Το σεμινάριο βασίζεται στη μοναδική εμπειρία του Jean-Jacques Lemêtre, εμβληματικού συνθέτη, μουσικού και οργανοποιού του Θεάτρου του Ήλιου (Théâtre du Soleil) εδώ και πολλές δεκαετίες. Ομαδικές και ατομικές ασκήσεις θα προταθούν, οδηγώντας σε μια διαδικασία μουσικής διεργασίας. Η πρακτική αυτή δίνει τη δυνατότητα να διερευνηθεί εξειδικευμένα η γλώσσα του κάθε ατόμου, όχι μόνο μέσω της φωνής αλλά και μέσω του σώματος.
Οι μαθητές του σεμιναρίου θα αξιοποιήσουν τις ρυθμικές, μελωδικές και αρμονικές δυνατότητες του σώματος, επικεντρωμένοι στα βήματα, τις μετατοπίσεις, τις κινήσεις, τους συσχετισμούς, τις ανάσες, την ταχύτητα του λόγου και τα σημάδια του. Όσοι είναι μουσικοί μπορούν να φέρουν μαζί τους κάποιο μουσικό όργανο.
Jean-Jacques Lemêtre
Εμβληματική προσωπικότητα του Θεάτρου του Ήλιου (Théâtre du Soleil), για το οποίο υπογράφει όλες τις μουσικές συνθέσεις εδώ και τριάντα χρόνια, ο Jean-Jacques Lemêtre είναι μουσικός, συνθέτης, οργανοποιός, δημιουργός και συλλέκτης 2800 μουσικών οργάνων όλων των εποχών, τα οποία προέρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου και τα οποία παίζει εφόσον πρώτα τα επισκευάσει με τον δικό του τρόπο. Έχει ασχοληθεί με το τσίρκο, το καμπαρέ, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το χορό.
Όντας ο πρώτος που διηύθυνε στη Γαλλία τα έργα του Moondog, ο Jean-Jacques Lemêtre δημιούργησε στο Μόντρεαλ στις 5 Νοεμβρίου 2012 ένα αντισυμβατικό έργο με τίτλο Babel. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο καλλιτέχνης καταγράφει αδιάκοπα ομιλούσες φωνές ανδρών, γυναικών και παιδιών, από 1800 και πλέον γλώσσες και διαλέκτους, τις οποίες συγκέντρωσε από συζητήσεις που έκανε σε όλο τον πλανήτη με τη συνδρομή διερμηνέων. Από τα ηχητικά αυτά σύνολα συνέθεσε την όπερά του, αντικαθιστώντας την ορχήστρα με τις φωνητικές συνομιλίες. Με τον Jean-Jacques Lemêtre η μουσική σύνθεση βρίσκει την κεντρική της θέση στη δραματουργική επεξεργασία ενός θεάματος, υπενθυμίζοντας ότι στη βάση του θεάτρου υπάρχει η μουσική.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σύμφωνα με αυτόν, στη μαθητεία των τεχνών, το θέατρο, ο χορός και η μουσική δεν πρέπει να διαχωρίζονται. Μια πραγματική συνύπαρξη μεταξύ μουσικού, σκηνοθέτη και performer (ηθοποιού ή χορευτή) πρέπει να επιτευχθεί για τη δημιουργία. Μέσα σε αυτή τη σύνθετη σχέση δε θα έπρεπε να γίνεται άμεσα αντιληπτό ποιος οδηγεί και ποιος καθοδηγείται: ξεπερνώντας την απεικόνιση ή την υποστήριξη, ο μουσικός (ή ο συνθέτης) του θεάτρου πρέπει να αποφεύγει το αυστηρό και αναγκαστικό τέμπο, να μην προσκολλάται σε αγκυλώσεις των μουσικών μέτρων, αλλά να ακολουθεί, να ωθεί, να συμμετέχει στη δράση αναζητώντας τη μουσική του σώματος.
Αυτή θα πρέπει να βρίσκεται διαρκώς εν κινήσει, εφόσον κάθε μέρα είναι διαφορετική για τον ηθοποιό (ή τον χορευτή). Και καθώς το σώμα τους αποτελεί το μουσικό κλειδί, θα πρέπει να είναι επίσης το ιπτάμενο χαλί του, δηλαδή η βάση και η μήτρα του που βρίσκονται σε διαρκή επιφυλακή για το ελάχιστο που το ανθρώπινο σώμα παράγει όταν ξεκινά να παίζει.