Το Σαββατοκύριακο (21 – 22/11) πάμε online σινεμά, θέατρο και μουσείο

Τα πάντα κλειστά. Η πόλη τα βράδια, μοιάζει έρημο μετά από βομβαρδισμό τοπίο. Μόνο τα φαγάδικα παραμένουν ανοιχτά. Και εκεί, στην απελπισία του κόσμου, λάμπει σαν χρυσός η Τέχνη. Πολεμάμε την μοναξιά!

Θα ήταν ανώφελο και «εγκληματικό» εάν προσπαθούσαμε να ωραιοποιήσουμε τον εγκλεισμό. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος και ψυχικά υγιής, όταν δεν αγκαλιάζει, δεν φιλάει και δεν συναντάει είτε τους ανθρώπους του είτε νέους ανθρώπους. Σε αυτή την αλληλουχία οδυνηρών καταστάσεων, το στήριγμα μας για να ανταπεξέλθουμε είναι η τέχνη. Από την μία οι θεατρικές, μουσικές , χορευτικές παραστάσεις μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί, να γνωρίζουμε έστω και εικονικά ανθρώπους, να τους ψυχολογούμε, να ψυχολογούμε εμάς τους ίδιους μέσα από αυτούς, καθώς μας διηγούνται ιστορίες ατέλειωτες.

Από την άλλη έχουμε τα μουσεία και τα βιβλία, στα – και με – τα οποία ταξιδεύει ο νους μας, καθώς δεν μπορεί το σώμα μας. Μεταφερόμαστε σε άλλες εποχές, γεμίζουμε γνώσεις και θεραπεύεται η ψυχή μας, καθώς νιώθουμε πόσο μοναδική στην ιστορία είναι η ύπαρξη μας.

Οι προτάσεις «συντροφιάς» μας

Το πρωινό του Σαββάτου (21/11)  είναι μια ωραία στιγμή, να ανοίξουμε το ράδιο σε σταθμούς που αγαπάμε. Καθώς πίνουμε τον καφέ μας διαλέγουμε, ένα ωραίο βιβλίο ποίησης όπως οι ποιητικές συλλογές: «Βιολέτες για μία εποχή» του Τάσου Λειβαδίτη (εκδόσεις Μετρονόμος), «Εστραβαγάριο» του Πάμπλο Νερούδα (εκδόσεις Καστανιώτη), «Σικελικά Ποιήματα» του Νικηφόρου Βρεττάκου (εκδόσεις Ευθύνη) και «Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε» της Κατερίνας Γώγου (εκδόσεις Καστανιώτη).

Συνεχίζουμε με μουσική και ετοιμαζόμαστε για Εθνικό Θέατρο. Στις 20.30 στις οθόνες, μας μέσω live streaming, ζωντανεύει η παράσταση «Σ’ εσάς που με ακούτε», της Λούλας Αναγνωστάκη. Το έργο είναι κοινωνικό με κύρια θέματα το Βερολίνο έπειτα από την πτώση του Τοίχους, το ρατσιστικό δηλητήριο που κολυμπάει στις κοινωνίες και τις πνίγει, για την απολιτίκ νεολαία και την καταστροφική τους έμμεσα στάση.

Για τους φίλους και τις φίλες του κινηματογράφου προτείνουμε την ταινία «Η Ψυχή και το Σώμα» από την StraDa Films, η οποία παρέχεται online χωρίς συνδρομή. Η υπόθεση έχει να κάνει με κλήση του ανθρώπου να κλείνεται στον εαυτό του και να μην ανοίγεται στον διπλανό του, επιλέγοντας άθελα ή και θελημένα την αυτοαπομόνωση. Το ερώτημα για το πως αυτό ξεπερνιέται διέπει την ταινία. Έπειτα από την θέαση της παράστασης ή της ταινίας, μπορούμε να πάρουμε ένα μολύβι και ένα χαρτί ώστε να αποτυπώσουμε τις σκέψεις που μας γέννησε το έργο, παρέα με τζαζ μουσική.

Την Κυριακή (21/11), πάμε στο ανθοπωλείο αγοράζουμε τα πιο μυρωδάτα και πολύχρωμα λουλούδια τα τακτοποιούμε στο βάζο μας, τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας. Έτσι ξυπνάμε με μια αίσθηση αισιοδοξίας μέσα στην γενικότερη ψυχολογική, κοινωνική κατρακύλα. Στα ηχεία ακούγεται η φωνή της Nina Simone.

Αποφασίζουμε στιγμιαία να αποχωρήσουμε με ένα εικαστικό ταξίδι για το άγνωστο. Αρχικά μεταφερόμαστε στο ΕΜΣΤ και στην εικαστική του έκθεση Ubuntu με θέμα την αφρικανική τέχνη. Η έκθεση αποτελείται από 66 έργα 34 καλλιτεχνών οπότε έχουμε άπλετο χρόνο να χαθούμε μέσα της. Όμως η χώρα συνεχίζει ακόμα να μας πνίγει. Έτσι χωρίς να το σκεφτούμε καθόλου, μεταφερόμαστε στο Παρίσι και συγκεκριμένα στο Musée de l’ Orangerie. Εκεί, πραγματοποιούμε την εικονική μας περιήγηση, αντικρίζοντας πίσω από τις διαδικτυακές πόρτες του μουσείου τα νούφαρα του Κλωντ Μονέ.

Καθώς έχουμε χαθεί στα έργα του μουσείου, συνειδητοποιούμε πως η ώρα πέρασε γοργά και πρέπει να ετοιμαστούμε για θέατρο! Δεν θα βάλουμε τα καλά μας αυτή την φορά, θα προτιμήσουμε τα άνετα και ζεστά ρούχα του σπιτιού μας. Μπαίνουμε λοιπόν στο διαδικτυακό θέατρο Πορεία και περιμένουμε μέχρι τις 21.00 ώστε να δούμε σε real time live streaming την παράσταση «Ευρυδίκη», της Sarah Ruhl σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Το έργο είναι εμπνευσμένο από τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης ή αλλιώς ζωή και έρωτας ή θάνατος.

Μετέπειτα ακολουθούμε την προαναφερθείσα πρακτική με το χαρτί και το μολύβι που ζωγραφίζουμε ή γράφουμε τις σκέψεις μας. Για τους σινεφίλ, δεν θεωρούμε πως θα ταίριαζε καλύτερα σε ένα απομονωμένο κυριακάτικο βράδυ οι ταινίες «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και «Εν-Πλώ» του Σταύρου Κωνστανταράκου. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα ώστε να αντέξουμε την Δευτέρα που πλησιάζει.

Και κλείνουμε με ένα ποίημα του αγαπημένου μας, Μίλτου Σαχτούρη.

Το καφενείο που πίνω τον καφέ μου
είναι άδειο
μόνο εγώ υπάρχω
έτσι το καφενείο είναι τελείως άδειο
γιατί ούτε εγώ υπάρχω.