Πιστεύω πως όλοι έχετε ενημερωθεί για το “σκάνδαλο” που ξέσπασε όταν αποκαλύφθηκε πως πίσω από το όνομα Robert Galbraith, του ανερχόμενου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, βρίσκεται η πασίγνωστη και πολύ αγαπημένη συγγραφέας του “Harry Potter”, J.K. Rowling.
Η ίδια, θέλοντας να δοκιμάσει την συγγραφική της τύχη χωρίς να βασίζεται στην πρότερη επιτυχία της, εξέδωσε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα υπογράφοντας με ψευδώνυμο, κάτι που όταν αποκαλύφθηκε προκάλεσε σωρεία συζητήσεων και την ίδια στιγμή, απέφερε στην ίδια πολλά εκατομμύρια δολάρια, αφού το συμβόλαιο μυστικότητας που είχε υπογράψει με γνωστό δικηγορικό γραφείο, καταπατήθηκε κατά κράτος. Όπως και να ‘χει, η ουσία είναι μία. Πως είτε με την μία υπογραφή, είτε με την άλλη, έχουμε να κάνουμε με ένα σπουδαίο βιβλίο.
Ο Κόρμοραν Στράικ, έχοντας χάσει ένα πόδι στο Αφγανιστάν, εργάζεται ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, με τους πιστωτές του να τον αναζητούν, τη φιλενάδα του να τον έχει εγκαταλείψει, με το γραφείο του να έχει μετατραπεί σε τόπο κατοικίας. Μια μέρα, ο Τζον Λάντρο, μπαίνει στο γραφείο του θέλοντας να του αναθέσει μια υπόθεση. Να βρει τα πραγματικά αίτια του θανάτου της αδερφής του μερικούς μήνες πριν, του διάσημου σούπερ μόντελ Λούλα Λάντρι, γνωστή με το πρωσονύμιο Κούκος, τον οποίο η αστυνομία απέδωσε σε αυτοκτονία, κάτι για το οποίο ο ίδιος δεν έχει πεισθεί. Με φόντο το σκοτεινό Λονδίνο, ο Στράικ θα βυθιστεί στα άδυτα ενός κόσμου φαινομενικής λάμψης και πολυτέλειας και θα ανακαλύψει σταδιακά πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και πως πίσω από τα δυνατά φώτα κρύβονται τα πιο αποτρόπαια μυστικά.
Η Rowling ξέρει να πλάθει μυστήριο, να το χειρίζεται και να μας εκπλήσσει με τρόπους συναρπαστικούς, συγκλονιστικούς και ανατρεπτικούς. Δεν έχει σημασία σε ποιο λογοτεχνικό είδος αναφερόμαστε. Η μυθιστορία, θέλει τέχνη, και η Rowling την κατέχει με έναν τρόπο που μόνο ευλογημένος μπορεί να θεωρηθεί. Όσον αφορά την ιστορία του “Κούκου”, όσο κι αν προσπαθούμε κατά την διάρκεια της ανάγνωσης, δεν μπορούμε να μαντέψουμε τι θα γίνει στη συνέχεια, με τις ανατροπές και τις εκπλήξεις να είναι συνεχείς, ευχάριστες και αν μη τι άλλο, καλοδεχούμενες. Γιατί σε μια εποχή που το αστυνομικό μυθιστόρημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μοιάζει να βαλτώνει, εκείνη καταφέρνει να μας δώσει κάτι το διαφορετικό, κάτι που τραβάει την προσοχή μας και κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, κάτι που αποδίδει όχι μόνο τώρα, αλλά που μπορεί ν’ αποδώσει και στο μέλλον.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένα από τα πολύ θετικά στοιχεία της ιστορίας αυτής, είναι εξαιρετικός κεντρικός της πρωταγωνιστής, ο Στράικ, που αν και χαρακτηρίζεται κάποιες κλασσικές πινελιές του αστυνομικού μυθιστορήματος, έχει μια ολότελα δικιά του ταυτότητα, κάπως αντισυμβατική, με την οποία όμως μπορείς κατά έναν περίεργο τρόπο να ταυτιστείς. Ο τρόπος σκέψης του είναι εντυπωσιακός και γοητευτικός συνάμα, η προσωπικότητά του προσεχτικά δομημένη και τελικά, λατρεύεις να τον μισείς. Αυτός ο αντιήρωας, λοιπόν, σε συνδυασμό με το πανέξυπνο σενάριο της ιστορίας, παρά που στην αρχή σου δίνει λανθασμένα την αίσθηση του τετριμμένου, σε παρασύρουν σε έναν κόσμο πλούτου και ασυδοσίας, μέσα στον οποίο χάνεσαι και δεν βγαίνεις παρά μονάχα όταν φτάσεις στην τελευταία σελίδα, ευχόμενος -ίσως- να είχε λίγο ακόμα. Και το γεγονός πως, εκτός των άλλων, η Rowling δεν χρησιμοποιεί το Λονδίνο μόνο ως φόντο της ιστορίας της, αλλά το μετατρέπει σε έναν από τους πρωταγωνιστές της, είναι κάτι το μαγικό από μόνο του.
Η γραφή της Rowling έχει αδιαμφισβήτητα κάτι από μαγεία. Καταφέρνει να σε κερδίσει από τις πρώτες κιόλας σελίδες και να σε καθηλώσει, προσφέροντάς σου μια ιστορία που βρίθει μυστηρίου, αγωνίας και έντασης. Κι αν κάποιος έχει διαβάσει και το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο, κι εφόσον είναι φανατικός της αναγνώστης, θα μου κάνει τρομερή εντύπωση αν η γραφή του “Κούκου” δεν του έδωσε την αίσθηση του οικείου. Το κείμενο έχει αυτό το “κάτι” που χαρακτηρίζει την Rowling και την κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλους συγγραφείς της εποχής της. Σίγουρα, το αστυνομικό μυθιστόρημα, είναι κάτι πολύ διαφορετικό σε σύγκριση με την φανταστική λογοτεχνία, αλλά η αγαπημένη συγγραφέας αποδεικνύει πως το έχει και περιμένουμε με μεγάλη αγωνία τι θα μας δώσει στο μέλλον. Γι’ αυτό, λοιπόν, αναμένουμε με αγωνία και λαχτάρα τον “Μεταξοσκώληκα”, για να την απολαύσουμε ακόμα μια φορά.