Είναι βράδυ και καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή μου, κρατώ στα χέρια μου το καινούριο μου βιβλίο. Απέναντί μου, η λευκή σελίδα, με κοιτάζει επίμονα και το ίδιο επίμονα την κοιτάζω και εγώ. Μέσα σε περίπου χίλιες λέξεις πρέπει να γράψω όλα αυτά που θα έγραφα αν αυτό το βιβλίο δεν ήταν δικό μου. Μέσα σε λίγη ώρα πρέπει να γράψω τη γνώμη μου για αυτό το παραμύθι σαν να μην ήμουν ο δημιουργός του. Πριν με πάρει ο ύπνος πρέπει να έχω δώσει ένα τέλος σε αυτό το άρθρο και να έχω σιγουρευτεί ότι υπήρξα δίκαιος και αντικειμενικός με τον συγγραφέα και το βιβλίο του. Ή μήπως όχι;
Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου δύο χρόνια. Μία ημέρα που, σκεπτόμενος τη ζωή μου και τα δικά μου παιδικά χρόνια, αναρωτήθηκα πόσο εύκολο είναι τελικά να είναι γονιός. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως ο κάθε ένας από εμάς έχει υπάρξει παιδί, έχει υπάρξει γιός ή κόρη κάποιου, και έχοντας ζήσει κάποιες εύκολες ή δύσκολες εμπειρίες, έχει τη δική του ιστορία να μας πει. Και έτσι, ξεκίνησα να γράφω την ιστορία του Παύλου. Του μικρού μου ήρωα που το μόνο που έψαχνε και επιθυμούσε, ήταν μια όμορφη οικογένεια για εκείνον.
Μα σιγά σιγά, η ιστορία του Παύλου, άρχισε να γίνεται η δική μου ιστορία, άρχισε να γίνεται η ιστορία του κάθε ανθρώπου που σε κάποιο σημείο της ζωής του έχει αναζητήσει λίγη αγάπη, λίγη αποδοχή, λίγη ασφάλεια. Και έτσι, αυτή η ιστορία, έπαψε πλέον να μου ανήκει και ξεκίνησε να αγκαλιάζει κάθε ευαίσθητο άνθρωπο που ήξερα, κάθε δυσκολία που είχα αντιμετωπίσει, κάθε ανάγκη που είχα δημιουργήσει. Και ήταν τότε που αυτή η ιστορία άρχισε να ωριμάζει περισσότερο στο μυαλό μου, άρχισε να συναρμολογείται στη φαντασία μου, άρχισε να γεμίζει τις άδειες σελίδες του υπολογιστή μου. Μαζί όμως, άρχισε να γεμίζει και κάθε λευκή «σελίδα» της ψυχής μου, να αμβλύνει κάθε γωνία, να ζεσταίνει κάθε παγωμένο σημείο της καρδιάς μου.
«Το Γονεοτροφείο» έγινε το σπίτι της ελπίδας, έγινε η αγκαλιά, έγινε το μέρος όπου κάθε ανθρώπινο πλάσμα, παιδί ή ενήλικας, ερχόταν για να βρει την πιο σημαντική αγκαλιά της ζωής του! Σαν μια παράλληλη ιστορία, ξυπνούσε η ανάγκη μου να γράψω κάτι για όλους εμάς που, σαν ενήλικες, είχαμε βρει τις πόρτες κλειστές και τα «όχι» να σηκώνονται σαν τοίχος. Μια παράλληλη ιστορία για όσους παγιδευτήκαμε στα πρέπει του κόσμου και σε αυτά που οι άλλοι περίμεναν από εμάς. Μια ιστορία για τη δύναμη που χρειάζεται ώστε να μείνεις όρθιος και σταθερός τη στιγμή που η αμφισβήτηση και η σκέψη πως δεν είσαι αρκετά καλός έρχεται να σε ρίξει στα σκοτάδια της θλίψης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για δύο ολόκληρα χρόνια, ο Παύλος, η Αλίκη, ο Αλκαίος, η Φώφη και ο Φώτης ήταν οι φανταστικοί μου φίλοι. Και τους αγάπησα τόσο πολύ, που στο τέλος μεταμορφώθηκαν σε αληθινά πρόσωπα. Έγιναν η παρέα που ξεπηδούσε μέσα από τον υπολογιστή μου κάθε φορά που καθόμουν στο πάτωμα και προσπαθούσα να τους δώσω την τελική τους μορφή. Μέχρι που η ψυχή μου ένιωσε έτοιμη για αυτό το ταξίδι, γράφτηκε η τελευταία πρόταση και η ιστορία μοιράστηκε σε φίλους εκπαιδευτικούς και ψυχολόγους για το τελικό πέρασμα και την έγκριση ότι όλα είχα αποδοθεί σωστά. Με συνοδοιπόρο τις Εκδόσεις Άγκυρα, για ακόμα μια φορά, ξεκίνησε τότε η αναζήτηση του κατάλληλου εικονογράφου. Του ανθρώπου που θα καταλάβαινε καλύτερα από όλους όσα κρύβονταν πίσω από τις λέξεις και θα έδινε στους ήρωες μου την έγχρωμη «ζωή» που άξιζαν. Και κάπως έτσι, ο Βασίλης Παπατσαρούχας αποδέχτηκε την πρόταση και ξεκίνησε να μοιράζεται τις γνώσεις και την τέχνη του μαζί μας.
Με δύο κρατικά βραβεία εικονογράφησης στο ενεργητικό του και δύο βραβεία ΕΒΓΕ, ο Βασίλης Παπατσαρούχας είναι ο άνθρωπος, που στα δικά μου μάτια, μεταμόρφωσε αυτό το βιβλίο σε ένα συλλεκτικό έργο τέχνης. Κάθε εικόνα και ένας μοναδικός πίνακας ζωγραφικής, κάθε εικόνα και ένας καμβάς γεμάτος συναισθήματα, κάθε σελίδα και ένα διαφορετικό ταξίδι μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό. Και φτάσαμε! Με ασφάλεια, με αγάπη, με αγκαλιά και αποδοχή.
«Το Γονεοτροφείο» είναι ένα ενήλικο παραμύθι για παιδιά και ένα παιδικό παραμύθι για ενήλικες. Διαβάζοντας το, σαν απλός αναγνώστης τώρα, πιστεύω πως ναι, αυτό είναι επιτέλους ένα βιβλίο για μεγάλους και ένα παραμύθι για παιδιά. Πώς μπορούν να συνυπάρξουν και τα δύο, μη με ρωτάτε. Αυτή είναι η μαγεία των παραμυθιών, ίσως αυτή να είναι και η μαγεία που έχει λείψει από τη ζωή μας.
Αν είστε λοιπόν από αυτούς που επίσης συλλέγουν παραμύθια όπως εγώ, αν νιώθετε «χαμένοι» σε έναν κόσμο που συνεχώς μας αποξενώνει, αν πιστεύετε ότι αξίζει να κάνουμε υπομονή για όσα αξίζει να έρθουν στη ζωή μας, τότε αυτό είναι ένα παραμύθι για εσάς! Αν κάποτε νιώσατε ότι έπρεπε να ακολουθήσετε όσα η γνώμη του κόσμου προσπαθούσε να σας επιβάλει, αν σας προσπέρασαν χωρίς να δουν όσα η καρδιά σας είχε να προσφέρει, αν νιώσατε μόνοι και «μικροί», τότε αυτή είναι η ιστορία που θα μιλήσει στην καρδιά σας. Αν σας έχει λείψει η τρυφερότητα και η αγκαλιά ή αν ονειρευτήκατε να ζείτε δίπλα σε ανθρώπους που θα σας αγαπήσουν μόνο γι΄αυτό που είστε, τότε «Το Γονεοτροφείο» έχει τις πόρτες του ανοιχτές για εσάς όπως τις έχει ανοιχτές και για εμένα.
Και πιστέψτε με, δεν έχει σημασία ποιο όνομα είναι τυπωμένο στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Σημασία έχει τι μπορεί αυτό το βιβλίο να αφήσει στο μυαλό και στην καρδιά μας…
Καλή ανάγνωση!