Ο καθένας επιλέγει ένα έργο συνοδευόμενο από μια φράση που θα είναι η δική του προσέγγιση και σύνδεση με αυτό. Με αυτό τον τρόπο συστήνουν ξανά τα έργα της μόνιμης συλλογής του μουσείου στο κοινό όπως τα νιώθουν, από μακριά, ίσως πιο κοντά από ποτέ.
Για όσους από εμάς δεν προλάβαμε να απολαύσουμε την πολυαναμενόμενη συλλογή του μοναδικού μουσείου σύγχρονης τέχνης της χώρας. Μέχρι στιγμής έχουν δημοσιευθεί πέντε έργα τα οποία και παρουσιάζουμε εδώ με την ελπίδα να τα δούμε σύντομα και από κοντά!
“Οδοιπόρος”, 1989 – Κώστας Τσόκλης
Το επέλεξε η Ελισάβετ Ιωαννίδη, Επιμελήτρια Εκπαίδευσης του ΕΜΣΤ – Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια:
“Στο τέλος του διαδρόμου του 3ου ορόφου ο “Οδοιπόρος” του Κώστα Τσόκλη. Υπενθύμιση της συνεχούς και ασταμάτητης πορείας στον κύκλο της ζωής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου έρχονται στο μυαλό: “Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της” (Έξοδος).”
“Μετά το τέλος της διαδήλωσης”, 2009 – Κωστής Βελώνης
Αθηνά Καραθανάση, Βιβλιοθηκονόμος:
“Το έργο τοποθετημένο στο πάτωμα, μικρό και εύθραυστο, ευάλωτο και ασταθές σαν τους ανθρώπους και τον κόσμο, η πορεία που καταλήγει με τον καθένα μόνο στο παγκάκι, στο σήμερα, στην ακινησία, στην απόσταση, να συλλογιέται ποια θα είναι η πορεία από εδώ και πέρα, το αύριο.”
Το πορτραίτο του P.P. Pasolini, 2015 – Ηλίας Παπαηλιάκης
Ελένη Γανίτη, Επιμελήτρια ΕΜΣΤ:
“Ένα ζωγραφικό έργο μικρών διαστάσεων αλλά μεγάλης εκφραστικής δύναμης μας περιμένει στον 2ο όροφο του ΕΜΣΤ. Ο Ηλίας Παπαηλιάκης αποδίδει ζωγραφικά, σχεδόν με τρυφερότητα, τον βίαια δολοφονημένο Παζολίνι σχολιάζοντας με υπαινικτικό τρόπο θεμελιώδη κοινωνικά ζητήματα όπως η ελευθερία της έκφρασης και του ατομικού αυτοπροσδιορισμού. Πόση τόλμη, άραγε, χρειάζεται για να υπερασπιστεί κανείς τις απόψεις του; Πόση δύναμη χρειάζεται για να παραμείνει κανείς ειλικρινής με τον εαυτό του;”
Μέτρα απόστασης, 1988 – Μόνα Χατούμ
Δέσποινα Κωνσταντινίδου, Γραμματέας Διεύθυνσης στο ΕΜΣΤ
“Ο ξεριζωμός, ο αποχωρισμός, η επιβεβλημένη απόσταση, η γυναίκα στη Μέση Ανατολή αποτελούν τον καμβά μιας ανορθόδοξης αφήγησης της σχέσης της καλλιτέχνιδος με τη μητέρα της. Ένας σπαρακτικός αναστοχασμός των στιγμών τους μέσα από τα γράμματα της μητέρας και τη φωνή της κόρης.”
φεγγάρι (και δέκτης και πομπός…τώρα εκεί παρέμειναν), 2008 – Στιβ Ρόντεν
Τατιάνα Φασούλη, Αρχειονόμος – Βιβλιοθηκονόμος ΕΜΣΤ
“Το έργο “φεγγάρι (και δέκτης και πομπός…τώρα εκεί παρέμειναν)” του Στιβ Ρόντεν συνδυάζει μουσική και ζωγραφική παραπέμποντάς μας στην έννοια της συναισθησίας.
Ο Άρνολντ Σένμπεργκ, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες του 20ου αιώνα, και ο Βασίλι Καντίσκι, ένας από τους σημαντικότερους εικαστικούς του 20ου αιώνα, μέσα από την αλληλογραφία που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους, κυνήγησαν την χρωματικότητα στη μουσική και την τονικότητα στη ζωγραφική.
Ο Ρόντεν χρησιμοποιώντας έναν δίσκο βινυλίου, ενός μέσου που λαμβάνει και διαβιβάζει, δημιουργεί την οπτική και ακουστική ψευδαίσθηση του φεγγαριού. Ένας αντικατοπτρισμός του ήχου και του φωτός του φεγγαριού μέσα από έναν δίσκο βινυλίου.”