Το online πρόγραμμα βιντεοτέχνης του Video Art Μηδέν για τον Ιανουάριο

2 ενότητες αφιερωμένες στη σύγχρονη ελληνική βιντεοτέχνη (Occupants και Carry on, σε επιμέλεια της Γιούλας και Όλγας Παπαδοπούλου) και την ενότητα Time quarantined που επιμελήθηκε ειδικά για το Μηδέν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του The New Museum of Networked Art & ALPHABET Art Centre, Wilfried Agricola de Cologne.

Οι ενότητες θα παραμείνουν προσβάσιμες από 1-31 Ιανουαρίου 2021 στο κανάλι του Video Art Μηδέν στο youtube.

Αναλυτικά οι ενότητες που θα παρουσιαστούν:

Occupants // Επιμέλεια: Γιούλα και Όλγα Παπαδοπούλου

Η ενότητα παρουσιάζει 7 έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, που επικεντρώνονται στην ανθρώπινη παρουσία και δράση, μέσα από διάφορες εκφάνσεις της:

Ο Γιάννης Παππάς, που παρουσιάζει εδώ 2 έργα του, επικεντρώνεται στην performance, χρησιμοποιώντας συμβολικά κοινωνιολογικά στοιχεία και δημιουργώντας εντάσεις ανάμεσα στο χώρο και το σώμα ως οντότητα και ως ύπαρξη. Η Αλεξία Ψαραδέλλη, στο έργο της οποίας βασίζεται ο τίτλος της ενότητας, «συγκατοικεί» και συνυπάρχει με φανταστικές βιολογικές μορφές-παράσιτα του υποσυνείδητου κατά τη διάρκεια του ύπνου και συνδιαλλέγεται μαζί τους σιωπηρά μέσω μιας χορογραφημένης κίνησης.

Ο Γιώργος Μπουδαλής μας οδηγεί σε ένα τοπίο αποσπασματικού λόγου, όπου περιπλανιόμαστε ανάμεσα σε σκόρπιες, ασύνδετες λέξεις μέχρι να καταλήξουμε σε ένα σύμβολο memento mori. Ο Βασίλης Ψαρράς με τη σειρά του διερευνά την έννοια της ματαιότητας μέσα από μια βιντεοσκοπημένη performance όπου κοινές πέτρες μετατρέπονται υπομονετικά σε χρυσό –αλλά μόνο στην επιφάνεια. Η Αναστασία Λάμπρου σε μια διπλή δράση διερευνά και αποτυπώνει συμβολικά τα όρια του φυσικού και ψυχικού χώρου μέσα από την κίνηση, τον ήχο και το ρυθμό, με κίνηση ταυτόχρονα νευρωτική και υπνωτική.

Ο Κώστας Ντάφλος περιφέρεται στους δρόμους του Πειραιά με μια ιδιότυπη τεχνολογική λατέρνα που αναπαράγει τυχαία και άρυθμα προηχογραφημένους θορύβους σε μια μοναχική δράση μέσα σε ένα παραμελημένο αστικό τοπίο, με κοινό τους ελάχιστους, τυχαίους, και ως επί το πλείστον αδιάφορους, περαστικούς.

Όλα μαζί, τα έργα της ενότητας συνθέτουν μια «ωδή» στη ματαιότητα και την αγωνία νοηματοδότησης της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα από δράσεις, γραφές-επανεγγραφές και σχεδόν σισύφειες επαναλήψεις που πασχίζουν να αφήσουν ένα αποτύπωμα, ένα φορτισμένο σημασιολογικά και εννοιολογικά ίχνος της ανθρώπινης δραστηριότητας, της ζωής και της τέχνης.

Γιάννης Παππάς & Thiago Bortolozzo, Amid, Γερμανία 2014, 1.30
Αλεξία Ψαραδέλη, Ένοικοι, Σκωτία 2016, 4.32
Γιώργος Μπουδαλής, Memento mori, Ελλάδα 2020, 1.00
Βασίλης Ψαρράς, Territorial Poetics (III: Vanity), Ελλάδα 2020, 13.32
Αναστασία Λάμπρου, 2328, Ελλάδα 2018, 8.00
Γιάννης Παππάς, Demi Gloire (Semi-Glory), Ελλάδα 2016, 5.30
Κώστας Ντάφλος, Cipo_09 <λατέρνα>, Ελλάδα 2016, 5.55

Carry on // Επιμέλεια: Γιούλα και Όλγα Παπαδοπούλου

Η ενότητα παρουσιάζει 7 σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν διαφορετικά μορφολογικά και εννοιολογικά στοιχεία στο έργο τους, με κοινό άξονα την έννοια της περιπλάνησης (και ενίοτε της στάσης), φυσικής και πνευματικής. Ο Αλέξανδρος Κακλαμάνος, που ανοίγει την ενότητα, μας ξεναγεί στην πορεία και το σκεπτικό μιας υπαίθριας εγκατάστασης που πραγματοποίησε το 2018 στη Νάξο, διερευνώντας το φαινόμενο της δίνης. Ο Γιώργος Ευθυμίου, με μια σουρεαλιστική ιδέα για μια αφαιρετική ταινία, μας εισάγει στον μικροβιότοπο ενός σπιτιού με εκκίνηση τα λεμόνια που σαπίζουν στον ήλιο. Ο Βασίλειος Παπαϊωάννου μας παρασύρει σε ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης που προσπαθεί να μαντέψει το μέλλον και να συλλάβει ένα διαχρονικό παρόν μέσα από ταξιδιωτικές ποιητικές εικόνες που μοιάζουν μακρινές, ονειρικές.

Η Μαρία Τσιρουκίδου επιχειρεί μια προσωπική «κριτική ιστοριογραφία» μέσα από μια σειρά αριθμημένων καρέ, διερευνώντας την έννοια της σύλληψης της πραγματικότητας, της μετατόπισης της και της μετατροπής της σε ιδέα. Η Αντιγόνη Μιχαλακοπούλου, παίζοντας με το λόγο και τη ροή του, ακολουθεί μια προσωπική διαδρομή σκέψης συνδέοντας προ-καταγεγραμμένες «δηλώσεις», προσωπικές εξομολογήσεις που, αν και φαινομενικά ασήμαντες, δε θα έκανε εύκολα κανείς.

Η Μάγδα Λαμπροπούλου μας καλεί σε ένα μικρό εσωτερικό ταξίδι ρεμβασμού, δύο μόλις λεπτών, αφήνοντας τη ματιά μας να περιπλανιέται σε μια θάλασσα από πλωτά αστέρια. Τέλος, ο Μπάμπης Βενετόπουλος, που κλείνει την ενότητα, μας καλεί να σταθούμε και να τον παρακολουθήσουμε ενώ μας κοιτά κατάματα στάσιμος στη μέση ενός αστικού δρόμου, κουβαλώντας στην πλάτη του την υπερμεγεθυμένη μορφή του πατέρα του. Θα συνεχίσει την πορεία του κουβαλώντας στις πλάτες του το βαρύ φορτίο; Είναι αυτό το φορτίο το παρελθόν όλων μας;

Αλέξανδρος Κακλαμάνος, Chasing the dustdevil, Ελλάδα 2018, 7.48
Γιώργος Ευθυμίου, ΑΣΕ ΤΑ ΛΕΜΟΝΙΑ ΝΑ ΣΑΠΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ, Ελλάδα 2019, 2.08
Vasilios Papaioannu, Two, ΗΠΑ 2018, 8.04
Μαρία Τσιρουκίδου, Αλληλουχίες/Κρούσεις, Ελλάδα 2019, 2.32
Αντιγόνη Μιχαλακοπούλου, Oasi II, Ελλάδα 2019, 6.58
Μάγδα Λαμπροπούλου, “Floating stars_snevaeh yretaW”, Ελλάδα 2020, 2.08
Μπάμπης Βενετόπουλος, Pride III, Ελλάδα 2011, 2.00

The New Museum of Networked Art & ALPHABET Art Centre:

Time quarantined // Επιμέλεια: Wilfried Agricola de Cologne

Στους καιρούς της πανδημίας που διανύουμε αρκετοί άνθρωποι αρχίζουν να συνειδητοποιούν τους περιορισμούς του “συνηθισμένου”. Τα πράγματα που θεωρούσαμε πριν ως δεδομένα αποκτούν ξαφνικά μια ασυνήθιστη βαρύτητα. Ο χρόνος μοιάζει να έχει παραλύσει, να έχει μπει σε καραντίνα -ή πρόκειται απλώς για μια αλλαγή παραδείγματος;

Η ενότητα των βίντεο που έχουν επιλεγεί αποτελεί μια σύνθεση διαφορετικών εκδοχών του χρόνου, με όλες τις αντιθέσεις τους ανάλογα με την καλλιτεχνική ματιά των δημιουργών σε 13 συνολικά έργα:

Karin & Didi Fromherz (Ελβετία) – Handshake, 2014, 4:30
Ronnie Sluik (Ολλανδία) – Ronnie Likes to Know, 2017, 1’13
Jason Jenn (ΗΠΑA) – We Wear Many Different Masks, 2020, 3:00
Alexandra Anikina (Ρωσία) – Some Entropy in Your Tea, 2013, 8:15
Brit Bunkley (Νέα Ζηλανδία) – Pillard of Cloud, 2016, 4:00
Johannes C. Gerard (Γερμανία) – Isolate, 2019, 2:58
Louise Coetzer (Ν. Αφρική) – Dead Air, 2011, 5:12
Arie Sigal & Ben-David Sigal (Ισραήλ) – Perlite, 2018, 4:17
Lisi Prada (Ισπανία) – State of Emergency, 2020, 3:30
Shahar Marcus & Hagit Grossman (Ισραήλ)- Johanna and Me, 2020, 9:58
Farid Hamedi // Rohina (Ιράν) – A Chair For All, 2019, 7:44
Vojislav Radovanović (Σερβία/ΗΠΑ) – Suburbia, 2020, 11:00
Katya Yakubov (Ουζμπεκιστάν) – Migration, 2014, 1:33

Οι παραπάνω ενότητες θα παραμείνουν προσβάσιμες από 1-31 Ιανουαρίου 2021 στο κανάλι του Video Art Μηδέν στο youtube.

Επιπλέον, το Video Art Μηδέν συνεργάζεται με το mink festival, ένα online φεστιβάλ που δημιουργήθηκε με αφορμή την πανδημία και τις επιπτώσεις της σε περιβαλλοντικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο, παρουσιάζοντας την ενότητα EARTHLINGS: Snapshots from the End, σε επιμέλεια της Εύης Στάμου και του Pietro Radin καθόλη τη διάρκεια του mink, από 21 Δεκεμβρίου 2020 έως 21 Μαρτίου 2021 στην ιστοσελίδα της διοργάνωσης minkfestival.com.

Η ενότητα «EARTHLINGS: Snapshots from the End» είναι μια επιλογή 10 βίντεο-έργων που εκθέτουν στιγμιότυπα της ζωής των πολυποίκιλων μορφών που κατοικούν τον πλανήτη, υπό το πρίσμα του δυσβάσταχτου οικολογικού αποτυπώματος του ανθρώπου.

Ολοκληρωμένα λίγο πριν την έκρηξη της πανδημίας, τα έργα αποτυπώνουν το δυστοπικό μας παρόν και συνθέτουν το ελεγειακό πορτραίτο ενός πλανήτη που ασθενεί, μιας αφιλόξενης κατοικίας για αμέτρητους κατοίκους που συνεχίζουν να ελπίζουν (δέντρα και αράχνες, κοράκια και μαλάκια, αιγοπρόβατα και ανθρώπους).

Η «EARTHLINGS: Snapshots from the End» είναι μία από τρεις ενότητες του Video Art Mηδέν που προβλήθηκαν διαδικτυακά τον Οκτώβριο του 2020 από το κανάλι του στο youtube.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Κριστιάν Ξυπολιάς, Ruina, Ιταλία 2019, 3.13
Dante Albanesi, Sabbia fine estate, Ιταλία 2019, 4.30
Isabelle Nouzha, Dystopian Patterns, Βέλγιο/Λϊβανος 2019, 6.43
Shelly Silver, Score for Joanna Kotze, Ιταλία/ΗΠΑ 2019, 4.16
Alina Vasilchenko, The Crows (Urban Birds), Ρωσία 2018, 3.25
Gabriele Rossi, Oneira Glyka, Γαλλία/Ελλάδα 2018, 5.27
Maya Connors, Diary of an organism (newly translated), Γερμανία 2019, 11.20
Przemek Węgrzyn, Scarcity, Πολωνία 2019, 14.45
Shelly Silver, This Film, Γερμανία/ΗΠΑ 2018, 6.52
Ελένη Μαγκλάρα, Στέλιος Παπιεμίδογλου, Έφη Ρουφαγάλα, Imprint, Ελλάδα 2019, 3.11

Video Art Μηδέν -youtube channel link: https://www.youtube.com/channel/UC8ly7FIRWx2-fXyrAulY-DQ

Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Video Art Μηδέν: www.festivalmiden.gr

Το Video Art Μηδέν είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός για τη διερεύνηση και την προώθηση της βιντεοτέχνης και ένα από τα πρώτα εξειδικευμένα διεθνή φεστιβάλ βιντεοτέχνης στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 2005 από μια ανεξάρτητη ομάδα ελλήνων καλλιτεχνών με σκοπό να υποκινήσει τη δημιουργία πρωτότυπης βιντεοτέχνης, να βοηθήσει στη διάδοσή της και να αναπτύξει την έρευνά της.

Μέσα από συνεργασίες και ανταλλαγές με σημαντικά φεστιβάλ, χώρους τέχνης και οργανισμούς, έχει αναγνωριστεί ως μια από τις βασικές και ταυτόχρονα ενδιαφέρουσες διοργανώσεις για τη βιντεοτέχνη διεθνώς και μια σημαντική πλατφόρμα πολιτιστικής ανταλλαγής για την ελληνική και παγκόσμια βιντεοδημιουργία. Έχει δημιουργήσει ταυτόχρονα ένα εναλλακτικό σημείο συνάντησης για αναδυόμενους και αναγνωρισμένους καλλιτέχνες και έναν κόμβο επικοινωνίας μεταξύ καλλιτεχνών, οργανισμών, φεστιβάλ και χώρων τέχνης απ’ όλο τον κόσμο.

Ενότητες προβολών του Μηδέν έχουν ταξιδέψει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και σε όλο τον κόσμο, και φιλοξενούνται σε σημαντικά φεστιβάλ και Μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Γιούλα Παπαδοπούλου & Μαργαρίτα Σταυράκη