Η γκαλερί ΑΔ εγκαινιάζει την διπλή ατομική έκθεση του γλύπτη Κωστή Βελώνη και του φωτογράφου Νίκου Μάρκου με τίτλο Το Μέλλον Βρίσκεται Πίσω Μας την Τετάρτη 9 Απριλίου στις 20:00.
Σε προηγούμενη έκθεση που έγινε στην γκαλερί με τίτλο Η Τέχνη την Εποχή της Κατάρρευσης προσπαθήσαμε να ψηλαφίσουμε το πώς αποτυπώθηκε στο έργο των εικαστικών καλλιτεχνών η περίοδος που προηγήθηκε της κατάρρευσης της οικονομίας και της πολιτικής. η περίοδος κατά την οποία οριστικοποιήθηκε η τάση για αποδόμηση του κοινωνικού ιστού. Προσπαθήσαμε να ψηλαφίσουμε το τι είδους εικόνες γέννησε η προηγούμενη δεκαετία και πώς αποτυπώνεται σ’ αυτές.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να επισημανθεί ότι η κατάρρευση προκάλεσε την ανανέωση του εικαστικού λεξιλογίου προς δύο κατευθύνσεις: της αντικουλτούρας και της μοντερνιστικής συνέχειας. Η διαφορά της δεύτερης κατεύθυνσης από την πρώτη έγκειται κυρίως στην ανάδειξη του Θύματος της Κεντρικής Σύγκρουσης, της Ηττημένης εκδοχής της Ιστορίας ως φορέα ελπίδας για ανανέωση των θεσμών και του πολιτισμού, στην αποστροφή προς την αμεσότητα της αφήγησης και την οποιαδήποτε σχέση με την εικονογράφηση και την τυπωμένη εικόνα, την αποστροφή στο χιούμορ και την πρόκληση σαν σχολιαστική αξία, σε ψυχοδηλωτικές προσεγγίσεις και στην λαϊκή φόρμα σαν αναφορά. Στην κατεύθυνση αυτή οι καλλιτέχνες δεν απομακρύνονται από την Ιστορία της Τέχνης σαν βασικό πλαίσιο αναφοράς.
Στην έκθεση αυτή με τίτλο Το Μέλλον Βρίσκεται Πίσω Μας μας απασχολεί η δεύτερη αυτή κατεύθυνση. Αποτελείται από δύο παράλληλες ατομικές εκθέσεις που συνομιλούν μεταξύ τους, του γλύπτη Κωστή Βελώνη και του φωτογράφου Νίκου Μάρκου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι δύο καλλιτέχνες στοχάζονται πάνω στην κοινωνική πραγματικότητα και επιδιώκουν να αναδείξουν την ανάγκη επαναδιατύπωσης της καθολικής αφήγησης, έτσι ώστε να συνδέεται το Σήμερα με την Ιστορία. Ο ατομικισμός, σαν θεωρία και σαν πρακτική, που αποστρέφεται την ανάδειξη των βασικών χαρακτηριστικών των κοινωνικών δομών και κάνει την ίδια την αφήγηση να μοιάζει με κινούμενη άμμο δεν έχει θέση στο έργο τους.
Στην έκθεση παρουσιάζονται τρία γλυπτά του Βελώνη. Μοντέλο για την Προοπτική Ναυαγίου, Δεν Είναι τα Πάντα Λουλούδια, Ποιος θα Μπορούσε να Χτίσει; Το πρώτο είναι ένα assemblage από objets trouvés στο οποίο ένα αναποδογυρισμένο σκαρί πλοίου έχει σηκώσει μια ξεβαμένη σημαία η οποία σε κάποιο «ένδοξότερο» παρελθόν θα μπορούσε να είναι κόκκινη. Από την πρύμνη του σκάφους ξεπροβάλει ένα αυτοσχέδιο ξύλο ψαρέματος που ενσαρκώνει την όποια ελπίδα συνέχειας και επιβίωσης. Το έργο Ποιος θα Μπορούσε να Χτίσει; αποτελείται από μια ράμπα τεσσάρων μέτρων. Από την ξύλινη επιφάνεια αναδύονται δεκάδες χρησιμοποιημένα σφυριά τα οποία στηρίζουν την ράμπα και την καθιστούν τόπο συνάντησης και ισότιμου διαλόγου. Ο διάλογος αυτός είναι φτιαγμένος από τους πρωταγωνιστές και από αυτόν απουσιάζουν οι ηγέτες. Πρόκειται, ίσως, για την εικονοποίηση του Δημόσιου Χώρου, του χώρου στον οποίο υλοποιούνται οι συλλογικές επεξεργασίες, κατατίθενται οι προτάσεις και μορφοποιούνται οι συλλογικές δράσεις.
Ο Μάρκου παρουσιάζει ένα βίντεο με τίτλο Αφηγήσεις της Ζωής αποτελούμενο από σπονδυλωτές ιστορίες. Σ΄αυτές καθημερινοί άνθρωποι αφηγούνται αποδραματοποιημένα ίχνη ζωής. Ένα video still με την οικογένεια ενός οικονομικού μετανάστη παρουσιάζεται στον τοίχο της γκαλερί. Η πιο συνηθισμένη μορφή αυτογνωσίας, η γνώση του εαυτού μέσω της παρατήρησης του άλλου κατέχει εξέχουσα θέση στην δουλειά του φωτογράφου. Η διακήρυξη του Μπαλζάκ ότι «η απεικόνιση της ζωής πρέπει να γίνεται με επιστημονικό τρόπο ώστε να φθάσουμε στην ολοκληρωμένη παρουσίαση και ερμηνεία της κοινωνικής πραγματικότητας» μοιάζει να χαρακτηρίζει το έργο του.
