτικά Motive για το ABC, Mr. Young για τη Disney, κι ένας ρόλος στην τηλεταινία My Mother’s Future Husband.

Σήμερα, ο 8χρονος πια Τζέικομπ βρίσκεται στα γυρίσματα για την ταινία BURN YOUR MAPS, όπου θα εμφανιστεί με τη Βέρα Φαρμίγκα. Νωρίτερα φέτος ολοκλήρωσε τα γυρίσματα του SHUT IN με τη Ναόμι Γουότς. Μετά το Δωμάτιο, θα τον δούμε στο BEFORE I WAKE με τους Κέιτ Μπόσγουορθ και Τόμας Τζέιν.

Όταν ο Τζέικομπ δεν υποδύεται κάποιο χαρακτήρα, του αρέσει να μαθαίνει για τα ερπετά, το kickboxing και να παίζει με τα Lego του.

ΛΕΝΙ ΑΜΠΡΑΜΣΟΝ

Ο Λένι Άμπραμσον σπούδασε Φιλοσοφία στο Κολλέγιο Trinity του Δουβλίνου, όπου σκηνοθέτησε αρκετές μικρού μήκους ταινίας με την κινηματογραφική ομάδα που είχε δημιουργήσει με τον Εντ Γκίνεϊ. Αποφοίτησε μετ’επαίνων και συνέχισε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στην Καλιφόρνια.

Η μικρού μήκους ταινία του, 3 JOES, απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ του Κορκ και το Βραβείο Organizer στο Φεστιβάλ του Ομπερχάουζεν.

Έχει σκηνοθετήσει αμέτρητα διαφημιστικά για την Ιρλανδέζικη τηλεόραση, όπως και για την Αγγλία, προτού αναλάβει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ADAM & PAUL, που κυκλοφόρησε το 2004.

Το ADAM & PAUL απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας στο Φεστιβάλ  Galway Film Fleadh και το Μέγα Βραβείο στο Φεστιβάλ της Σόφια.

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, GARAGE, επιλέχθηκε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών το 2007 και απέσπασε το Βραβείο CICAE. Η ταινία επίσης τιμήθηκε με τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Σεναρίου και Ηθοποιού στα Ιρλανδικά Βραβεία Τηλεόρασης και κινηματογράφου (IFTAs) το 2008.

Ο Άμπραμσον έχει σκηνοθετήσει την τηλεοπτική σειρά τεσσάρων ωριαίων επεισοδίων Prosperity για το RTE, για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την Τηλεόραση, πάλι στα Ιρλανδικά Βραβεία Τηλεόρασης και κινηματογράφου (IFTAs) του 2008.

Το WHAT RICHARD DID, η τρίτη ταινία του κυκλοφόρησε το 2012 με εξαιρετικές κριτικές. Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ του Τορόντο για πρώτη φορά και ακολούθησαν το Φεστιβάλ του Λονδίνου και της Τριμπέκα.

Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, το FRANK, έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance το 2014.

Επόμενες ταινίες του μετά το Δωμάτιο, είναι το THE LITTLE STRANGER, που ετοιμάζει με τους Potboiler και Film4, και το NEVERHOME, με την Element Pictures και το Film4.

ΕΜΑ ΝΤΟΝΑΧΙΟΥ

Η Έμα Ντόναχιου γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1969 και ζει πλέον στον Καναδά. Γράφει μυθιστορήματα και ιστορικά βιβλία, όπως και σενάρια για το ραδιόφωνο, το θέατρο και τον κινηματογράφο.  Είναι ευρέως γνωστή για το μυθιστόρημα Το Δωμάτιο, που ήταν υποψήφιο για Βραβείο Man Booker και Orange, ενώ απέσπασε το Βραβείο Commonwealth (Καναδάς/ Καραϊβική) και το Βραβείο Rogers Writers’ Trust and Hughes & Hughes Irish Novel of the Year.

Κάποιοι αξιοσημείωτοι τίτλοι της είναι οι Stir-fry, Hood, Landing , Touchy Subjects, από ιστορικά τα Slammerkin, The Woman Who Gave Birth To Rabbits, Life Mask, The Sealed Letter και Astray και το παραμύθι Kissing The Witch.