Ο Κύκλος Μουσικής Δωματίου Μπετόβεν κοινός παρονομαστής υποδέχεται την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου, στις 8:30 το βράδυ, το Lyskamm Quartet [Κουαρτέτο Εγχόρδων Λύσκαμ], ένα νεανικό σχήμα από την Ιταλία με πολλές ευρωπαϊκές διακρίσεις και διεθνή καλλιτεχνική πορεία.
Στο ρεσιτάλ τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η Cecilia Ziano [Τσετσίλια Τσιάνο] (βιολί), η Clara Franziska Schötensack [Κλάρα Φαντσίσκα Σαίτενζακ] (βιολί), η Francesca Piccioni [Φραντσέσκα Πιτσόνι] (βιόλα) και ο Giorgio Casati [Τζόρτζο Καζάτι] θα παρουσιάσουν κουαρτέτα για έγχορδα των Μπετόβεν, Ντονατόνι και Μπάρτοκ. Η εμφάνιση του Κουαρτέτου Λύσκαμ στο Μέγαρο πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ιταλικό Moρφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, στο πλαίσιο της σειράς συναυλιών Suono italiano που προωθούνται με την υποστήριξη της Ιταλικής Εθνικής Επιτροπής Μουσικής-CIDIM και τoυ Ιταλικού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.
Με αφορμή τα Κουαρτέτα του Μπετόβεν
Πολλοί σπουδαίοι συνθέτες, όπως ο Χάυντν και ο Μότσαρτ, έγραψαν μουσική για κουαρτέτο εγχόρδων, ένα ενόργανο σύνολο που υπήρξε το πλέον χαρακτηριστικό της εποχής του Κλασικισμού, ανοίγοντας ένα νέο σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής. Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven, 1770-1827), κατά την πρώτη δημιουργική του περίοδο, η οποία διήρκεσε έως το 1802 περίπου, αναζήτησε τον προσωπικό του δρόμο δημιουργώντας το δικό του ιδιαίτερο ύφος γραφής, αφού προηγουμένως αφομοίωσε και αξιοποίησε την κληρονομιά των κλασικιστών ομότεχνών του. Το Πέμπτο κουαρτέτο για έγχορδα σε λα μείζονα, έργο 18, με το οποίο αρχίζει το πρόγραμμα του ρεσιτάλ, προέρχεται από τη συλλογή των Έξι κουαρτέτων τα οποία είχε παραγγείλει ο πρίγκιπας Λόμπκοβιτς στον συνθέτη. Το τετραμερές Κουαρτέτο αρ. 5 γράφτηκε το 1799 και χαρακτηρίζεται από κομψότητα, λυρισμό και ευρηματικότητα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ατμόσφαιρα αλλάζει στη συνέχεια, με το σύντομο έργο Souris sans sourire [Ο ποντικός δίχως χαμόγελο] για κουαρτέτο εγχόρδων του Φράνκο Ντονατόνι (Franco Donatoni, 1927-2000). O ιταλός μετασειραϊστής συνθέτης το έγραψε το 1988 κατόπιν παραγγελίας του Ensemble intercontemporain, του διάσημου γαλλικού συνόλου σύγχρονης μουσικής που ίδρυσε ο Πιερ Μπουλέζ το 1976. Με τη σύνθεση αυτή, ο Ντονατόνι, όπως αναφέρει ο ίδιος σε παλαιότερο σημείωμά του για το έργο του, δεν επιδιώκει να εισαγάγει συνθετικές καινοτομίες, αλλά να δημιουργήσει ένα νέο συνεκτικό άκουσμα, το οποίο να παραπέμπει στον ήχο ενός μόνο οργάνου και όχι τεσσάρων.
Ο επίλογος της βραδιάς ανήκει στον Μπέλα Μπάρτοκ (Béla Bartόk,1881-1945), μιας από τις σπουδαιότερες μορφές της μουσικής του 20ού αιώνα, και στο Kουαρτέτο για έγχορδα αρ. 6 σε ρε μείζονα, Sz 114, το οποίο φέρει επιρροές από τον τρόπο γραφής του ώριμου Μπετόβεν. Είναι το τελευταίο κουαρτέτο για έγχορδα του ούγγρου μουσουργού, γράφτηκε το 1939 και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1941 κατόπιν πολλών αντιξοοτήτων –όχι μόνο λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και λόγω του θανάτου της μητέρας του Μπάρτοκ– στη Νέα Υόρκη, όπου είχε μεταναστεύσει ο συνθέτης με την οικογένειά του, πέντε μόλις χρόνια πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στην αμερικανική μεγαλούπολη, χτυπημένος από λευχαιμία.
